Α, τα καημένα τα όνειρά μου πώς τα χάλασα
Με την αγάπη σου την άπονη, Αλίκη.
Εσένα η θάλασσα σε γέννησε... η θάλασσα...
Κι είν' του γιαλού της, η καρδιά σου, ένα χαλίκι.
Ο ανήφορος είναι απότομος και τα βήματά σου δεν είναι διόλου στέρεα.
Ό,τι και να πεις όμως, κι όσο κι αν είναι η αγάπη της άπιαστη, χαμένη έξω απ' τα σύνορα της καρδιάς, το φιλί της... δε θα ξεχαστεί.
Το φιλί της κείνο το δυνατό σαν χαμός.
Να, όπως σαν να θέλεις ν' ανασάνεις κι έρχεται ένα φιλί και σου φράζει το στόμα.
Κι εσύ πια δε θέλεις ν' ανασαίνεις... δεν έχεις ανάγκη πια ούτε από ανάσα, ούτ' από τίποτα.
Γνωστική αγάπη ήθελα - ήταν που ήμουν μικρός και δεν το' ξερα.
Όλα τα πράγματα που δεν έχουν καρδιά και φλόγα είναι γνωστικά.
Τέτοια αγάπη ήθελα;»
Μενέλαος Λουντέμης, «Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους» (απόσπασμα)