Έχει εκδώσει δεκατρία βιβλία, με λογοτεχνικό και επιστημονικό περιεχόμενο, μεταξύ των οποίων οι ποιητικές συλλογές «Κάτι στιγμές» (Περί, 1992), «Ο κήπος με τα ρόμπολα» (2003), «Η εξΟΥΣΙΑ της επικοινωνίας», «Αλκυονίδες νύχτες» (2011). «Αλκοόλ – Αλκοολισμός-Χρήση και κατάχρηση» (2015), «Ορφέας και Λειβηθρίδες, με 257 άτιτλα χαϊκού» (2017) και το μυθιστόρημα «Ο κένταυρος που αγαπούσε τη γοργόνα» (2018).
Έχει πολλές συμμετοχές σε συλλογικά έργα στην Ελλάδα και την Ιταλία. Το 2006 τιμήθηκε από τον Δήμο Κατερίνης "για την προσφορά με το έργο του στην πνευματική ζωή της Κατερίνης και στα ελληνικά γράμματα". Πρόσφατα εξέδωσε το βιβλίο «Είδωλα στον καθρέφτη» στο νέο εκδοτικό οίκο, την «Οξύνοια», που εδρεύει στην Κατερίνη. Για το νέο του αυτό βιβλίο αλλά και το πώς βλέπει την πορεία του βιβλίου στην περιφέρεια, θα τον αφήσουμε να ξεδιπλώσει τις σκέψεις του.
Ευχαριστώ Θεοχάρη Μπικηρόπουλε για τη συνέντευξη που μου παραχωρείς για λογαριασμό του Bookia. Γιατί έρχεσαι με θεατρικό έργο στα εκδοτικά δρώμενα και ποια είναι η σχέση σου με το θέατρο;
Εγώ ευχαριστώ το Bookia και σένα προσωπικά για το βήμα που μου δίνετε. Το θέατρο είναι μεγάλη αγάπη. Σε κάθε ευκαιρία παρακολουθώ παραστάσεις. Έχω επίσης γράψει περί τα 16 θεατρικά έργα και μ' αρέσει πολύ να γράφω θέατρο. Έχω τη σκηνή μπροστά μου, φαντάζομαι τους πρωταγωνιστές και το κοινό, ότι γράφω το «βλέπω ως παράσταση», με τους πρωταγωνιστές, τις κινήσεις τους, τα αισθήματά τους, τα μηνύματα, πάνω στη σκηνή. Το θεατρικό επιλέχτηκε με κοινή συναίνεση, με τον συντοπίτη εκδότη, Παναγιώτη Φτάρα, για την πρώτη συνεργασία μας.
 |
| Ο Θεοχάρης Μπικηρόπουλος με τον εκδότη του Οίκου ΟΞΥΝΟΙΑ, Παναγιώτη Φτάρα |
Η συνεργασία με την «Οξύνοια» ξεκίνησε καθαρά για υποστηριχτικούς λόγους προς τον Παναγιώτη Φτάρα για την προσπάθειά του. Άλλωστε στην Ένωση Συγγραφέων Πιερίας, είχα καταθέσει τις προτάσεις μου, μεταξύ των οποίων ήταν η λειτουργία εκδοτικού οίκου. Πιστεύω στη συνεργασία και τις καλές σχέσεις μεταξύ των δημιουργών. Όταν μου ανακοίνωσε το εγχείρημά του, χωρίς δεύτερη σκέψη, εξέφρασα την επιθυμία μου να εκδώσουμε κάτι και επιλέξαμε από τα έτοιμα συγγράμματά μου, τρία από τα θεατρικά μου έργα, για αρχή. Είναι τρεις μονόλογοι που ενδέχεται να «ανέβουν» στο σανίδι, από θεατρική σκηνή στην Κατερίνη ή τη Θεσσαλονίκη. Έχουν γίνει συζητήσεις, αλλά οι σκηνές τηρούν στάση αναμονής απέναντι στην πανδημία, την εξέλιξή της και τα μέτρα που λαμβάνονται κάθε φορά εν όψει του χειμώνα. Η «Οξύνοια» είναι ένα νέο εγχείρημα και πρέπει όλοι οι Πιεριείς συγγραφείς κατ' αρχήν, να στηρίξουμε τον «δικό» μας εκδοτικό οίκο.
Συνήθως βλέπουμε ότι θέλουμε όταν κοιτάμε στον καθρέπτη!! Σωστή η παρατήρηση: ο καθρέπτης είναι ο κοινός παρανομαστής των τριών έργων. Χρησιμοποιώ τον καθρέπτη αλληγορικά. Καθρέπτης είναι η ενδοσκόπηση που κάνουμε, η αυτοκριτική, οι σκέψεις, ο απολογισμός μας, οι αλήθειες που διαπιστώνουμε όταν ώριμα και συνετά, ζυγίσουμε τα πράγματα. Καθώς και τις καταστάσεις που βιώνουμε με θάρρος και λογική κοιτώντας κατάματα την πραγματικότητα. Κυρίως, αυτά που δε μας αρέσουν. Τις πικρές αλήθειες. Κάποιες περιόδους της ζωής μας, γεγονότα και πρόσωπα που μας ταρακουνούν και μας οδηγούν επιτακτικά στην ενδοσκόπηση. Ο θάνατος, ο έρωτας αλλά και οι αναμονές, μας δίνουν αυτές τις ευκαιρίες. Όταν νοιώθουμε ότι έχουμε βαλτώσει και βρισκόμαστε μπροστά σε αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε για το επόμενο βήμα. Χρειάζεται θάρρος για να κοιτάξουμε τον «καθρέπτη» μας. Ο καθρέπτης μας γνωρίζει πάντα την αλήθεια. Κανείς δεν μπορεί να τον ξεγελάσει. Όσοι συμβιβάζονται σε μια καθημερινότητα «χλιαρή», χωρίς εντάσεις, χωρίς στόχους, βολεμένοι στη μετριότητα μιας συμβατικής ζωής χωρίς πάθος, δε θα έχουν ποτέ την ανάγκη να μπουν στη διαδικασία της αυτογνωσίας. Στον καθρέπτη θα βλέπουν μόνο την «ομορφιά» τους.
Και τα τρία έργα του βιβλίου είναι μονόλογοι. Και καθρεφτίζουν την κοινωνία της μοναξιάς, την εποχή μας, τον φόβο, τις ανασφάλειες για ότι γίνεται γύρω μας. Πιστεύεις πώς αν με το καλό γίνει θεατρικό έργο σήμερα, μετά από όσα περάσαμε, θα έχει απήχηση; Ή ο κόσμος αναζητά τη σάτιρα κρύβοντας τα ουσιαστικά προβλήματα που προβάλλεις, κάτω από το χαλί;
Είναι τέτοια η δομή των μονολόγων ώστε να αναδεικνύουν τα αντίθετα συναισθήματα και την ψυχολογία μας, με στοχαστική διάθεση και χαρακτηριστικά εργαλεία το «black humor», τον σαρκασμό και την ειρωνεία. Μέσα από την απώλεια, τον θρήνο μπορούμε μεν να προβληματιστούμε και να συμπάσχουμε αλλά παράλληλα βλέπουμε τη ζωή πιο ψύχραιμα κι εστιάζουμε στην αλήθεια. Πολλές φορές, βγαίνει και γέλιο! «Μέσα στο χιούμορ βρίσκει κανείς τον αστεϊσμό ενός ανθρώπου που είναι σπάνια ευδιάθετος και ποτέ ευτυχισμένος», είπε άλλωστε ο Μαρκ Τουαίην. Στην περίοδο που ζούμε πρέπει να αντικρίζουμε την πραγματικότητα αλλά να μη χάνουμε την αισιοδοξία μας. Ότι -αν θέλετε- βιωματικά το δούμε και στους άλλους, ταυτιζόμαστε και μας αγγίζει. Τότε «νοιώθουμε» το έργο. Απομένει ένας καλός σκηνοθέτης και καλοί ηθοποιοί να αναδείξουν τα έργα. Πόσα έργα άλλωστε δεν τα ξέρουμε από παραστάσεις χωρίς να έχουμε διαβάσει το κείμενο! Τώρα έχουμε το κείμενο με την ελπίδα να δούμε στη σκηνή τα έργα. Αυτό που συστήνω σε όποιον θα διαβάσει αυτό το βιβλίο, είναι να το κάνει παίρνοντας «χρόνο», διαβάζοντας κάθε πρόταση προσεκτικά, σαν αναγνώστης και θεατής συνάμα, για να «ταξιδέψει» με όσα θα εισπράξει.
Πιστεύεις πώς ένας συγγραφέας, όποιας εμβέλειας κι αν είναι, σκοπό έχει να πουλήσει πολλά αντίτυπα ή να μείνει το έργο του στα εκδοτικά πράγματα για πολλά χρόνια;
Το ιδανικό θα ήταν και τα δύο…!!! Για να έχεις όμως πωλήσεις πρέπει να βρίσκεσαι στην πρωτεύουσα. Ότι ισχύει για τους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές, τους αθλητές, ισχύει και για τους λογοτέχνες. Όλα είναι στην Αθήνα. Είναι διαφορετικό το κοινό που απευθύνεσαι αλλά και τα μέσα προβολής. Άλλο πέντε εκατομμύρια και να υποστηρίζεις την προσπάθειά σου και άλλο 65.000 συμπολίτες. Στην Κατερίνη, μας γνωρίζουν, μας τιμούν με το παραπάνω, μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά το «κοινό» είναι μερικές δεκάδες συμπολίτες μας βιβλιόφιλοι. Με αυτούς τους αγαπημένους πορευόμαστε. Έχουμε ανάγκη να πουλήσουμε 150 βιβλία στην πόλη μας. Και οι συγγραφείς και ο εκδοτικός. Το έχω ξαναπεί. Όπως εμείς πάμε και αγοράζουμε ντομάτες, καφέ, ψωμί, παπούτσια, για τις ανάγκες μας, κάποτε αυτό θα πρέπει να γίνει «ανάγκη» για την τροφή της ψυχής όλων, βάζοντας το βιβλίο στη ζωή τους. Αγοράζοντας ένα βιβλίο, ένα προϊόν που απαιτεί πολύ κόπο, μήνες και χρόνια για να βγει στις προθήκες. Δεν είναι μόνο η αναγνώριση, η φήμη, η διαχρονικότητα και η υστεροφημία που επιζητεί κάθε λογοτέχνης. Για να συνεχίσει η «Οξύνοια» και κάθε εκδοτικός, το «προϊόν βιβλίο» πρέπει να πωληθεί για να συνεχίσει. Πρώτα πρέπει να βγει από το συρτάρι το έργο και να το πάρει ο εκδοτικός. Κακά τα ψέματα όμως, στην Ελλάδα δεν πληρώνεται ο συγγραφικός κόπος. Σε άλλες χώρες οι συγγραφείς στηρίζονται οικονομικά για να συνεχίσουν αυτό που κάνουν, για να βιοπορίζονται από τη συγγραφή. Εμείς δεν έχουμε αυτή την τύχη!
Μπορούμε να πούμε πώς ο εγκλεισμός της πανδημίας ήταν η ευκαιρία για να γραφούν αυτοί οι τρεις μονόλογοι; Πώς τον βίωσες τον εγκλεισμό αφού η Πιερία για πολλούς μήνες είχε «πιάσει» κόκκινο;
Ο σπουδαίος Νίκος Καρούζος είπε πως «η τέχνη είναι ένας ελιγμός ευτυχίας, ώστε να υπάρχουμε, κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένοι»!
Τα είπε όλα.
Από τους μονόλογους, μόνο η «σοκολάτα υγείας» γράφτηκε στις καραντίνες της πανδημίας. Το «πλήρης ημερών» είναι πιο παλιό αλλά σίγουρα διαχρονικό, ενώ «η εξομολόγηση της πεταλούδας» γράφτηκε κατόπιν «παραγγελιάς» του αγαπημένου θεατρικού μου μέντορα, του ηθοποιού και καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Ολύμπου, Γιώργου Χανδόλια. Συζητώντας για θέατρο μαζί του, έριξε την ιδέα, να γράψω ένα μονόλογο που να μπορεί να το «παίξουν» και άντρες και γυναίκες. Έτσι προέκυψε η «Εξομολόγηση της πεταλούδας» που είναι αγαπημένο μου έργο και ήδη έχει παιχτεί από έξι γυναίκες σε μια λογοτεχνική βραδιά, προκαλώντας αίσθηση κι αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος να το συμπεριλάβουμε στην έκδοση.
Ο μονόλογος του δικηγόρου Αρίστου Καλοσένα μπορώ να πω πώς είναι ο πιο δυνατός, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους δυο άλλους, γιατί ακριβώς μιλά για τον θάνατο. Είναι προσωπικό βίωμα; Μίλησε μου λίγο γι’ αυτόν τον μονόλογο;
Ο Αρίστος, Καλός και Ένας! Ο απόλυτα πετυχημένος άριστος, καλός, ένας και μοναδικός τύπος! Κι όμως, σε αυτόν το πανίσχυρο και πετυχημένο άντρα έρχεται η στιγμή μπροστά στο θάνατο που καταρρέει, διαπιστώνει την ασημαντότητά του και ότι η ζωή του χάνεται σαν νερό χωρίς να τη ζει αληθινά όσο πετυχημένος και ισχυρός και αν είναι. Έχει μια ιδιαιτερότητα το έργο αυτό. Ξεδιπλώνονται τα «στάδια της απώλειας, τα στάδια της αποδοχής» σε οτιδήποτε χάνουμε.
Κάθε απώλεια, κάθε τι που "χάνεται", αφήνει τον άνθρωπο, σαστισμένο, μετέωρο, σοκαρισμένο, αδύναμο να αλλάξει αυτό που του συμβαίνει. Στην αρχή αρνείται, δε θέλει να το δεχτεί, ύστερα θυμώνει, μετά προσπαθεί να το αλλάξει, στη συνέχεια κλείνεται μελαγχολικά στον εαυτό του, κατόπιν βρίσκει τη δύναμη σιγά -σιγά να ανασυγκροτηθεί, να μαζέψει τις δυνάμεις του, φτάνοντας στην αποδοχή. Όταν φτάσει στην αποδοχή, βρίσκει την εσωτερική ηρεμία και είναι έτοιμος πια και πιο σοφός, να ξεκινήσει τη νέα του πορεία. Να αλλάξει σελίδα. Να προχωρήσει μπροστά.
Ο Καλοσένας, περνάει από αυτά τα στάδια, που είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα από τους ψυχολόγους, για να φθάσει στην αποδοχή της πραγματικότητας και κυρίως στην ψυχική κάθαρση. Δυστυχώς, έχουμε αποχαιρετίσει για το μεγάλο ταξίδι, γνωστούς, φίλους, παλιούς συμμαθητές, συγγενείς. Ο θάνατος καραδοκεί, ή αν θέλετε κάθε απώλεια όμως μας πληγώνει όλους, μας προσγειώνει, είναι το καμπανάκι που μας οδηγεί στο να εστιάζουμε στην αλήθεια της ζωής και των ανθρώπων και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Μπορεί να ξεχνιόμαστε ξανά και ξανά, αλλά η απώλεια ανθρώπων, μας διδάσκει και μας οδηγεί να συνειδητοποιήσουμε τη μικρότητά μας. Και τι μένει; Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους αληθινά και να εστιάσουμε στην ουσία της ευτυχίας.
Ζούμε σε μια «επίπεδη» κατάσταση παρά τις προσπάθειες που γίνονται. Δε γίνονται βιβλιοπαρουσιάσεις σε κλειστούς χώρους, το θέατρο ίσως αρχίσει δειλά τις παραστάσεις του, όπως και οι ομιλίες γιατί πρέπει να υπάρχει κάποιος στην πόρτα να σκανάρει τα πιστοποιητικά εμβολιασμών και rapid. Στον Πολιτισμό χωρά ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός;
Οι τέχνες είναι έκφραση του δημιουργού, της ζωής και της εποχής του. Τα υγειονομικά πρωτόκολλα επιβάλλονται ώστε να προστατευθούμε από την πανδημία. Όλα λειτουργούν εις βάρος της καθημερινότητας όπως τη γνωρίζαμε. Σίγουρα μου λείπουν οι βιβλιοπαρουσιάσεις, δύο χρόνια τώρα δεν έγιναν και αναρωτιέμαι χωρίς τον «συγχρωτισμό» χωρίς την ελευθερία μας, χωρίς την επαφή, πως «οι παρέες θα γράφουν ιστορία», στο μέλλον, με τέτοιες συνθήκες. Μάσκες, απόσταση, φόβος και ρατσισμός. Πώς ένα θέατρο να ανεβάσει ένα έργο για τις μισές θέσεις από αυτές που διαθέτει; Πώς θα ανταπεξέλθει στα έξοδα του, πως θα επιβιώσει; Τελευταίοι που στηρίχτηκαν στην πανδημία ήταν οι άνθρωποι του πολιτισμού. Προφανώς, οι άνθρωποι του πολιτισμού χορταίνουμε από τη «δόξα»…
Μου λείπει Μάγδα, να συναντιέμαι στα στέκια, στα θέατρα, στις βιβλιοπαρουσιάσεις, να μιλάμε λογοτεχνικά και για όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Το χάσαμε αυτό. Υπάρχουν βέβαια και τολμηροί ή ανόητοι, που «δεν πιστεύουν τίποτα δε φοβούνται τίποτα, είναι λεύτεροι» αλλά επικίνδυνοι για τη ζωή τους και για τους ανθρώπους που συγχρωτίζονται.
Είσαι blogger, διαχειρίζεσαι το https://olymposvoice.blogspot.com από το 2009, ζεις έντονα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Πώς βλέπεις σήμερα τα πολιτιστικά πράγματα του νομού; Υπάρχει ελπίδα να πάμε λίγο ψηλότερα;
Ο μονόλογος του δικηγόρου Αρίστου Καλοσένα μπορώ να πω πώς είναι ο πιο δυνατός, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους δυο άλλους, γιατί ακριβώς μιλά για τον θάνατο. Είναι προσωπικό βίωμα; Μίλησε μου λίγο γι’ αυτόν τον μονόλογο;
Ο Αρίστος, Καλός και Ένας! Ο απόλυτα πετυχημένος άριστος, καλός, ένας και μοναδικός τύπος! Κι όμως, σε αυτόν το πανίσχυρο και πετυχημένο άντρα έρχεται η στιγμή μπροστά στο θάνατο που καταρρέει, διαπιστώνει την ασημαντότητά του και ότι η ζωή του χάνεται σαν νερό χωρίς να τη ζει αληθινά όσο πετυχημένος και ισχυρός και αν είναι. Έχει μια ιδιαιτερότητα το έργο αυτό. Ξεδιπλώνονται τα «στάδια της απώλειας, τα στάδια της αποδοχής» σε οτιδήποτε χάνουμε.
Κάθε απώλεια, κάθε τι που "χάνεται", αφήνει τον άνθρωπο, σαστισμένο, μετέωρο, σοκαρισμένο, αδύναμο να αλλάξει αυτό που του συμβαίνει. Στην αρχή αρνείται, δε θέλει να το δεχτεί, ύστερα θυμώνει, μετά προσπαθεί να το αλλάξει, στη συνέχεια κλείνεται μελαγχολικά στον εαυτό του, κατόπιν βρίσκει τη δύναμη σιγά -σιγά να ανασυγκροτηθεί, να μαζέψει τις δυνάμεις του, φτάνοντας στην αποδοχή. Όταν φτάσει στην αποδοχή, βρίσκει την εσωτερική ηρεμία και είναι έτοιμος πια και πιο σοφός, να ξεκινήσει τη νέα του πορεία. Να αλλάξει σελίδα. Να προχωρήσει μπροστά.
Ο Καλοσένας, περνάει από αυτά τα στάδια, που είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα από τους ψυχολόγους, για να φθάσει στην αποδοχή της πραγματικότητας και κυρίως στην ψυχική κάθαρση. Δυστυχώς, έχουμε αποχαιρετίσει για το μεγάλο ταξίδι, γνωστούς, φίλους, παλιούς συμμαθητές, συγγενείς. Ο θάνατος καραδοκεί, ή αν θέλετε κάθε απώλεια όμως μας πληγώνει όλους, μας προσγειώνει, είναι το καμπανάκι που μας οδηγεί στο να εστιάζουμε στην αλήθεια της ζωής και των ανθρώπων και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Μπορεί να ξεχνιόμαστε ξανά και ξανά, αλλά η απώλεια ανθρώπων, μας διδάσκει και μας οδηγεί να συνειδητοποιήσουμε τη μικρότητά μας. Και τι μένει; Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους αληθινά και να εστιάσουμε στην ουσία της ευτυχίας.
Ζούμε σε μια «επίπεδη» κατάσταση παρά τις προσπάθειες που γίνονται. Δε γίνονται βιβλιοπαρουσιάσεις σε κλειστούς χώρους, το θέατρο ίσως αρχίσει δειλά τις παραστάσεις του, όπως και οι ομιλίες γιατί πρέπει να υπάρχει κάποιος στην πόρτα να σκανάρει τα πιστοποιητικά εμβολιασμών και rapid. Στον Πολιτισμό χωρά ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός;
Οι τέχνες είναι έκφραση του δημιουργού, της ζωής και της εποχής του. Τα υγειονομικά πρωτόκολλα επιβάλλονται ώστε να προστατευθούμε από την πανδημία. Όλα λειτουργούν εις βάρος της καθημερινότητας όπως τη γνωρίζαμε. Σίγουρα μου λείπουν οι βιβλιοπαρουσιάσεις, δύο χρόνια τώρα δεν έγιναν και αναρωτιέμαι χωρίς τον «συγχρωτισμό» χωρίς την ελευθερία μας, χωρίς την επαφή, πως «οι παρέες θα γράφουν ιστορία», στο μέλλον, με τέτοιες συνθήκες. Μάσκες, απόσταση, φόβος και ρατσισμός. Πώς ένα θέατρο να ανεβάσει ένα έργο για τις μισές θέσεις από αυτές που διαθέτει; Πώς θα ανταπεξέλθει στα έξοδα του, πως θα επιβιώσει; Τελευταίοι που στηρίχτηκαν στην πανδημία ήταν οι άνθρωποι του πολιτισμού. Προφανώς, οι άνθρωποι του πολιτισμού χορταίνουμε από τη «δόξα»…
Μου λείπει Μάγδα, να συναντιέμαι στα στέκια, στα θέατρα, στις βιβλιοπαρουσιάσεις, να μιλάμε λογοτεχνικά και για όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Το χάσαμε αυτό. Υπάρχουν βέβαια και τολμηροί ή ανόητοι, που «δεν πιστεύουν τίποτα δε φοβούνται τίποτα, είναι λεύτεροι» αλλά επικίνδυνοι για τη ζωή τους και για τους ανθρώπους που συγχρωτίζονται.
Είσαι blogger, διαχειρίζεσαι το https://olymposvoice.blogspot.com από το 2009, ζεις έντονα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Πώς βλέπεις σήμερα τα πολιτιστικά πράγματα του νομού; Υπάρχει ελπίδα να πάμε λίγο ψηλότερα;
Τον πολιτισμό τον έχεις μέσα σου. Για να ασχοληθείς πρέπει να αγαπάς τον πολιτισμό.
Η Πιερία έχει μια ιστορία με τα πολιτιστικά δρώμενα. Το Φεστιβάλ Ολύμπου, μόνο και αβοήθητο από την πολιτεία, έκλεισε φέτος μισό αιώνα ζωής και συνεχίζει. Η Εστία Πιερίδων Μουσών, οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι που είναι πολλοί, είναι ολοζώντανα κύτταρα. Υπάρχει ένα πολιτιστικό υπόβαθρο και είμαι αισιόδοξος ότι με την ολοκλήρωση του πολιτιστικού κέντρου του δήμου Κατερίνης, δε θα έχουμε απλά ένα ωραίο και λειτουργικό κτίριο αλλά και την ευκαιρία για πραγματικά οργανωμένες πολιτιστικές δράσεις σε όλα τα επίπεδα, με τη συνεργασία όλων. Φτάνει να γίνει σωστή αξιοποίηση και του ανθρώπινου δυναμικού, καλύπτοντας όλες τις εκφάνσεις της τέχνης. Πιστεύω ότι θα ανεβούμε λίγο ψηλότερα…
 |
| Με την Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη |
Ποια είναι η γνώμη σου για το Bookia, όσον αφορά την προβολή των συγγραφέων και των έργων τους;
Ζούμε στην εποχή της εξειδίκευσης και το ΒΟΟΚΙΑ είναι η ναυαρχίδα όσον αφορά την προώθηση του βιβλίου. Είναι η κιβωτός που συλλέγει όλες τις φυλές των συγγραφέων στηρίζοντας τις δημιουργίες τους. Όλοι βρίσκουμε στο ΒΟΟΚΙΑ το χέρι βοηθείας που χρειαζόμαστε. Πλημμυρίζει λογοτεχνία, εκεί βρίσκουμε ένα καταφύγιο να διαβάσουμε για τους δημιουργούς και τα έργα τους. Αν δεν υπήρχε ΒΟΟΚIA έπρεπε να το εφεύρουμε! Μακάρι να μπορούσαμε να το στηρίξουμε και εμείς! Η συμμετοχή σου Μάγδα είναι πολύ σημαντική για την Πιερία και θέλω να σ’ ευχαριστήσω ξανά για την υποστήριξή σου.
Τι προτιμάς; Έντυπο βιβλίο ή e-book και γιατί;
Το τυπωμένο βιβλίο φυσικά. Να το μυρίζω, να το κρατάω στα χέρια μου, να υπογραμμίζω τα σημεία που μου κάνουν εντύπωση, να ξεφυλλίζω τις σελίδες. Άλλη χάρη το βιβλίο! Έχω πάνω από 3000 βιβλία και συνηθίζω να κάνω δώρο βιβλία. Είναι ένα δώρο που μένει στην καρδιά, στο μυαλό και στα χέρια του προσώπου που το χαρίζεις. Στην εποχή μας όμως αναγκαστικά θα πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες τεχνολογίες και φυσικά δεν απορρίπτω τα e-book! Είναι ένας τρόπος να διευρύνουμε ενδεχομένως το αναγνωστικό μας κοινό!
Οι συγγραφείς είμαστε περισσότεροι από τους αναγνώστες. Τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη σου για να αντιστραφεί ο συσχετισμός;
Καραντίνες!!!
Οι Έλληνες μέσα στις καραντίνες διαβάσαμε πολύ. Ήταν το μόνο θετικό μέσα σε αυτή την περιπέτεια. Είχαμε χρόνο να κάνουμε πολλά και φυσικά για την ψυχαγωγία το βιβλίο ήταν «μια κάποια λύση»! Για να αντιστραφεί βέβαια ο συσχετισμός που αναφέρεις, πρέπει οι εκδοτικοί να αλλάξουν «πολιτική». Εντάξει, πρέπει να επιβιώσουν ως επιχειρήσεις, αλλά πρέπει να μπει ένα «κόσκινο» στην επιλογή των έργων προς έκδοση. Σήμερα όποιος θέλει να εκδώσει βιβλίο, εκδίδει. Πληρώνει, εκδίδει και γίνεται συγγραφέας! Δεν είναι έτσι…Και οι νέοι συγγραφείς να είναι πιο αυστηροί με τον εαυτό τους, πριν να χτυπήσουν την πόρτα του εκδοτικού οίκου.
Είσαι από τους πολυγραφότατους συγγραφείς της Πιερίας. Μπορείς να μας αποκαλύψεις τι άλλο υπάρχει έτοιμο στο «συρτάρι» του υπολογιστή σου προς έκδοση;
Υπάρχουν αρκετά αδημοσίευτα ποιήματα (μαζί με τα νέα Χαϊκού) που θεωρώ ότι είναι τα πιο ώριμα ως τώρα. Από αυτά έχουν επιλεγεί κάποια για τη συλλογή «ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ» που θα είναι η επόμενη ποιητική έκδοση. Τα ποιήματα είναι σαν το κρασί. Όσο τα αφήνουμε ωριμάζουν.
Δε χάνονται. Κάθε φορά που τα ξαναδιαβάζω, αλλάζοντας και χρησιμοποιώντας ακόμη και μία λέξη γίνονται ακόμη καλύτερα!
Έχω επίσης έτοιμο ένα μυθιστόρημα, pulp fiction θα έλεγα, το «Black Pearl» που είναι εντελώς διαφορετικό από ότι έχω γράψει μέχρι σήμερα: μυστηρίου, με τζόγο, λαθρεμπόριο, δολοφονίες, πορνεία, διαφθορά, επίκαιρο, στην εποχή του κορονοϊού. Ολοκληρώθηκε σε επτά μήνες, μέσα στη δεύτερη καραντίνα.
Η αλυσίδα της συγγραφικής παραγωγής συνεχίζεται!!!
Η συγγραφή είναι τρόπος ζωής. Η ίδια η ζωή εμπνέει ποικιλοτρόπως!
Ευχαριστώ Θεοχάρη Μπικηρόπουλε για την κουβέντα μας και εύχομαι να είναι καλοτάξιδα τα «Είδωλα στον καθρέφτη» από τις εκδόσεις Οξύνοια.
Ευχαριστώ Θεοχάρη Μπικηρόπουλε για την κουβέντα μας και εύχομαι να είναι καλοτάξιδα τα «Είδωλα στον καθρέφτη» από τις εκδόσεις Οξύνοια.
ΠΗΓΗ: https://www.bookia.gr