Ξέρεις, εκείνες που με ύφος απαξίωσης απέρριπταν οι “μεγάλοι” της ζωής σου.
Και σ’αυτό το “τι θες να κάνεις στη ζωή σου”, η απάντηση ποτέ δεν είναι “να ζήσω” ή “να γίνω ευτυχισμένος”.
Είναι όλοι οι ρόλοι που εκπαιδεύτηκες να επιλέγεις. Είναι όλες οι μάσκες που φτιάχτηκαν για σένα και προβαρίστηκαν εν αγνοία σου, πάντα για το καλό σου.
Και γίνεται φύση μας αυτή η ζωή. Μέχρι εκείνο το πρωί, που κλωτσάνε όλα! Σε πνίγει αυτή η “φύση” σου και δεν παίρνεις πια ούτε ανάσα.
Εκείνο το πρωί που κοιτάς το πρόσωπό σου στον καθρέφτη και τίποτα δεν σου θυμίζει εσένα.
Είσαι η επιλογή του μπαμπά, η ασφάλεια της μαμάς, η προσδοκία του ανθρώπου που κοιμάται δίπλα σου, τα όνειρα εκείνων που δεν έζησαν τα δικά τους.
Κι εσύ;
Πού υπάρχεις;
Ποιος είναι αυτός που σε κοιτάει στον καθρέφτη;
Εκείνο το πρωί, που μπορεί και να μην είναι πρωί, μπορεί να είναι ένα μεσημέρι πηγμένος στην κίνηση της Κηφισιάς, ή ένα Σαββατόβραδο στο σινεμά, σε μια ταινία που ποτέ δεν ήθελες να δεις, σου δίνεται η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής σου.
Η ευκαιρία να βγάλεις μια μια τις μάσκες σου και να μείνεις με το πρόσωπό σου. Να το κοιτάξεις ξανά και να επιλέξεις αν θα ξανασυστηθείς με τον εαυτό σου και θα ζήσεις ή αν θα ξαναβάλεις τις μάσκες σου και θα επιβιώσεις, μέχρι να πεθάνεις.
Η λέξη κλειδί σε όλο αυτό, είναι η επιλογή.
Όσες δικαιολογίες κι αν πεις στον εαυτό σου, η επιλογή υπάρχει.
Όχι ανώδυνα, όχι χωρίς συνέπειες, μα υπάρχει.
Όσα δεν έζησες, όσα δεν τόλμησες, όσα δεν έκανες θα γυρίσουν είτε σαν δεύτερη ευκαιρία, είτε σαν απωθημένα.
Σοφία Παπαηλιάδου – loveletters.gr