«Γιατί να είναι χυδαίο και αμαρτωλό αυτός ο πόθος και η χαρά για έναν άνθρωπο που θα έκανες τα πάντα να είσαι μαζί, να τον έχεις στη ζωή σου κάποιες στιγμές, εκείνες τις στιγμές που νοιώθεις θαυμασμό, ασυγκράτητο πόθο και έλξη, που θα ήθελες να ανοίξεις την αγκαλιά σου, να υπάρχει το τοίχος που το εμποδίζει γιατί ανήκει αλλού, σε μια σχέση ή σε έναν γάμο; Ή όταν εσύ «ανήκεις» αλλού κι έχεις ορκιστεί παντοτινή αγάπη. Αυτό το όμορφο και ωραίο που νοιώθει η καρδιά σου, η ψυχή σου, το είναι σου για μια γυναίκα, γιατί να μην μπορείς να το ζεις αγνά και όμορφα για μια στιγμή μαζί , να γεμίσει η ψυχή σου και να εκφράσεις το θαυμασμό και την εκτίμηση σου κάνοντας έρωτα από την ανάγκη να εκφράσεις τον ψυχικό έρωτα σου, τον θαυμασμό, τον πόθο; Για μια στιγμή μονάχα, σιωπηλά, μυστικά, αλλά απενοχοποιημένα….»
«Γιατί δεν είναι απενοχοποιημένος, ο έρωτας…γιατί θα είσαι πάντα ο «τρίτος»…!»
του απάντησε μέσα του μια φωνή.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ των εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ