Έμορφη κόμη της γης,
βλάστηση πυκνή, με πολλά μυστικά,
με πολλά χρώματα, ιδίως πράσινα,
με σχήματα λυγερά,
νοήματα έκθαμβα κ’ ελαφρά.
Σου ανήκουν όλα τα όνειρα
που ζουν επάνω σου, πουλιά.
Ψιθυρίζει ο άνεμος της ζωής
και φρίσσεις, δονείσαι
απ’ της ηδονής την ηδονή.
Με τη μετάξινη ευαισθησία
απορροφάς το φως και το κρατάς
ανταύγεια και χαρά της μυστικής φωτιάς
που απαντάει στον ήλιο.
Ωραία μαλλιά
απ’ τις πολύ νέες γυναίκες,
στόλισμα πλούσιο, κόμη απαλή
και ζωντανή με την ιδιαίτερη ζωή,
όπως είναι τα φυλλώματα στα δέντρα
που ψιθυρίζουν τραγούδια δικά τους,
για να μεθούν από ηδονή
οι σιωπηλοί, αλύγιστοι κορμοί.
Έτσ’ οι γυναίκες κάποτε,
σπανίως όμως,
όταν μπορούν να καταλάβουν,
αισθάνονται την εμορφιά
απ’ τα κυματιστά μαλλιά τους,
την ακούν και χαίρονται
με απλότητα.
Η ΕΛΠΙΔΑ
Κλωστή ασημένια,
δισταχτικό αεράκι,
ήχος ήμερης μουσικής,
που απότομα σταματά κι’ ύστερα
ξαναρχίζει ίδιος, με σιγουριά.
Λόγος που τον ψιθυρίζουν σιγά
και δεν τον καταλαβαίνεις,
μα τον χαίρεσαι κρυφά.
Χαμόγελο που περνά σε χείλη χλωμά,
νεανικά.
Είναι βήματα βιαστικά σαν ασύλληπτα,
στο σκιερό μονοπάτι.
Σκιά φευγαλέα την ώρα του δειλινού.
Ένα κλαδάκι λιγνό
με φύλλα μεταξωτά, διάφανα,
ανοιχτοπράσινα, στον ανοιξιάτικον ήλιο.
Ένα μικρό πουλί
που σε κοιτάζει, σα να μη φοβάται.
Ίσως, γιατί θα’θελε να το πιάσεις,
ίσως γιατί ξέρει
πως να το συλλάβεις
δε θα μπορέσεις ποτέ.
Χωρίς να σου φύγει,
τα χέρια σου φαίνονται άδεια,
σα να κράτησες μουσική.
Αγρόκτημα
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 1952.
Από τη συλλογή «Παραμύθια του κήπου», (1955)
Πηγή: «Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη - Τόμος δεύτερος (1955-1973)», Οι εκδόσεις των φίλων, 3η έκδοση, Αθήνα 2000.
https://ppirinas.blogspot.com