Πριν από πολλά χρόνια υπερηφανευόμασταν στην Ελλάδα ότι διαφέρουμε από άλλες «προοδευτικές» χώρες της Ευρώπης στο θέμα της ενότητας της οικογένειας. Υπήρξαν περίοδοι που σ’ ένα σπίτι με λίγα τετραγωνικά κατοικούσαν μονιασμένα οι γονείς με την οικογένεια ενός ή και δύο παιδιών τους. Σήμερα έχουμε μεν μεγαλύτερα σπίτια μ’ όλα τα σύγχρονα μέσα, αλλά «μίκραιναν» οι καρδιές μας. Κάποτε υπήρχε αλληλοσεβασμός. Τα τέκνα, ακόμη κι όταν είχαν δικές τους οικογένειες, διατηρούσαν στενούς δεσμούς με τους ηλικιωμένους γονείς τους.
Τις τελευταίες δεκαετίες πολλά έχουν αλλάξει στην οικογένεια. Τα παιδιά μόλις ενηλικιώνονται, αν μάλιστα έχουν λίγη οικονομική ευχέρεια, ανεξαρτητοποιούνται, νοικιάζουν ένα διαμέρισμα και κόβουν ή ελαττώνουν τις σχέσεις τους με τους «γέρους» τους. Η παραβατικότητα των νέων χτύπησε κόκκινο. Η κατάσταση της οικογένειας με την παραμέληση των γονιών και τις παραβάσεις των νέων απεικονίζεται ζωηρά στο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Αμαρτίες γονέων και …τέκνων» (23 δραματικές ιστορίες παραβατικών ανηλίκων) του κ. Δημήτρη Δημηνά, δικηγόρου και επιμελητή ανηλίκων, από την Κατερίνη.
Κάτι άλλο θλιβερό που παρατηρείται είναι η συμβίωση πριν τον γάμο. Αυτό έγινε πια της μόδας. Πολλοί νέοι πιστεύουν ότι βαριά είναι τα δεσμά του γάμου, γι’ αυτό βρίσκουν εύκολη λύση τη συμβίωση, που ήδη έχει νομιμοποιηθεί και από το κοινοβούλιο! Πριν μερικά χρόνια, ακόμη και ο πολιτικός γάμος εθεωρείτο «αμαρτωλός». Και πανηγυρίζαμε, εμείς οι παραδοσιακοί, καθώς ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έκαναν πολιτικό γάμο και προτιμούσαν τον θρησκευτικό, ακόμη και γνωστοί άθεοι, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την επιθυμία των γονιών τους και για να μην χαρακτηριστούν αποσυνάγωγοι… Σήμερα ο παραδοσιακός γάμος στην εκκλησία αλλά και ο πολιτικός στο Δημαρχείο εγκαταλείπονται και υιοθετείται η συμβίωση.
Όμως ο κατήφορος στην κοινωνία μας δεν σταματά εδώ. Η δυναμική ομοφυλοφιλική κοινότητα, εκτός από τις «παρελάσεις περηφάνιας» και τα άλλα προνόμια, κατάφερε να ψηφιστεί νόμος από τη Βουλή της Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών, ο οποίος κατοχυρώνει τα νομικά δικαιώματα όλων εκείνων, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, που συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης, εξισώνοντάς τα μ’ εκείνων που συνάπτουν γάμο. Ειδικότερα, αναγνωρίζονται στα ζευγάρια εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, κληρονομικά και φορολογικά δικαιώματα, που μέχρι τώρα δεν αναγνωρίζονταν, ενώ τόσο τα ομόφυλα όσο και τα ετερόφυλα ζευγάρια θα μπορούν να διεκδικούν δικαίωμα συνυπηρέτησης στο Δημόσιο. Σύντομα περιμένουμε να ψηφιστεί και νόμος που θα επιτρέπει στα ομοφυλόφιλα «ζευγάρια» να μπορούν να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά.
Μετά απ’ όλα αυτά τι άλλο απομένει να δούμε στις «χριστιανικές» χώρες μας; Υπάρχει άλλο σκαλοπάτι που οδηγεί πιο χαμηλά στον πάτο; Κάποτε, μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις, υπήρχαν πολλές πολύτεκνες οικογένειες. Σήμερα τα ζευγάρια περιορίζονται σε ένα, δυο και σπάνια σε τρία παιδιά. Οι δε εκτρώσεις έχουν κτυπήσει κόκκινο. Οι επίσημες στατιστικές τις υπολογίζουν στις 300.000 το έτος. Κι έτσι το έθνος μας έχει γεράσει και το μέλλον είναι ζοφερό. Τα διαζύγια πήραν ανησυχητικές διαστάσεις. Αποτελεί σχεδόν φαινόμενο κάποιος να είναι με την ίδια σύζυγο για μερικά χρόνια. Εξάλλου, αυτό είναι το πρότυπο που προβάλλει η τηλεόραση.
Οι πολιτικοί μας μιλούν για όλους και για όλα: για παιδεία, οικονομία, αθλητισμό… αλλά κανένα κόμμα δεν μιλά για την πνευματική και ηθική ανόρθωση της οικογένειας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πατρίδας μας δεν είναι οικονομικό, εκπαιδευτικό, εργασιακό…Είναι ηθικό και πνευματικό, που συνδέεται άμεσα με την οικογένεια. Το κλειδί για την επιβίωση του πολιτισμού μας είναι η δυνατή οικογένεια. Αν λυθεί το πρόβλημα της οικογένειας, τότε όλα τα άλλα προβλήματα, όσο πολύπλοκα κι αν είναι, θα βρούνε τη λύση τους.
Αγαπητοί φίλοι, μπορεί να χτίζουμε μέγαρα πολυτελή, να έχουμε όλες τις ανέσεις της ζωής, μπορεί να ζούμε μέσα σε χλιδή και να ικανοποιούμε όλες τις επιθυμίες μας. Πώς όμως είναι δυνατόν να ησυχάζουμε μέσα στην υλική καλοπέρασή μας, όταν περιμένουμε με αγωνία ν’ ακούσουμε τα τρικλίζοντα βήματα του μεθυσμένου ή ναρκομανή γιου μας, ή όταν αναλογιζόμαστε τον κατήφορο που πήρε η κακοαναθρεμμένη κόρη μας; Με πίκρα ανακαλύπτουμε ότι η ευτυχία έχει κάνει φτερά από το σπιτικό μας. Δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να δώσει στους γονείς τόση χαρά όσο η αγάπη και η καλή συμπεριφορά των παιδιών τους. Το ερώτημα είναι: τι ανατροφή έχουμε δώσει στα παιδιά μας κατά την παιδική τους ηλικία; Η αδιαφορία μας, η ελαστικότητα και η έλλειψη πειθαρχίας στρώνουν τον δρόμο για την ανταρσία και την αμαρτωλή πορεία που θα ακολουθήσουν τα παιδιά μας στην εφηβική και νεανική τους ηλικία. Ανάλογα με την ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά μας και την ατμόσφαιρα που δημιουργούμε στην οικογένειά μας, θα είναι και η εξέλιξή τους.
Η ζωή ενός έθνους ποτέ δεν μπορεί να ξεπεράσει την ηθική και πνευματική στάθμη της οικογένειας. Ρώτησαν τον Ναπολέοντα τι ήταν εκείνο που χρειαζόταν περισσότερο από οτιδήποτε η Γαλλία, κι εκείνος απάντησε: «Μητέρες». Δεν χρειαζόμαστε μητέρες που από τη μια ασχολούνται με θρησκευτικά θέματα, με τις υποθέσεις του ουρανού, ενώ με τη συμπεριφορά τους έχουν μετατρέψει το σπίτι τους σε κόλαση. Ούτε, ασφαλώς, ζηλεύουμε κι εκείνες που σπαταλούν τον χρόνο τους σε χαρτοπαιξία ή κουτσομπολιό ούτε εκείνες που ασχολούνται με την πολιτική και άλλες υποθέσεις, όσο σπουδαία κι αν είναι όλα αυτά, όταν παραμελούν τη φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών τους.
Υπάρχουν όμως και άνδρες που στην κοινωνία είναι όλο ευγένεια και αβροφροσύνη, ενώ στο σπίτι τους η συμπεριφορά τους είναι βάναυση. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί που διατείνονται ότι είναι χριστιανοί και κάνουν μεγάλες προσευχές και φορούν ένα ένδυμα ευσέβειας στην εκκλησία και στην κοινωνία, όμως στο σπίτι η διαγωγή τους είναι απάνθρωπη και σκληρή. Αν η χριστιανική πίστη δεν είναι καθημερινό βίωμα, τότε είναι παρωδία, φαρισαϊσμός, υποκρισία, που ο Ιησούς Χριστός τα καταδίκασε. Πρώτα απ’ όλα τη χριστιανική μας πίστη πρέπει να την εκδηλώνουμε μέσα στην οικογένειά μας. Κι αν ζούμε χριστιανικά στην οικογένειά μας, τότε θα ζούμε σύμφωνα με τις αρχές του Χριστού και στην κοινωνία.
Όλοι παραδεχόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά και ο κόσμος μας είναι βαριά άρρωστος. Τα φάρμακα που προτείνουν οι διάφοροι μεγαλόσχημοι σωτήρες μοιάζουν με έμπλαστρο σε ξύλινο πόδι. Σήμερα το επείγον πρόβλημα της κοινωνίας, που χρειάζεται άμεση θεραπεία, είναι η οικογενειακή ζωή να τοποθετηθεί εκ νέου στη σωστή της βάση. Πολλοί φρονούν ότι η θεραπεία των δεινών της ανθρωπότητας μπορεί να έρθει από τις κυβερνήσεις, τους επιστήμονες, τους πανεπιστημιακούς, τους ανθρώπους του πνεύματος, την εκκλησία. Όλα αυτά μπορεί να παίξουν κάποιον ρόλο, αλλά εκείνο που πραγματικά κατεργάζεται το μέλλον της ανθρωπότητας είναι η οικογένεια, που είναι το τελευταίο προπύργιο της τάξης, της κοινωνίας, του κράτους, της θρησκείας. Χρειαζόμαστε επειγόντως οικογένειες που η λειτουργία τους θα στηρίζεται στις αρχές της Βίβλου, και κέντρο της ζωής τους θα είναι ο Ιησούς Χριστός που ευλόγησε τον γάμο.
g.kantartzis@gmail.com