Ο Αριστοτέλης της αφετηριακής ανθρώπινης σκέψης, στο έργο του «Περί Ποιητικής», δίνει στην τραγωδία έναν ορισμό υπερβατικό και διαχρονικό, ανθεκτικό στη φθορά κάθε συγκυρίας, και συμβιωτικό με τις εκάστοτε τρέχουσες και βιωματικές εμπειρίες. «Εστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι απαγγελίας, δι ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρση»…Η μεταφορά στη σκηνή μιας ανθρώπινης πράξης την καθιστά οικεία. Αναγνωρίσιμη. Εύληπτη και κατανοητή. Το μέγεθός της πρέπει να αποδίδει όλα τα νοήματα, χωρίς υστέρηση ή υπερβολή. Και μονάχα η «κάθαρση» από τα συναισθήματα που προκαλεί στον θεατή, είναι ανεκτή συνθήκη επιλόγου. Η τρέχουσα εκδοχή της χώρας μας, σε παγιωμένη παρακμή και με προϊούσα, ανατροφοδοτούμενη και εθνοκτόνα φθορά, υπέστη μια συνειδησιακή ρωγμή με την εθνική τραγωδία των Τεμπών. Μια ρωγμή που απαιτεί κάθαρση, ώστε να ανακουφιστεί το συλλογικό υποσυνείδητο μιας κοινωνίας που έχει αντισταθεί στον πειρασμό της… αναισθησίας.
Η «ύβρις» της χυδαιολογίας για τους γονείς που στερήθηκαν τα παιδιά τους
Δοκιμάζοντας τα όρια της ηθικής συνείδησης, όπως την έχει διαμορφώσει, την υπερασπίζεται και την προστατεύει ο καθένας, μέσα του αλλά και τη δημόσια παρουσία και ρητορική του, η ακραία χυδαιολογία κατά των γονέων που στερήθηκαν τα παιδιά τους στα Τέμπη, θα δοκίμαζε τις αντοχές των Αρχαίων.
Η «ύβρις» μιας τέτοιας χυδαιολογίας, θα παρακινούσε τη συλλογική σκέψη σε καινούρια μονοπάτια, αναφορικά με τη δέουσα, πρέπουσα και αρμόζουσα τιμωρία των υβριστών και των χυδαιολόγων.Για το πολλαπλό «αμάρτημά» τους. Τόσο την προσωπική έκπτωση από την ταυτότητα του ανθρώπου, όσο και για τη συλλογική διακίνηση του μίσους και του διχασμού. Τα διαπιστευτήρια αθλιότητας, με θύματα εκείνους που στερήθηκαν τα παιδιά τους.
Ο αποκρουστικός ρόλος των… δημοσκόπων
Το τραύμα των Τεμπών δεν θεραπεύεται και δεν υποχωρεί. Παραμερίζει από την επικαιρότητα, λόγω μιας καθημερινότητας αβίωτης λόγω της ακρίβειας, με την οργή να συσσωρεύεται, και να επαναφέρει την κοινωνία μας σε συνθήκες αντισυστημικής ψήφου και… αναθέματος, όπως τότε, στα μέσα της δεκαετίας της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων.
Και όμως, αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, θα διαπιστώσει ότι η πλειοψηφία των δημοσκόπων δεν θέτει καν ερώτημα για τα Τέμπη στους ερωτώμενους. Λες και ήταν ένα… σκοτεινό όνειρο. Λες και δεν ενδιαφέρονται να συγκρίνουν τη μετακίνηση του κοινωνικού εκκρεμούς. Αποκρουστικοί…
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 29 Ιουνίου 2025