«Συνεπώς ή εναγώνια κραυγή του Ψαλμωδού προς τον θεό, ότι «ό ζήλος του οίκου σου κατεφάγε με» δείχνει την αδυναμία του «περιεχομένου», πού είναι ο Ψαλμωδός, να επικοινωνήσει αποτελεσματικά με το «περιέχον», πού είναι το «εντελώς άλλο». Έτσι όμως ο Θεός από οικείος στην κοινή θρησκευτικότητα καθίσταται ανοίκειος στην αυθεντική θρησκευτικότητα του ζηλωτή. Τούτη ή ανοικειότητα του Θεού κατατρώγει ότι είναι εκ του κόσμου τούτου, δηλαδή περιεχόμενο. Γιατί αυτό αξιώνει ή μετάβαση από την κατάσταση του περιεχομένου στην κατάσταση του περιέχοντος. Άλλα αυτή ή καταστροφικότητα του Θεού, πού φανερώνεται σε όλη την Παλαιά Διαθήκη με τη μορφή της οργής του Θεού, καθιστά δυσχερή την συνθήκη υπάρξεως του ανθρώπου, αφού τούτος για να φτάσει στον Θεό πρέπει να κατασυντριβεί ωσάν σκεύος κεραμέως επάνω στον βράχο της εγκοσμιότητας, ως πεπερασμένο περιεχόμενο του απείρου περιέχοντος.»
Απόσπασμα από κείμενο του Χρ. Μαλεβίτση, στο Εφημερία – δοκίμια, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1989