Σίνθια Νίξον ξεδιπλώνει τις αντιφατικές πτυχές της γυναικείας φύσης:
«Η φούστα σου είναι πολύ κοντή»
«Μην δείχνεις τόσα, άφησε κάτι στη φαντασία του άντρα»
«Βάλε κάτι» «Βγάλε κάτι»
«Δείχνε σέξι»
«Μην ντύνεσαι υπερβολικά»
«Φόρα μαύρα»
«Φόρα τακούνια»
«Φάε»
«Μην τρως»
«Τρώγε, είσαι σαν σκελετός», «στους άντρες αρέσει να έχεις λίγο κρέας πάνω σου»
«Μην τρως υδατάνθρακες», «μην φας γλυκό», «κάνε δίαιτα»
«Γίνε νούμερο μηδέν. Γίνε δυο μηδενικά, γίνε ένα τίποτα. Λιγότερο από τίποτα»
«Δείχνεις να παραμελείς τον εαυτό σου»
«Βάψου, κάνε αποτρίχωσε, κάνε μπότοξ, φτιάξε το στήθος σου»
«Να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι απλή, στους άντρες αρέσουν οι απλές γυναίκες»
«Σιδέρωσε τα ρούχα του, φτιάξε το φαγητό του, γίνε καλή σύζυγος»
«Να είσαι “το αφεντικό”, να είσαι “σκύλα”»
«Κάνε παιδιά, δεν θέλεις παιδιά; Θα θέλεις αργότερα»…
Οι κοινωνίες έχουν αλλάξει, η γυναίκα έχει απελευθερωθεί, είναι δυναμική, είναι ανεξάρτητη. Ή μήπως όχι. Μήπως τελικά η γυναίκα ζούσε και εξακολουθεί να ζει σε μόνιμη πλάνη; Πρότυπα δεκαετιών, αλλοπρόσαλλα, ασύμβατα και, τελικά, βαθιά ριζωμένα την καταδυναστεύουν σιωπηλά και υποσυνείδητα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει.
Η Νίξον το ξέρει, ίσως να «ενθάρρυνε» κιόλας τις αντιφάσεις μέσα από τον ρόλο που της χάρισε τεράστια επιτυχία. Τώρα, το παραδέχεται. Δοκιμάζει τις δυνάμεις της στην πολιτική, στο πλευρό του Δημοκρατικού Μπέρνι Σάντερς και «φωνάζει», διατηρώντας την ίδια αντιφατική και ανέκφραστη ηρεμία στο πρόσωπό της, πως γυναίκα είναι: να είσαι τα πάντα και τίποτα.