Μια εβδομάδα μετά, πάλι Κυριακή βράδυ 2 Ιουνίου του 2019, λιγότεροι πλέον, υποψήφιοι δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι καθώς και φίλοι του συνδυασμού, ήμασταν πάλι εκεί, στεναχωρημένοι, αυτή τη φορά, για την ήττα. Είδα μάτια βουρκωμένα και θλίψη που δεν καταφέραμε να κερδίσουμε και αυτή τη μάχη.
Όμως τότε…δεν ήταν όλοι εκεί. Κάποιοι ήδη, είχαν αρχίσει να αναρωτιούνται «και τώρα τι θα κάνουμε;…». Λες και χωρίς καρέκλα, δεν υπάρχει συνέχεια στη ζωή.
Τρία χρόνια τώρα, έζησα καταστάσεις πρωτόγνωρες για εμένα. Είχα γνωρίσει στη ζωή μου ανθρώπους ανακόλουθους, αναξιόπιστους, που άλλαζαν γνώμη και άποψη σαν τα πουκάμισα. Δεν είχα γνωρίσει όμως, από κοντά, κάποιον ο οποίος κάνει κωλοτούμπα με ταχύτητα φωτός.
Δεν είχα ζήσει ποτέ κάποιον, ημέρα Δευτέρα, να αποκαλεί έναν άλλον κλέφτη, ψεύτη και την Τρίτη το πρωί να είναι μαζί με αυτόν που κατηγορούσε και να παρακαλάει για μια θέση…
Δεν είχα ζήσει ποτέ, ημέρα Δευτέρα, κάποια να κατηγορεί αυτόν που «πούλησε» την ομάδα, με ακραίους χαρακτηρισμούς, και την επόμενη ημέρα να κάνει ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο και εκείνη.
Δεν ήξερα ότι γίνεται κανείς να αποκαλεί κάποιον και κάποιους «τενεκέ ξεγάνωτο, άχρηστοι, ψεύτης, ανίκανοι, κλέφτη…» και λίγο καιρό μετά να θέλει να συμμετέχει στην ομάδα που ο ίδιος κατηγορούσε.
Όταν ήμουν μικρός, είχα έναν συμμαθητή που όταν τον ρωτούσες «τι ομάδα είσαι;» απαντούσε μια Ολυμπιακός, την άλλη ΑΕΚ, την άλλη Παναθηναϊκός…αναλόγως ποιος θα έπαιρνε το πρωτάθλημα κάθε φορά. Εμείς δηλώναμε περήφανα ότι είμαστε ΠΑΟΚ, ΑΡΗΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΠΙΕΡΙΚΟΣ…και αδιαφορούσαμε για το γεγονός ότι δεν είχαμε γευτεί πρωτάθλημα. Νόμιζα ότι η φιλοσοφία αυτή, ήταν μονοπώλιο για ένα παιδάκι του δημοτικού. Δεν ήξερα ότι αυτή η νοοτροπία έχει τόσους πολλούς οπαδούς στην πολιτική μας ζωή και συγκεκριμένα στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Τη νοοτροπία «είμαι με αυτόν που θα πάρει το πρωτάθλημα» τη συναντώ ξανά τώρα στα 43 μου χρόνια, στην τοπική αυτοδιοίκηση και επιβεβαιώνω για άλλη μια φορά την βασική μου αρχή, είμαστε, έχουμε και μας συμβαίνει, ό,τι μας αξίζει.
Και ναι, φίλες και φίλοι, αυτό μας αξίζει κατά πλειοψηφία. Να έρχεται ο Χ υποψήφιος ανά 4 χρόνια και να διεκδικεί την ψήφο μας κατηγορώντας κάποιον αντίπαλο και λίγο καιρό μετά, να τον βλέπουμε να συνδιοικεί με αυτόν που κατηγορούσε.
Για «ένα άδειο πουκάμισο», όπως έγραψε ο Σεφέρης, κάποιοι ξεπουλούν ιδέες, φιλίες, αξιοπρέπεια, τιμή, αρχές και αξίες ζωής.
Αλγεινή εντύπωση μου προκαλεί και η παθητική στάση των στελεχών που αγωνίστηκαν να διώξουν το «παλιό και διεφθαρμένο», όπως έλεγαν, και σήμερα αντικαθίστανται από το «παλιό» και συνδιοικούν με το «διεφθαρμένο» χωρίς να ανοίγει ρουθούνι ή να ενοχλείται κανείς της ανανεωμένης εκκίνησης…
Όλα τα παραπάνω, μπορεί πρόσκαιρα να μας απογοητεύουν, αλλά είναι μαθήματα ζωής και νιώθω ευτυχής που είμαι θεατής σε αυτή την αποκρουστική παράσταση και όχι πρωταγωνιστής.
Κανείς δεν γνωρίζει το τέλος. Μα πάντοτε, τον κάθε Βρούτο ένας Αντώνιος ακολουθεί…
Αναστασιάδης Θωμάς
Δημοτικός Σύμβουλος Κατερίνης
ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ