με τα πτερά απλωμένα,
καθώς αετός ακίνητος,
κρέμεται ’ς τον αέρα
’ψηλά η Διχόνοια.
“Εγώ” φωνάζει, “εγώ
από τον κόσμο έσβυσα
ένα λαόν· και ταύτην
την γην εξολοθρεύσασα
τώρα γιορτάζω”.
[…]
Μάθε ότι εις τους χορούς
των πολέμων, ως έσωσεν
η ανδρεία τον στρατιώτην,
ούτω εις αυτούς η ομόνοια
σόνει τα έθνη».
Από το «Φάσμα» (Ωδή εβδόμη) του Ανδρέα Κάλβου