Είμαστε πάντα πρόθυμοι σε μια σχέση να στηρίξουμε, να μοιραστούμε, να κάνουμε υποχωρήσεις, να βάλουμε πολλές φορές στην άκρη τις προσωπικές μας επιθυμίες, τον εγωισμό και τα θέλω μας και να συναποφασίσουμε για τις κοινές μας επιλογές.
Δεν είναι λίγες όμως οι φορές που η συμπεριφορά μας αυτή, μεταφράζεται λανθασμένα και εφησυχάζει τα συναισθήματα του συντρόφου μας. Τι θέλω να πω… όταν για όλα προθυμοποιούμαστε εμείς, όταν θάβουμε τις δικές μας ανάγκες και προσφέρουμε με τρόπο δουλικό ή χωρίς αναγνώριση ή ακόμα και χωρίς ανταπόκριση, όταν παύουμε να δεχόμαστε αποδοχή και συναισθήματα ή όταν παύουμε να καλύπτουμε τα θέλω μας, δίνουμε χώρο σε ένα αόρατο στην αρχή κενό, να αρχίσει να εισβάλλει μέσα μας.
Σαφώς και μια σχέση δεν είναι αλισβερίσι, δεν είναι δούναι και λαβείν και φυσικά κανένας δε θα σταθεί στο τι δίνει ή στο τι εισπράττει. Όμως κάθε φορά που δίνεις και νιώθεις ευτυχισμένος, αντιλαμβανόμενος την ευτυχία στα μάτια του άλλου, είσαι σε θέση να αντιληφθείς και τη δική σου προσδοκία, τη δική σου αδημονία, τη δική σου ανάγκη, τη δική σου δίψα για αγάπη, για τρυφερότητα, για επιβεβαίωση, για αποδοχή, για μοναδικότητα, για επιβράβευση.
Είναι φορές που οι καταστάσεις ή ο αμέριστος ζήλος μας να παραμείνουμε σε έναν άνθρωπο, μας κάνουν να εθελοτυφλούμε και να φυτοζωούμε σε ένα παρόν που ατροφεί εις βάρος μας το χαρακτήρα και τη προσωπικότητά μας. Γινόμαστε έρμαια τοξικών σχέσεων, αποδέκτες αδιαφορίας και εγκατάλειψης και συντηρούμε μονομερώς μια σχέση που από καιρό έχει βαλτώσει.
Αφουγκράζομαι, συνειδητοποιώ, αφυπνίζομαι και συμπεραίνω:
Πάντα η αγάπη θέλει δύο! Δύο στον έρωτα, δύο στην επικοινωνία, δύο στην αντιπαράθεση, δύο στη σχέση, δύο στα εύκολα και δύο στα δύσκολα!
Όταν ο ένας απομακρύνεται, αποστασιοποιείται και σταματά να προφέρει, θα έρθει η στιγμή που ο άλλος θα χάσει τις αντοχές του, θα κοπιάσει, θα πάψει να δίνει δεύτερες ευκαιρίες και θα γυρίσει σελίδα.
Επειδή λοιπόν, το τέλος πάντα πονάει από όποια πλευρά κι αν είσαι, πάσχισε να μη φτάσεις! Πρόσφερε όσα περισσότερα μπορείς και διεκδίκησε όσα σου ανήκουν! Γιατί όπως πολύ σωστά έχει επισημάνει πριν από εμάς ο Γερμανός μυθιστοριογράφος Έριχ Μαρία Ρεμάρκ…
Η αγάπη δεν ανέχεται εξηγήσεις. Χρειάζεται πράξεις!
Κατερίνα Σιδέρη
ΠΗΓΗ: https://www.awakengr.com