«Σε μια εποχή που ο κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με τον ευτελισμό και την εκμετάλλευση πανάρχαιων, παγκόσμιων πολιτισμικών συμβόλων, όπως προσφάτως συνέβη στα ελληνικά εκθέματα του Παρθενώνα στο Λονδίνο, το παράδειγμα του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου μας δίνει δύναμη για να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν και μας αξίζουν…». Με αυτά τα λόγια ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, κ. Νικήτας Κακλαμάνης, χαιρέτισε χθες την επίσημη τελετή για τα εγκαίνια του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου της Γκίζας (GEM), που διοργανώθηκε από την πρεσβεία της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου στο εμβληματικό μουσείο της Ακρόπολης.
«Με σαφή προσανατολισμό και γεωγραφικό στίγμα, το GEM – που σημαίνει σπάνιο διαμάντι- δεν καταδέχτηκε να βασιστεί σε δανεισμούς, αρπαγές ή λεηλασίες, έγινε το σπίτι που φιλοξενεί τους “συγγενείς” του και μόνο» υπογράμμισε. «Γι’ αυτό» συμπλήρωσε, «έχει το θάρρος να αφηγείται περήφανα την απόλυτα δική του, εθνική ιστορία. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα δικά μας μουσεία, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια».
Ο κ. Ν. Κακλαμάνης, χαρακτήρισε το Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο ως «αριστούργημα που προκαλεί δέος» ενώ εξήρε τον Σι Φου Πενγκ για την αρχιτεκτονική του σύλληψη που, όπως είπε: «δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αληθινής μυσταγωγίας που μας μεταφέρει έναν άρρητο, οικουμενικό διάλογο ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, με κέντρο την πραγματική ηθική τής αρχαιολογίας».
Κατά την ομιλία του ο Πρόεδρος της Βουλής στάθηκε ιδιαίτερα στα εμπόδια που αντιμετώπισε το μεγαλόπνοο αυτό έργο, από την εξαγγελία του το 1992 έως και την ολοκλήρωσή του σήμερα σημειώνοντας ότι παρά τις καθυστερήσεις, τις πολιτικές αναταραχές και τις ζυμώσεις, το όραμα του Μουσείου θα αποδεικνυόταν πολύ σπουδαιότερο και υπερβατικό που τελικά κατάφερε «να αγγίξει τον ουρανό». «Γιατί» όπως υπογράμμισε κλείνοντας, «επένδυσε σε αυτή τη θεϊκή υπόσταση, την απόκοσμη ιερότητα που συναντάμε μόνο στους πολιτισμούς των προγόνων μας, η οποία πάντα θα αποπνέει δέος αλλά και τη σιγουριά μιας εθνικής συνέχειας».
«Με σαφή προσανατολισμό και γεωγραφικό στίγμα, το GEM – που σημαίνει σπάνιο διαμάντι- δεν καταδέχτηκε να βασιστεί σε δανεισμούς, αρπαγές ή λεηλασίες, έγινε το σπίτι που φιλοξενεί τους “συγγενείς” του και μόνο» υπογράμμισε. «Γι’ αυτό» συμπλήρωσε, «έχει το θάρρος να αφηγείται περήφανα την απόλυτα δική του, εθνική ιστορία. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα δικά μας μουσεία, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια».
Ο κ. Ν. Κακλαμάνης, χαρακτήρισε το Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο ως «αριστούργημα που προκαλεί δέος» ενώ εξήρε τον Σι Φου Πενγκ για την αρχιτεκτονική του σύλληψη που, όπως είπε: «δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αληθινής μυσταγωγίας που μας μεταφέρει έναν άρρητο, οικουμενικό διάλογο ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, με κέντρο την πραγματική ηθική τής αρχαιολογίας».
Κατά την ομιλία του ο Πρόεδρος της Βουλής στάθηκε ιδιαίτερα στα εμπόδια που αντιμετώπισε το μεγαλόπνοο αυτό έργο, από την εξαγγελία του το 1992 έως και την ολοκλήρωσή του σήμερα σημειώνοντας ότι παρά τις καθυστερήσεις, τις πολιτικές αναταραχές και τις ζυμώσεις, το όραμα του Μουσείου θα αποδεικνυόταν πολύ σπουδαιότερο και υπερβατικό που τελικά κατάφερε «να αγγίξει τον ουρανό». «Γιατί» όπως υπογράμμισε κλείνοντας, «επένδυσε σε αυτή τη θεϊκή υπόσταση, την απόκοσμη ιερότητα που συναντάμε μόνο στους πολιτισμούς των προγόνων μας, η οποία πάντα θα αποπνέει δέος αλλά και τη σιγουριά μιας εθνικής συνέχειας».
..........................................................
Χαιρετισμός του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων Νικήτα Κακλαμάνη για τα επίσημα εγκαίνια του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου της Γκίζας
Αθήνα, 1 Νοεμβρίου 2025
Εξοχότατε κύριε Πρέσβη,
κυρίες και κύριοι,
ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, έχω το προνόμιο και την τιμή να συμμετέχω απόψε στην επίσημη τελετή των εγκαινίων του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου, μέσα από ένα δικό μας “διαμάντι”: το Μουσείο της Ακρόπολης, δίπλα από τον ιερό βράχο της.
Ως αφοσιωμένος ταξιδιώτης και λάτρης του πολιτισμού σας, έχω παρακολουθήσει τη μακρά πορεία που περπατήσατε μέχρι να φτάσετε σήμερα σε αυτό το αριστούργημα που προκαλεί δέος.
Ήταν το 1992, όταν για πρώτη φορά ο τότε Πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ θα ανακοίνωνε το μεγαλόπνοο σχέδιο ίδρυσης ενός Μουσείου που θα αγκάλιαζε τον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό από κάθε γωνιά της χώρας.
Δέκα χρόνια μετά, με την αιγίδα της UNESCO, η διαγωνιστική διαδικασία θα έθετε τις κατάλληλες βάσεις, ενώ το έργο της κατασκευής θα ξεκινούσε το 2005 για να περάσει από πολλές ματαιώσεις και εμπόδια. Παρά τις καθυστερήσεις, τις πολιτικές αναταραχές και τις ζυμώσεις, το όραμα του Μουσείου θα αποδεικνυόταν πολύ σπουδαιότερο και πιο υπερβατικό.
Ήταν κάτι που θα ξεκινούσε να χτίζεται από τη γη της Γκίζας, αλλά τελικά θα κατάφερνε να αγγίξει τον ουρανό. Γιατί επένδυσε σε αυτή τη θεϊκή υπόσταση, σε αυτή την απόκοσμη ιερότητα που συναντάμε μόνο στους πολιτισμούς των προγόνων μας, η οποία πάντα θα αποπνέει δέος αλλά και τη σιγουριά μιας εθνικής συνέχειας.
Μια ανάσα μακριά από τις πυραμίδες της Γκίζας, το Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο ψηλαφεί την άμμο της ερήμου, για να καλλιεργήσει μια μεγαλοπρεπή όαση πολιτισμού. Εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα αφηγούνται μια μεγάλη οικουμενική ιστορία.
Με σαφή προσανατολισμό και γεωγραφικό στίγμα, το GEM -όπως είναι τα αρχικά του, που παραπέμπουν σε ένα σπάνιο διαμάντι- έγινε το σπίτι που φιλοξενεί τους “συγγενείς” του και μόνο. Δεν καταδέχτηκε να βασιστεί σε δανεισμούς, σε αρπαγές ή λεηλασίες.
Γι’ αυτό και έχει το θάρρος να αφηγείται περήφανα την απόλυτα δική του, εθνική ιστορία. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα δικά μας μουσεία, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
Σε μια εποχή που ο κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με τον ευτελισμό και την εκμετάλλευση πανάρχαιων, παγκόσμιων πολιτισμικών συμβόλων, όπως προσφάτως συνέβη στα ελληνικά εκθέματα του Παρθενώνα στο Λονδίνο, το παράδειγμα του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου μας δίνει δύναμη για να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν και μας αξίζουν.
Και δε σταματά εκεί... Μέσα σε μια ατμόσφαιρα αληθινής μυσταγωγίας, μας μεταφέρει έναν -μέχρι πρότινος- άρρητο, οικουμενικό διάλογο ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, με κέντρο την πραγματική ηθική της αρχαιολογίας.
Η αρχιτεκτονική ιστορία που διηγείται ο Σι Φου Πενγκ, σκαλισμένη πάνω σε επτά νέες πυραμίδες από μάρμαρο των λατομείων του Σινά, αποκαλύπτει σήμερα μπροστά μας την αόρατη σύναψη της παράδοσης με το παρόν και το μέλλον.
Όλοι εμείς απόψε στο Μουσείο τής Ακρόπολης, εδώ μαζί με τον Όσιρι - Διόνυσο Χρονοκράτορα, με τη Σφίγγα τής Ακρόπολης και με τις κόρες του Ερεχθείου, σας στέλνουμε τις πιο εγκάρδιες ευχές μας για το Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο.
Μαζί με αυτές και μια υπενθύμιση -που θα μας ενώνει σαν συνταξιδιώτες στα ίδια νερά- μέσα από την ποίηση του μεγάλου Αλεξανδρινού, Κωνσταντίνου Καβάφη:
“Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε·
νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Αιγύπτου,
αγαπημένα των πατρίδων μας νερά ”...
Σας ευχαριστώ.