 |
| Αρχείο Θεοχάρη Μπικηρόπουλου |
“Έζησα κατοχή, εμφύλιο και δικτατορία. Βοήθησα το σπίτι μου από 12 ετών, έπρεπε να δουλέψω, έμενα στο Παγκράτι και δούλευα στη Νέα Σμύρνη και πήγαινα με τα πόδια, τα λεφτά δεν περισσεύαν για συγκοινωνίες, στην εφηβεία έπιασα δουλειά στα λιπάσματα στην Δραπετσώνα” είπε αρχικά.
“Έπαιρνα 26 δραχμές μεροκάματο, όταν βγήκα στα ταλέντα και αμέσως έγινα επαγγελματίας. Στα ταλέντα βρέθηκα τυχαία και ενώ δεν σκόπευα να λάβω μέρος στον διαγωνισμό ένας φίλος μου ο Δημόπουλος, ήμασταν απ’ έξω και μου λέει αν τραγουδήσεις θα σου δώσω δύο τσιγάρα. Την άλλη μέρα πήρα 36 δραχμές μεροκάματο, και το ρολόι καθώς κέρδισα στον διαγωνισμό, πλουτίσαμε και σταμάτησα από τα λιπάσματα. Η μητέρα μου με πίστεψε πολύ τότε” περιέγραψε ο σπουδαίος τραγουδιστής.
“Ήμουν έτοιμος να δώσω στην σχολή Ευελπίδων σαν τον πατέρα μου αλλά παράλληλα πήγα στην αεροπορία, είχα κάνει και συγκρότημα εκεί. Ήταν δύσκολο τότε να κάνεις επιτυχία. Για αυτό πηγαίναμε στις βραδιές ταλέντων. Ο Γιώργος Οικονομίδης ήταν αυθεντία και μεσολάβησε η μητέρα του. Μάλιστα όταν είχα πάει τραγούδησαν όλοι και εμένα δεν με φώναξε κανείς και έκλαιγα” αποκάλυψε.
“Και μου λέει τότε ο Οικονομίδης γιατί κλαις και μόλις του είπα, σταμάτησε τον κόσμο που είχε σηκωθεί να φύγει και έτσι τραγούδησα και ο κόσμος μπροστά μπροστά χειροκροτούσε! Νόμιζα ότι με κορόιδευαν. Την άλλη μέρα με παίρνει στη δουλειά και μου έδινε 50 δραχμές μεροκάματο” πρόσθεσε.
“Συμπρωταγωνίστησα με πολλούς σπουδαίους, τον Αυλωνίτη, τον Μακρή. Ήταν η μεγάλη σχολή για μένα. Ήμασταν μαθητούδια αυτών των ανθρώπων. Θυμάμαι τον Ορέστη Μακρή στο θέατρο και καθόμασταν στο καμαρίνι μας έλεγε τι να κάνουμε. Εκεί έμαθα ότι εργοδότης μου είναι ο κόσμος. Κανένας επιχειρηματίας δεν σε προσλαμβάνει αν ο κόσμος δεν σε θέλει” είπε χαρακτηριστικά
“Από τον Νίκο Γούναρη είχα μάθει μια συμβουλή, ότι η αρχή είναι μια σκάλα που την ανεβαίνεις, όχι και τόσο δύσκολα εσύ γιατί είσαι καλός, έφτασες στην ευθεία και περπατάς αργά γιατί από την άλλη μεριά είναι η σκάλα που κατεβαίνεις. Αν καθυστερήσεις θα ζήσεις και περισσότερα χρόνια και θα αρέσεις στον κόσμο” συμπλήρωσε.
Η φιλία με τον Τόλη Βοσκόπουλο
Ο Γιάννης Βογιατζής αναφέρθηκε στη στενή φιλία και στη συνεργασία που είχε με τον Τόλη Βοσκόπουλο.
“Έπεσε μια απαγορευτική σιγή με τον Τόλη. Ήμασταν από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί, όταν ήταν με την Στέλλα Στρατηγού. Όποτε τον έπιανε η τρέλα με έπαιρνε τηλέφωνο και στις 2 και 3 το βράδυ και βρισκόμασταν. Είχε ένα δωματιάκι από πάνω το διαμέρισμα και μαζευόμασταν και γράφαμε τραγούδια και λέγαμε τα δικά μας” περιέγραψε ο τραγοδιστής. ‘
“Κάποια στιγμή, όταν χώρισε από τη Στέλλα και έκανε δεσμό με τη συγχωρεμένη τη Ζωίτσα, δεν ξέρω τι συνέβη και δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί εξαφανίστηκε. Είχαμε χρόνια να μιλήσουμε, μια φορά είχαμε μιλήσει όταν ήταν με την Γκερέκου στου Ψυρρή… Είπαμε μια καλησπέρα πολύ τυπικά και ήθελα κάποια στιγμή, του το έλεγα να μιλήσουμε, να μου εξηγήσει. Σε τι έφταιξα…” είπε με πίκρα ο Γιάννης Βογιατζής.
“Μπορεί να φοβόντουσαν μήπως του βάλω λόγια επειδή ήμασταν πολύ κολλητοί, ποτέ μου δεν το έχω καταλάβει. Τον αγαπούσα πάρα πολύ τον Τόλη και όχι γιατί μου είχε δώσει τα δύο τραγούδια. Για το ένα από αυτά, το “Αδέλφια μου, αλήτες πουλιά” με έβγαλαν και χουντικό. Είχε γράψει ο Γιάννης ο Καψής στα “Νέα” ότι είμαι χουντικός επειδή το είπα το 1971″ είπε ο Γιάννης Βογιατζής.
ΠΗΓΗ: περισσότερα και βίντεο στο ΕΝΙΚΟΣ