Όλα κρέμονταν από μια σταγόνα της βροχής
Κάποιοι είχαν στρώσει το τραπέζι
Με σερβίτσια πορσελάνης
Εσύ καθόσουν απέναντί μου
Κι έφεγγες
Ένα πλοίο κουρσάρικο περνούσε
Από το βάθος των ματιών σου
Γύρω απόλυτη σιωπή
Βράχια πνιγμένα στα δάκρια
Και ορτύκια
Που πετούσαν λαβωμένα μες στις σκέψεις μας
Και ξαφνικά η σταγόνα κύλησε στο πάτωμα
Ράγισε ο χρόνος
Τα σερβίτσια έγιναν θρύψαλα
Σβήσαν οι ευάλωτες μορφές μες στην αχλή.
Τότε κατάλαβα πού σε είχα συναντήσει
Σ΄ένα ρεσάλτο
Είχαμε πέσει στη θάλασσα
Κολυμπούσες εσύ κι εγώ σφιγγόμουν
Γύρω απ΄τους ώμους σου και αιμορραγούσα
Πλησιάζαμε στον Κάβο Γκρόσσο
Αλλά μας έπαιρνε το ρεύμα προς το πέλαγος
Ανάμεσα από συντριμμένα ξύλα
Κι ορίζοντες που έγερναν.
Σου είχα πει πως σ΄αγαπούσα τότε…
το θυμάσαι;
Λίγο πριν χαθούμε κάτω απ΄τα νερά.
Απ΄την ποιητική συλλογή Ρεσάλτο 2010
*** Ανάρτηση της Κ. Καριζώνη στο facebook με το παρακάτω σχόλιο: "Μια και σήμερα μιλούν όλοι για έρωτες αναρτώ κι εγώ ένα παλιό μου ποιήμα για το θανατηφόρο σπορ..."