Στο αθέατο αυτό κάδρο, θα πρέπει αναπόφευκτα να προσθέσουμε την πινελιά της προετοιμασίας. Του σχεδιασμού. Της πρόληψης. Πτυχών που δεν απαντούμε πλέον σε… πλεονασμό στα ταυτοτικά στοιχεία του λαού μας. Η γοητεία του συναισθηματισμού, ειδικά στη συγκυρία της αχρείαστης φθοράς από την παγιωμένη παρακμή, αποδεικνύεται μη διαχειρίσιμο βάρος. Που λειτουργεί ως εμπόδιο, στα όρια του… εσωτερικού εχθρού, και υπονομεύει ανοικτά κάθε γενναιόδωρο συλλογισμό ο οποίος επιμένει να αντιστέκεται στην πτώση.
Έχει ειπωθεί, όχι άδικα, και έχει αποδειχθεί, με πληθυντικά παραδείγματα και σε διαφορετικές συγκυρίες, ότι το μέλλον ανήκει σε εκείνους που το προετοιμάζουν. Εγκαίρως, σφαιρικά και επαρκώς. Με πληρότητα προεργασίας και τον αναπόφευκτο εναγκαλισμό της αυτοπεποίθησης που συνοδεύει κάθε διαδρομή η οποία δεν υφίσταται τις ρωγμές της φθοράς.
Η συγκυρία είναι οξύμωρη. Η πρόοδος των τεχνολογιών μας προσφέρει αφορμές και ευκαιρίες πρόσβασης σε μεγαλύτερους κόσμους. Θεωρητικά, θα ήταν στο χέρι μας, είναι στο χέρι μας, να κάνουμε τους κόσμους αυτούς καλύτερους. Να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο.
Ο πλεονασμός ευκαιριών ωστόσο, μοιάζει να μας στέρησε το κριτήριο της ορθής κρίσης. Του μέτρου και της μετριοπάθειας. Της σύνθεσης. Της συλλογικής και ευρύτερης θέασης της εποχής μας, ώστε να αποτρέψουμε την ασυνέχεια της προόδου.
Λένε, και όχι άδικα, ότι η ελπίδα είναι η πιο ανθρωποκεντρική έννοια που σεργιανίζει στη διαδρομή της ανθρωπότητας. Προσφέρει την έμπνευση για καινούριες αφετηρίες, κάθε φορά που κάποιος σκοντάφτει. Και αναιρεί την απώλεια του μέλλοντος, προτού καν εκείνο έρθει…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ