«Και αφού μπόρεσα να εξασφαλίσω την ευτυχία μου με ελαττώματα που μου είναι φυσικά, που τα απέκτησα χωρίς μόχθο, που τα διατηρώ χωρίς κόπο, που συνάδουν με τα ήθη του έθνους μου, που είναι της αρεσκείας όσων με προστατεύουν και περισσότερο ταιριαστά με τις μικρές ιδιαίτερες ανάγκες τους απ’ ό,τι κάτι αρετές που θα τους ενοχλούσαν, ενοχοποιώντας τους απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, θα ήταν ακατανόητο αν βασανιζόμουν σαν ψυχή καταδικασμένη, αν ευνουχιζόμουν για να μετατραπώ σε κάτι άλλο από αυτό που είμαι, για να πάρω έναν χαρακτήρα ξένο προς τον δικό μου, ιδιότητες όλως εκτιμητέες, το ομολογώ, δεν θα τσακωθούμε γι’ αυτό, αλλά που η απόκτησή τους και η άσκησή τους θα μου κόστιζε πολύ και δεν θα με οδηγούσε σε τίποτα, ίσως και σε κάτι χειρότερο από το τίποτα, αφού διαρκώς θα με χλεύαζαν οι πλούσιοι στους οποίους οι μπατίρηδες όπως εγώ είναι αναγκασμένοι να αναζητούν τα προς το ζην. Την υμνούμε την αρετή, αλλά τη μισούμε, αλλά την αποφεύγουμε, αλλά είναι κρύα σαν πάγος, και στον κόσμο αυτόν πρέπει να έχεις τα πόδια σου ζεστά. Κι έπειτα θα μ’ έκανε κακοδιάθετο, το δίχως άλλο· γιατί άραγε βλέπουμε τόσο συχνά ενάρετους τόσο σκληρούς, τόσο χολωμένους, τόσο ακοινώνητους; Επειδή έχουν επιβάλει στον εαυτό τους ένα καθήκον που δεν τους έρχεται φυσικά. Υποφέρουν, κι όταν υποφέρει κανείς, κάνει και τους άλλους να υποφέρουν».
ΝΤΕΝΙ ΝΤΙΝΤΕΡΟ
Ο ανιψιός του Ραμώ
Μετάφραση: Γιώργος Καραμπελιάς
Εκδόσεις ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ
