Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει και άλλες τόσες έχουμε πει αυτή την φράση; Κι όμως όσες φορές και αν την συναντήσουμε, δεν χορταίνουμε να συμφωνούμε, να γνέφουμε καταφατικά, να επαυξάνουμε.
Τα παιδιά μας....
Μια ανεξάντλητη πηγή ευτυχίας. Μόνο και μόνο η ύπαρξή τους. Μόνο και μόνο η παρουσία τους. Η απόλυτη αντικαταθλιπτική αγωγή. Δράση ασυναγώνιστη.
Τα παιδιά μας....
Μικρά, μεγάλα, πάντα είναι παιδιά μας. Δεν κουραζόμαστε να τα καμαρώνουμε, δεν σταματάμε να τα νοιαζόμαστε, δεν μπορούμε να μην τα σκεφτόμαστε. Μια σχέση μοναδική στα όρια της εξάρτησης. Ας μην κρυβόμαστε, χωρίς τα παιδιά μας: δεν μπορούμε, παθαίνουμε στέρηση.
Τα παιδιά μας..... ένα χαμόγελό τους αρκεί να μας ξεκουράσει, ένα γέλιο τους να μας απογειώσει. Ο πόνος τους μας ισοπεδώνει, γίνεται αβάσταχτος, θέλουμε να πονέσουμε εμείς γι΄ αυτά. Όμως όχι. Αντέχουμε για το καλό τους: μαθαίνουμε να αντέχουμε τον πόνο τους για να τα βοηθήσουμε να μεγαλώσουν, να ωριμάσουν, να μάθουν.
Τα παιδιά μας..... ότι πολυτιμότερο έχουμε...
Ή μήπως σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;...
πηγη: https://www.o-klooun.com