Έρχεται κι ο Terry (ο σοφέρ), για να τον κρατά με προσοχή στις σκάλες.
O Freddie έχει χάσει εδώ και καιρό πια το πόδι του.
Το σώμα του τον εγκαταλείπει.
Κι υπάρχουν στιγμές που οι πόνοι μοιάζουν αβάσταχτοι.
Έχει περάσει μιάμιση βδομάδα από τότε που επέστρεψε απ’ την Ελβετία. Από τότε που πήρε τη βαθιά δύσκολη απόφαση να σταματήσει τα φάρμακα.
Την απόφαση να περάσει τις τελευταίες μέρες της ζωής του στο σπίτι του.
Στο καταφύγιό του, στο One Garden Lodge, στο Kensington.
Και τώρα θέλει ν’ αφήσει - έστω για λίγο- το κρεβάτι του πόνου και να βρεθεί ξανά εκεί όπου κάποτε υποδεχόταν ως άψογος λαμπερός οικοδεσπότης τους καλεσμένους του.
O Freddie, υποβασταζόμενος, πλησιάζει κι αγγίζει τα έργα τέχνης, που μάζευε με αφοσίωση όλα αυτά τα χρόνια.
Αρχίζει να λέει ιστορίες, για το πως απέκτησε το καθένα απ’ αυτά.
Μοιάζει να τ’ αποχαιρετά.
Και μαζί ν’ αποχαιρετά την ίδια τη ζωή.
Eίχε ήδη αποχαιρετήσει τους γονείς του.
Λίγες μέρες πιο πριν.
Χωρίς κανείς να το ξέρει – ούτε καν οι ίδιοι.
Μέσα του ο Freddie είχε πει το «αντίο». Δεν ήθελε πια να τους βασανίζει, να τον βλέπουν εξουθενωμένο και ανήμπορο.
Κοίταξε στα μάτια τη Jer και ήξερε πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που αντίκριζε τη μητέρα του.
4 μέρες αργότερα ο Freddie αφήνει την τελευταία του πνοή.
Ήταν 24 Νοεμβρίου του 1991.
Μια τέτοια μέρα – ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – πριν 3 δεκαετίες.
30 χρόνια χωρίς τον Freddie.
Κι όμως, δε μας έχει αφήσει στιγμή μόνους μας.
Κι ούτε πρόκειται.
* Freddie Mercury (born Farrokh Bulsara; 5 September 1946 – 24 November 1991)
12.00-15.00
| Πέτρος Κουμπλής | RED 96.3 