εκεί όπου οι λέξεις γίνονται σκιές και οι μορφές ανάσες, ο «Εγκιβωτισμός» άνοιξε τις πόρτες του σαν μια ταινία που προβάλλεται αργά,
σε καφενείο γεμάτο από ψίθυρους, βλέμματα και δημιουργία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ: Στον Θεοχάρης Μπικηρόπουλος, που με τις λέξεις του έστησε τα κάδρα του νοήματος,
εκεί όπου η σκέψη γίνεται ποίηση και η ποίηση χώρος αναπνοής. Στην Eirini Mitoudi, που με τα κολάζ της ύφανε τη σιωπή σε εικόνα, δίνοντάς μας το φως των αντιθέσεων, όπως μόνο η τέχνη ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα στο μαύρο και το λευκό. Και στην Katerina Kigitzi, που με τα πλήκτρα της γέμισε τον χώρο με ανάσες φωτός, δεσμεύοντας κάθε παύση με μελωδία —όπως το σινεμά σιωπά για να ακούσει τη μουσική του τέλους.
Σε όλους όσοι ήρθαν,
ευχαριστούμε για τη ζεστασιά, τη ματιά και τη συμμετοχή σας· γιατί κάθε βλέμμα εκείνη τη βραδιά ήταν ένα μικρό φως στο σκοτάδι της οθόνης. Ο «Εγκιβωτισμός» δεν ήταν απλώς μια εκδήλωση· ήταν ένα κοινό πλάνο από την ίδια μας την ιστορία…
