Να γεράσουν έτσι μαζί...

[...] Ήταν σίγουρος ότι το έτερον ήμισυ του ήταν σε άλλη διάσταση.Ρουφούσε το «εγώ» του μέσα στο «εγώ» της και κρατούσε το «εγώ» της μόνο για το «εγώ της και όχι για τους δυο τους.Γι ΄ αυτούς.Το ισχυρό «εγώ» δεν επέτρεπε να φτάσουν στο «εμείς».Και το «εμείς»  το έλεγε όταν προσπαθούσε να αποκαταστήσει το «εγώ» της. Η δουλεία, οι στόχοι, οι επιθυμίες, ο άλλος, οι άλλοι και .. «εγώ».Δηλαδή, αυτή. 

Αλλά ποτέ «εγώ» και εσύ, δηλαδή «εμείς»…

Το «εγώ» και το «εσύ» έμοιαζαν και ήταν σα δύο παράλληλες πορείες αγνώστων, που δε θα συναντιούνταν ποτέ ούτε στο σύμπαν… ούτε στο άπειρο.

 Καμιά επαφή.

 Παράλληλη πορεία.
Από τις παρυφές της αγάπης κατρακυλάς στον αιγιαλό της αδιαφορίας.

Φεύγεις από το «εμείς» στο δικό σου «εγώ» που ήθελες να μοιραστείς στο «εμείς» και πληγωμένο αναζητά εκδίκηση. 

Ή αμπαρώνεται στα αμπάρια της μοναξιάς.

 Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να αγαπούν.

 Και να τους αγαπούν. Η ευτυχία τους να ενώνεται με την ευτυχία του άλλου. 

Στο μυαλό και στο κορμί. Να έσονται δύο εις σάρκα μία. Αυτό ονειρευόταν ο Αχιλλέας όταν αποφάσισε να ενώσει τη ζωή του με τη Χρυσάννα:να πλημμυρίζει από φαντασία.

 Να πετάει, να νικάει, να πετυχαίνει. 

Να γίνεται ο κόσμος όλος δικός τους. 

Να είναι αυτός και η αγάπη του οι αυτοκράτορες του κόσμου. Να ζούνε μαζί κάθε στιγμή. 

Κάθε μέρα.Κάθε βδομάδα.Κάθε χρόνο. 

Μια ολόκληρη ζωή. 

Να γεράσουν έτσι μαζί.
Ο μεγάλος ηττημένος στη σχέση του ήταν ο ενθουσιασμός. Η κινητήριος δύναμη, η πηγή ενέργειας κάθε ανθρώπου. 

Ο γάμος του κατρακυλούσε προς το τέλμα. 

 Όσες προσπάθειες και αν έκανε, όσες απαντήσεις προσπαθούσε να πάρει στο ερώτημα «τι σου συμβαίνει;» ήταν λακωνικά ένα ξερό:«τίποτα». 

Πως μπορείς να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα που δεν υπάρχει;
Πως μπορείς να βρεις λύσεις στο … «τίποτα»;

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα 

Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ

του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου

ΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ αλλά και στα e-shops