Είναι ένα μανιφέστο ελευθερίας, μια προφορική ιστορία της ψυχής των γυναικών, γραμμένη με αίμα, επιμονή, αγάπη και αλληλεγγύη.
Στο επίπεδο της αισθητικής, το βιβλίο ισορροπεί ανάμεσα στη λογοτεχνία και την πράξη. Είναι ένα μανιφέστο ενσώματης γραφής. Οι επιμελήτριες (Βεληβασάκη, Γκανάσου, Γούλα, Κουβάτα, Μηλιά, Μητσιάλη, Παπαντωνίου) λειτουργούν ως ιέρειες μιας τελετής λόγου που δεν εξωραΐζει το τραύμα αλλά το μετατρέπει σε πολιτισμικό νήμα. Κάθε φωνή ράβει επάνω στην επόμενη, υφαίνοντας μια κοινή σημαία. Η επιμέλεια κατορθώνει να κρατήσει λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο συγκινησιακό βάρος και την υψηλή λογοτεχνική ποιότητα. Δεν πρόκειται για συλλογή μαρτυριών, αλλά για ένα έργο με συμπαγή αισθητική συνοχή, όπου η λογοτεχνία γίνεται χώρος αντίστασης. Η ποίηση λειτουργεί εκτός την ευχαρίστηση της ανάγνωσης, ως εργαλείο κοινωνικής δικαιοσύνης. Είμαι βαθιά ευγνώμων που ένα δικό μου ποίημα συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό αυτό έργο, βάζοντας ένα μικρό λιθαράκι σε μια προσπάθεια που υπερβαίνει το προσωπικό και γίνεται κοινότητα.
Οι γυναίκες συγγραφείς του Δικτύου δεν μένουν στη γυάλα τους για να γράφουν απερίσπαστες, μακριά από την κοινωνία. Βγαίνουν στον δρόμο και στηρίζουν κάθε γυναίκα, κάθε πλάσμα που η βία και η προσβολή σκοτώνουν καθημερινά. Το Δίκτυο είναι η απάντηση σε όσους αναρωτιούνται: «Πού είναι οι άνθρωποι του πνεύματος; Γιατί δεν μιλούν;»
Η Βαρβάρα Ρούσσου, μόνιμη διδάσκουσα στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, γράφει στον πρόλογο: «Η φωνή είναι το αντίθετο της σιωπής που βιώσαμε και βιώνουμε, ακόμη κι εντός της λογοτεχνίας, με πρακτικές περιθωριοποίησης και αορατοποίησης των φεμινιστικών φωνών. Οι Εκατό και Είκοσι Φωνές, πολλές και βροντόλαλες, επιδιώκουν να τη σπάσουν και να δηλώσουν ότι η άρνηση του λόγου, και όλες οι μορφές βίας που τον καταπνίγουν, υπάρχουν».
Η Μαρία Λούκα, ντοκιμαντερίστρια, σεναριογράφος και δημοσιογράφος, συμπληρώνει: «Μας ωθεί να ακούσουμε, να διαβάσουμε, να αισθανθούμε η μία την άλλη — και μέσα από αυτή τη δημιουργική ανταλλαγή να στοχαστούμε πάνω στην κοινή πηγή του θυμού μας και στον κοινό ορίζοντα της αλλαγής και της αισιοδοξίας, ως υποκείμενα Ιστορίας».
Η διαδοχή των φωνών γεννά έναν παλμικό ρυθμό, ως κύματα που αναδύονται το ένα μέσα από το άλλο. Το πένθος που γίνεται οργή, ανάταση που διασταυρώνεται με ειρωνεία, θρήνος που ανοίγει χώρο στην ελπίδα. Η εμπειρία της ανάγνωσης; Μια αίσθηση βαθιάς συλλογικότητας. Οι γυναίκες δεν γράφουν η καθεμία για τον εαυτό της αλλά όλες μαζί για τη μία. Τη γυναίκα-θύμα, τη μητέρα, την κόρη, την πρόσφυγα, την εργάτρια, την πόρνη, τη θεά ή τη σιωπηλή μάρτυρα.
Αυτό που ενώνει τις γραφές είναι το σώμα. Στις σελίδες του τόμου το σώμα γίνεται τόπος πολιτικής. Το πεδίο όπου η πατριαρχία χάραξε στίγματα, και όπου η γλώσσα επιχειρεί να αποκαταστήσει το τραύμα. Οι θεματικοί πυρήνες επανέρχονται σαν πληγές. Η σιωπή, η βία στο σώμα, η κληρονομιά της καταπίεσης, η αλληλεγγύη, η μεταμόρφωση. Όλες οι φωνές συνθέτουν ένα πολιτισμικό τοπίο μνήμης όπου η γυναίκα αναγνωρίζει το παρελθόν της για να απελευθερωθεί.
Γράφουν:
Λεμονιά-Μόνικα Αβαγιάννη, Ανθούλα Αθανασιάδου, Μαρουσώ Αθανασίου, Ντέμη Αναγνωστούλη (Jessica), Ελένη Αράπη, Άννα Αφεντουλίδου, Γιώτα Βασιλακοπούλου, Χαρίκλεια Βασιλείου, Φωτεινή Βασιλοπούλου, Γεωργία Bεληβασάκη, Καλλιόπη Βελόνια, Γιούλη Βολανάκη, Νεφέλη Βουτσινά-Πετσιμέρη, Ελένη Γαλάνη, Μάρω Γαλάνη, Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου, Μαρία Α. Γιαννάκη, Τζούλια Γκανάσου, Κατερίνα Γκιουλέκα, Αναστασία Γκίτση, Ελένη Γούλα, Πόππη Δέλτα, Άννα Δερέκα, Γεωργία Διάκου, Σίσσυ Δουτσίου, Βασιλική Δραγούνη, Καλλιόπη Εξάρχου, Σόνια Ζαχαράτου, Κατερίνα Ζησάκη, Ελευθερία Θάνογλου, Τζένη Θεοφανοπούλου, Σοφία Ιακωβίδου, Χρυσάνθη Ιακώβου, Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Λένα Καλλέργη, Ευγενία Καλογεροπούλου, Έφη Καλογεροπούλου, Τζένη Καραβίτη, Ελένη Καρρά, Στέλλα Κάσδαγλη, Δώρα Κασκάλη, Αφροδίτη Κατσαδούρη, Λίλα Κονομάρα, Έλσα Κορνέτη, Τόνια Κοσμαδάκη, Δήμητρα Κουβάτα, Αγγελική Κουντουράκη, Στέλλα Κουρμούλη, Χλόη Κουτσουμπέλη, Ελένη Κοφτερού, Αγγελική Λάλου, Εύη Λαμπροπούλου, Μαρία Λάτσαρη, Κατερίνα Λιάτζουρα, Κατερίνα Λιβιτσάνου, Ελένη Λιντζαροπούλου, Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εύα Μ. Μαθιουδάκη, Κωστούλα Μάκη, Μαντώ Μάκκα, Γεωργία Μακρογιώργου, Αθηνά Μαλαπάνη, Μάνια Μεζίτη, Πέννυ Μηλιά, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, Αναστασία Β. Μήτσου, Δήμητρα Μήττα, Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Όλγα Μπακοπούλου, Ελένη Μπιρμπίλη, Μαριέττα Μπιρμπίλη, Ελένη Μπουκαούρη, Μαρία Μπούχλη, Βίκυ Μπρούσαλη, Φωτεινή Μυλωνά-Ραΐδη, Ελένη Ε. Νανοπούλου, Μαριάννα Νικολάου, Ειρήνη Νομικού, Μάρια Ντεγιάνοβιτς, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Βασιλεία Οικονόμου, Φλώρα Ορφανουδάκη, Νάνα Παπαδάκη, Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου, Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, Ελευθερία Παραγιουδάκη, Ειρήνη Παραδεισανού, Χάρις Παρασκευοπούλου, Καλλιόπη Πασιά, Ισμήνη Παφίτη, Σοφία Περδίκη, Αγγελική Πεχλιβάνη, Αλέκα Πλακονούρη, Έλλη Πράντζου, Ελένη Πριοβόλου, Νατάσσα Ρεμούνδου, Μαρία Ρουσάκη, Δέσποινα Σαμιωτάκη, Ιφιγένεια Σιαφάκα, Νατάσα Σίδερη, Βιργινία Αγάπη Σπυράτου, Εύα Στάμου, Μαρία Στασινοπούλου, Ελένη Στελλάτου, Ιφιγένεια Τέκου, Μαρία Τζαρδή, Ελένη Τζατζιμάκη, Δέσποινα Τόβα, Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Νίκη Τρουλλινού, Αλήτις Τσαλαχούρη, Τόνια Τσίτσοβιτς, Λίλια Τσούβα, Χρύσα Φάντη, Αντιόπη Φραντζή, Πελαγία Φυτοπούλου, Ευαγγελία Χαραλάμπους, Έλενα Χουσνή, Βάσω Χριστοδούλου και Μαρία Ψωμά-Πετρίδου.
«Η συλλογή, πέρα από τη λογοτεχνική της αξία, φέρει και ηθικό βάρος. Με τα έσοδα να προσφέρονται στο Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, το έργο αποκτά τη διάσταση του ενεργού ακτιβισμού. Ο λόγος περνά από τη σελίδα στη δράση. Γιατί καμιά γυναίκα δεν πρέπει να μένει μόνη, γιατί καμιά δεν γνωρίζει τι την περιμένει αύριο. Ας σταθούμε λοιπόν όλες μαζί, μια φωνή, μια ανθρώπινη αλυσίδα. Ας στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια. Κι αν δεν διαβάζουμε εμείς, ας το διαδώσουμε, ας το χαρίσουμε σε εκείνη που το χρειάζεται. Καλοτάξιδο να είναι.
Αναδημοσίευση από το λογοτεχνικό ηλεκτρονικό περιοδικό “Περί Ου”