*της Έφης Μπάσδρα
Σήμερα ο Ζυλιέν είναι σχεδόν έτοιμος να αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής όπου σπουδάζει στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.
Τέσσερα χρόνια μετά από την ημέρα που εισήλθε πρώτος
μετά από πανελλαδικές εξετάσεις στο τότε ΤΕΙ Πειραιά, η ζωή του έχει πάρει μια τελείως διαφορετική ρότα. Η ιστορία του ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα από κείνα που μόνο η ζωή ξέρει να γράφει.
Γεννήθηκε στο μακρυνό Κογκό. Ο πατέρας του, νιώθοντας την απειλή από το καθεστώς για την οικογένεια του, προσπαθεί με κίνδυνο της ζωής του να φυγαδεύσει και να γλυτώσει τα πέντε παιδιά του. Δυστυχώς ο ίδιος και η σύζυγός του δεν θα τα καταφέρουν. Από τα τέσσερα αδέλφια του Ζυλιέν, ο μεγάλος αδελφός του δολοφονείται ενώ τα ίχνη των άλλων τριών χάνονται κάπου ανάμεσα στο Γαλλικό Κονγκό και την Ανγκόλα.
Απομένει τελείως μόνος. Είναι δεν είναι δεκαέξι χρονών. Με ένα αεροπορικό εισιτήριο φτάνει κακήν κακώς στην Κωνσταντινούπολη, και από εκεί διασχίζοντας τον Έβρο, περνάει παράνομα στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται και κρατείται για τρεις μήνες. Καταλήγει στην Αθήνα. Η περιπλάνηση ειδικά τις νύχτες, εφιαλτική. Έχει να διηγηθεί και να πεί πολλά. Μετά από ένα δύσκολο περιστατικό ο δεκαεξάχρονος Ζυλιέν καταλήγει στο Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων Προσφύγων στην Κόνιτσα.
Η θλίψη στο εφηβικό πρόσωπό του δεν είναι ικανή να κρύψει την εγγενή ευγένεια του χαρακτήρα του. Θέλει να συνεχίσει το σχολείο που διέκοψε στην πατρίδα του, θέλει να μάθει ελληνικά, θέλει να σπουδάσει. Η τεράστια προσπάθεια του προκαλεί το ενδιαφέρον των υπευθύνων, και εγγράφεται στο ΕΠΑΛ της Κόνιτσας. Με την στήριξη δασκάλων και φίλων που απέκτησε μαθαίνει άπταιστα ελληνικά, αριστεύει στο σχολείο και τελικά περνάει πρώτος μετά από πανελλήνιες εξετάσεις στο ΤΕΙ Πειραιά στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς.
Με την μεσολάβηση του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) εξασφαλίζει, λόγω της πρωτιάς του, υποτροφία από την Εθνική Τράπεζα και στέγη απο την Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Είναι ολομόναχος στην Ελλάδα αλλά δεν επάψε να αναζητά απεγνωσμένα τα ίχνη των αδελφών του. Δουλεύει στη διάρκεια των σπουδών του, προχωράει και εντάσσεται. Βρίσκει φίλους, όπως τον Δημήτρη και τη Λίνα που γίνονται οικογένεια. Δεν ξεχνά ποτέ όσους τον βοήθησαν στην Κόνιτσα. Επιστρέφει πάντα εκεί που ξεκίνησαν όλα και στην αγάπη των πρώτων φίλων του.
Πριν τρία χρόνια, ανήμερα τα Χριστούγεννα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα, θείο δώρο, από την πατρίδα του. Είχε βρεθεί από τα τρία χαμένα αδέλφια του, η αγνοούμενη για πέντε χρόνια μικρότερη αδελφή του, κάπου σε έναν καταυλισμό στο Κονγκό.
Οι άλλοι δύο είχαν χαθεί για πάντα στην προσπάθεια να διαφύγουν από τη χώρα τους. Οι στιγμές ένωσης των δύο αδερφών στο αεροδρόμιο είναι συγκλονιστικές.
Οι δραματικές περιπέτειες της νεαρής αδελφή του στα στρατόπεδα προσφύγων άφησαν ισχυρό αποτύπωμα στη νεανική της ψυχή που δύσκολα θα έσβηναν. Όμως η θέληση και των δύο είναι ισχυρή και η προσπάθεια μεγάλη. ¨έχει σπουδάσει νοσηλευτική και με τη βοήθεια των φίλων του Ζυλιέν αρχίζει να μαθαίνει ελληνικά.
Από τότε ο Ζυλιέν και η αδερφή του προχώρησαν πολύ τη ζωή τους. Για τις επιδόσεις του πήρε υποτροφία από την Εταιρεία UpStream. Δούλεψε στο γραφείο Erasmus της Σχολής του. Καλεσμένος στο Ευρωκοινοβούλιο μίλησε για την εμπειρία του ως ασυνόδευτος έφηβος μετανάστης και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η προσωπική του μαρτυρία μπορεί να προσφέρει και να βοηθήσει πολύ.
Μία ασπρόμαυρη φωτογραφία της μητέρας του είναι όλο κι όλο η μοναδική γραπτή μνήμη της οικογένιας του. Τίποτε άλλο.
Ο Ζυλιέν επικαλείται τον Θεό, πιστεύει πολύ, προσεύχεται καθημερινά, και κρατά σφιχτά πάνω του μια Καινή Διαθήκη, το μοναδικό φυλαχτό από τη μητέρα του. Ίσως αυτό το φυλαχτό να ήταν και η δύναμη του να ξεπεράσει ανυπέρβλητες δυσκολίες και να φτάσει ως εδώ. Έχει ενταχτεί πλήρως, το ίδιο και η αδερφή του. Κάνει σχέδια για παραπέρα σπουδές, και όνειρα που θα σβήσουν τον εφιάλτη των εφηβικών του χρόνων.
Ο Ζυλιέν θα πάει πολύ μπροστά. Είναι παράδειγμα αισιοδοξίας και ελπίδας. Συναντηθήκαμε στην προσπάθεια εξασφάλισης υποτροφίας του και από τότε συνδεθήκαμε στενά. Είναι πλέον Έλληνας. Όχι στα χαρτιά. Στην καρδιά του. Αγαπάει πολύ την Ελλάδα που του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία, αγαπάει και τιμάει όλους αυτούς που τον βοήθησαν, θυμάται με κατανόηση όλους εκείνους που τον κυνήγησαν, και είναι έτοιμος για κάθε νέα πρόκληση. Την αντιμετωπίζει με πείσμα, δύναμη, επιμονή, και μεγάλες δόσεις χιούμορ.
* Η κα. Έφη Μπάσδρα είναι καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην Πρόεδρος του ΙΚΥ