Πόσες φορές αλλάξαμε τρόπο σκέψης, για να απαλλαγούμε από τα αρνητικά μας συναισθήματα.
Πόσες φορές καταφέραμε να γίνουμε πιο δυνατοί και πόσες φορές μείναμε στα ίδια, ενώ ξέραμε ότι το κακό που συνέβαινε ήταν ανεπανόρθωτο.
Κι όμως, μείναμε, πιέσαμε, πεισμώσαμε και φάγαμε και τα μούτρα μας. Ξανά και ξανά.
Μας βόλευε να κοιτάμε από εκείνη την ίδια οπτική, από φόβο μην χάσουμε τη βολή μας. Οι σειρήνες πολλές, οι δαίμονες περισσότεροι και ακόμα δυνατότεροι από εμάς.
Κι αυτός ο φόβος, πάντα πρωταγωνιστής..
Φόβος μη και μπλέξουν οι νύμφες με τα δαιμόνια.. μην και τα δαιμόνια κυριαρχήσουν..
Άσχημη κατάληξη σκεφτόμαστε.
Λάθος πορεία κι ακόμα επιλέγουμε την πιο βολική οπτική.
Είναι άραγε όλη μας η πραγματικότητα, ζήτημα οπτικής γωνίας;
Η ζωή έχει πολλούς σκηνοθέτες κι ως ένα σημείο, διαλέγουμε εμείς τι θα δούμε και πώς. Τι γίνεται όμως όταν φτάνουμε στο σημείο να επιλέγουν οι άλλοι για εμάς;
Ακόμα κι αν έχουμε όλες τις πληροφορίες, δεν σημαίνει πως θα διαβάσεις την ζωή σωστά.
Μπορείς να κοιτάς το ποτήρι κι ακόμα να μην έχεις καταλάβει αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Φόβος.
Θάρρος ή ήττα;
Δύναμη ή λιγοψυχιά;
Διάλεξε γωνία κι επέλεξε τι θα δεις.
Μένεις ή φεύγεις;
Κοιτάς τον έρωτα στα μάτια ή αναλώνεσαι σε άδειες αγκαλιές;
Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;
Εγώ ζητώ την δύναμη και τους ανθρώπους με τα χαμόγελα.
Εγώ ζητώ μεγάλες, ζεστές αγκαλιές.
Επιλέγω να είμαι εδώ. Θέλω να είσαι εδώ.
Ναι, εγώ το βλέπω μισογεμάτο το ποτήρι, γιατί έτσι γουστάρω!
Έφη Παναγοπούλου
Πηγή : loveletters.gr