Τελευταία ήρθαν στο φως σκάνδαλα κι από τον χώρο του αθλητισμού, που πήραν τεράστιες διαστάσεις. Κι έγιναν αφορμή ν’ ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, και άρχισε μια διελκυστίνδα
σκανδαλοθηρίας.
Θα παραξενευτείτε ίσως, που ασχολούμαστε μ’ ένα τέτοιο θέμα. Το κάνουμε για να τονίσουμε στους αναγνώστες μας να μη στηρίζονται και να μην ηρωοποιούν ανθρώπους. Ακόμη και οι πιο άγιοι άνθρωποι του Θεού είχαν τις εκλείψεις τους και ο μόνος αναμάρτητος ως άνθρωπος ήταν ο Ιησούς Χριστός.
Στην Παλαιά Διαθήκη ακόμη και «ο φίλος του Θεού», ο Αβραάμ, σε δυο περιπτώσεις για το ίδιο θέμα, είπε ψέματα. Επίσης από τους ήρωες της πίστης, που τα ονόματά τους αναφέρονται στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής, όταν κάποιοι απ’ αυτούς, σε κάποια στιγμή, πήραν τα μάτια τους από τον Θεό, έπεσαν σε διάφορα αμαρτήματα. Και στην Καινή Διαθήκη, ακόμη και οι Απόστολοι, που έζησαν με τον Χριστό, έπεσαν σε αμαρτίες. Επιθυμούσαν πρωτοκαθεδρίες. Ενώ ο Δάσκαλος θα πήγαινε στον σταυρό, αυτοί μάλωσαν μεταξύ τους ποιος είναι ο μεγαλύτερος. Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, και ο αδελφός του σε μια περίπτωση ζήτησαν από τον Χριστό να ρίξει φωτιά και να καταστρέψει τους Σαμαρείτες. Ο ταμίας της ομάδας των Αποστόλων, ο Ιούδας, πρόδωσε τον Δάσκαλό Του, ο δε Πέτρος, ο πρώτος των Αποστόλων, αρνήθηκε τρεις φορές τον Κύριό Του μέσα σε λίγες ώρες.
Αν ανατρέξουμε στην εκκλησιαστική ιστορία, θα δούμε ότι και οι πιο πιστοί χριστιανοί ηγέτες έκαναν σοβαρά λάθη. Οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν ζήλο και ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για τον Χριστό. Κι όμως, κάποιοι απ’ αυτούς άφησαν τον κρυστάλλινο Λόγο του Θεού και υποστήριξαν και δίδαξαν δόγματα ξένα προς τη διδασκαλία της Βίβλου. Τους δε Μεταρρυθμιστές, που με την πνευματική τους επανάσταση αποκατέστησαν πολλά κακώς έχοντα στην Εκκλησία, δεν μπορεί κανένας να τους χαρακτηρίσει αλάθητους, με πρώτους τον Λούθηρο και τον Καλβίνο.
Αν η Βίβλος ήταν ανθρώπινη επινόηση, οι συγγραφείς της έντεχνα θ’ απέφευγαν να καταγράψουν τις αμαρτίες των ηρώων της πίστης. Αυτοί όμως, οδηγούμενοι από το Πνεύμα του Θεού, έφεραν στο φως τις πτώσεις πιστών ανθρώπων του Θεού. Δεν το έκαναν αυτό, για να μας απογοητεύσουν και να μας δείξουν ότι η ζωή με τον Θεό είναι ανέφικτη, αλλά με τον σκοπό να τονίσουν και να διδάξουν ότι και οι πιο πιστοί άνθρωποι είναι αδύναμοι και, αν δεν προσέξουν, θα κάνουν λάθη, θα αμαρτήσουν. Ένα χωρίο εξηγεί καθαρά γιατί γράφτηκαν όλα αυτά: «Κι όλα αυτά συνέβαιναν για τον παραδειγματισμό εκείνων και γράφτηκαν για να διδαχτούμε εμείς σήμερα, που βρισκόμαστε κιόλας στα τέλη των αιώνων» (Α΄ Κορ. 10:11).
Και πράγματι, αν δεν ήταν η χάρη του Θεού, τότε θα κινδυνεύαμε να πάρουμε τον λανθασμένο δρόμο. Αυτό βέβαια μας ταπεινώνει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ασφαλώς οι χριστιανοί είναι μέλη του Χριστού, αγαπημένα παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της αιώνιας ζωής, αλλά δεν είναι αλάνθαστοι!
Στις ημέρες μας πολλά ακούγονται για σκάνδαλα και στον χώρο της Εκκλησίας. Μπορεί να είναι κάποιος ιεροκήρυκας, ευαγγελιστής, απολογητής, αρχιεπίσκοπος, πατριάρχης, πάπας, κι όμως, αν δεν είναι σε συνεχή εγρήγορση και συντονισμένος με την Κεφαλή, που είναι ο Χριστός, μπορεί να υποκύψει σε κάποιον πειρασμό και ν’ αμαρτήσει. Ο γνωστός τραγουδιστής Γιώργος Κοινούσης, που εγκατέλειψε το τραγούδι κι έγινε χριστιανός, τραγουδούσε «άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε». Οι τίτλοι και τα πτυχία δεν κάνουν κανέναν αλάθητο.
Τα όσα διαφύλαξε η Βίβλος και η εκκλησιαστική ιστορία, δεν είναι παρά προειδοποιήσεις για όσους από μας νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι πνευματικά. Προειδοποιεί ακόμη εκείνους από εμάς που έχουν την τάση να ηρωοποιούν,να θεοποιούν και να λατρεύουν τους πνευματικούς ηγέτες μας, παρά τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Μεγάλο Ποιμένα και Αρχιερέα μας.
Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε αγκαλιάσει τους δικούς μας ηγέτες και τους θεωρούμε «αλάθητους πάπες». Επειδή έχουν κάποιο βαρύγδουπο τίτλο, πολλές περγαμηνές και μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ασκούν γοητεία πάνω μας. Στην κυριολεξία κρεμόμαστε από τα χείλη τους και ό,τι μας λένε τα δεχόμαστε αμάσητα, χωρίς να εξετάσουμε αν αυτά συμφωνούν με τη Βίβλο.
Η Βίβλος μάς προειδοποιεί να μην θεωρούμε αλάθητους τους ηγέτες. Απλώς πρέπει να τους αγαπούμε, να τους στηρίζουμε και ποτέ να μην τους κολακεύουμε. Οι γνώμες τους δεν είναι θεόπνευστες. Είναι άνθρωποι ομοιοπαθείς μ’ εμάς. Γι’ αυτό, η Βίβλος βροντοφωνάζει: «Καταραμένος ο άνθρωπος που σε άνθρωπο ελπίζει, που από μένα απομακρύνεται και στηρίζεται σε ανθρώπινη δύναμη» (Ιερ. 17:5). Επίσης: «όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού»(Ρωμ. 3:23), «τι είναι ο Παύλος και τι ο Απολλώς, παρά μόνο υπηρέτες» (Α’ Κορινθίους 3:5).
Ο ποιμένας ή ο ιερέας μπορεί να είναι πράγματι άνθρωπος του Θεού και άξιος κάθε τιμής για το κήρυγμα και το παράδειγμά του. Αλλά ας μην τον ανακηρύξουμε «αλάθητο πάπα»! Μην ταυτίσουμε τα λόγια του με τον Λόγο του Θεού.
Όσον αφορά δε το πώς πρέπει να είναι ο ηγέτης, θα δούμε τι είπε και τι έκανε ο Ιησούς, που και στο θέμα αυτό είναι ανατρεπτικός, κάτι που είναι εντελώς ασυμβίβαστο με τη νοοτροπία που επικρατεί στην κοινωνία μας, ακόμη και στην Εκκλησία. Ο Ιησούς διακήρυξε:«… όποιος από σας θέλει να γίνει μεγάλος, θα είναι υπηρέτης σας.Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, θα είναι δούλος σας» (Ματθαίος 20:25-28). Ο απόστολος Παύλος τονίζει: «Να μη φροντίζει μόνο για τα ατομικά του συμφέροντα ο καθένας από σας, αλλά και για τα συμφέροντα των άλλων» (Φιλιπ. 2:4) και φέρνει ως παράδειγμα τον Χριστό, που, αν και ήταν Θεός, πήρε δούλου μορφή (Φιλιπ. 2:6-11). Ανεξάρτητα από τη θέση που έχει κάποιος στην εκκλησία (ποιμένας, πρεσβύτερος, διάκονος, δάσκαλος, υπεύθυνος νεολαίας κλπ.) πρέπει να είναι υπηρέτης.
Κλείνοντας, θα αναφέρουμε σύντομα μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο λειτουργός της εκκλησίας αλλά και κάθε άλλο πρόσωπο που έχει κάποια διακονία στην εκκλησία. Πρέπει να είναι: Άνθρωπος του Θεού, με βαθιά πνευματικότητα και πρακτική άγια ζωή. Άνθρωπος της Βίβλου και της προσευχής. Τα κηρύγματά του να είναι σύμφωνα με τη διδαχή του Λόγου του Θεού και με κέντρο τον Χριστό. Να είναι ταπεινός, ακέραιος, δίκαιος, ειλικρινής, τίμιος, αμερόληπτος, με σωστή κρίση και διάκριση. Να αγαπά, να συμπονά και να αγκαλιάζει όλους, χωρίς διακρίσεις. Να ενδιαφέρεται για τους φτωχούς και περιθωριακούς, να είναι ευέλικτος και να έχει τη σοφία να προσαρμόζεται με τις καταστάσεις. Να διαχειρίζεται σοφά τον χρόνο και τα χαρίσματά του. Να βάζει τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές του. Πρότυπό του να είναι ο Χριστός που ήρθε να υπηρετήσει κι όχι να υπηρετηθεί (Μάρκος 10:45).
Και ας έχουμε πάντα μπροστά μας το χωρίο: «Να επιδιώκετε την ειρήνη με όλους, κι επίσης τον αγιασμό - χωρίς τον οποίο κανένας δε θα δει τον Κύριο» (Εβραίους 12:14).
Εκεί που δεν θα περιμέναμε να υπάρχουν σκάνδαλα, παραστρατήματα και αμαρτίες, είναι ο χώρος της εκκλησίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους ηγέτες της. Η πραγματικότητα όμως μας διαψεύδει. Κι αυτό δεν είναι φαινόμενο μόνο των ημερών μας. Η Βίβλος, το Βιβλίο του Θεού, δεν κρύβει τίποτα. Φέρνει στο φως και τις αμαρτίες και τα παραστρατήματα των πρωταγωνιστών της. Και με τον τρόπο αυτό θέλει να τονίσει ότι κανένας δεν είναι αλάθητος και αναμάρτητος.
Θα παραξενευτείτε ίσως, που ασχολούμαστε μ’ ένα τέτοιο θέμα. Το κάνουμε για να τονίσουμε στους αναγνώστες μας να μη στηρίζονται και να μην ηρωοποιούν ανθρώπους. Ακόμη και οι πιο άγιοι άνθρωποι του Θεού είχαν τις εκλείψεις τους και ο μόνος αναμάρτητος ως άνθρωπος ήταν ο Ιησούς Χριστός.
Στην Παλαιά Διαθήκη ακόμη και «ο φίλος του Θεού», ο Αβραάμ, σε δυο περιπτώσεις για το ίδιο θέμα, είπε ψέματα. Επίσης από τους ήρωες της πίστης, που τα ονόματά τους αναφέρονται στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής, όταν κάποιοι απ’ αυτούς, σε κάποια στιγμή, πήραν τα μάτια τους από τον Θεό, έπεσαν σε διάφορα αμαρτήματα. Και στην Καινή Διαθήκη, ακόμη και οι Απόστολοι, που έζησαν με τον Χριστό, έπεσαν σε αμαρτίες. Επιθυμούσαν πρωτοκαθεδρίες. Ενώ ο Δάσκαλος θα πήγαινε στον σταυρό, αυτοί μάλωσαν μεταξύ τους ποιος είναι ο μεγαλύτερος. Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, και ο αδελφός του σε μια περίπτωση ζήτησαν από τον Χριστό να ρίξει φωτιά και να καταστρέψει τους Σαμαρείτες. Ο ταμίας της ομάδας των Αποστόλων, ο Ιούδας, πρόδωσε τον Δάσκαλό Του, ο δε Πέτρος, ο πρώτος των Αποστόλων, αρνήθηκε τρεις φορές τον Κύριό Του μέσα σε λίγες ώρες.
Αν ανατρέξουμε στην εκκλησιαστική ιστορία, θα δούμε ότι και οι πιο πιστοί χριστιανοί ηγέτες έκαναν σοβαρά λάθη. Οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν ζήλο και ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για τον Χριστό. Κι όμως, κάποιοι απ’ αυτούς άφησαν τον κρυστάλλινο Λόγο του Θεού και υποστήριξαν και δίδαξαν δόγματα ξένα προς τη διδασκαλία της Βίβλου. Τους δε Μεταρρυθμιστές, που με την πνευματική τους επανάσταση αποκατέστησαν πολλά κακώς έχοντα στην Εκκλησία, δεν μπορεί κανένας να τους χαρακτηρίσει αλάθητους, με πρώτους τον Λούθηρο και τον Καλβίνο.
Αν η Βίβλος ήταν ανθρώπινη επινόηση, οι συγγραφείς της έντεχνα θ’ απέφευγαν να καταγράψουν τις αμαρτίες των ηρώων της πίστης. Αυτοί όμως, οδηγούμενοι από το Πνεύμα του Θεού, έφεραν στο φως τις πτώσεις πιστών ανθρώπων του Θεού. Δεν το έκαναν αυτό, για να μας απογοητεύσουν και να μας δείξουν ότι η ζωή με τον Θεό είναι ανέφικτη, αλλά με τον σκοπό να τονίσουν και να διδάξουν ότι και οι πιο πιστοί άνθρωποι είναι αδύναμοι και, αν δεν προσέξουν, θα κάνουν λάθη, θα αμαρτήσουν. Ένα χωρίο εξηγεί καθαρά γιατί γράφτηκαν όλα αυτά: «Κι όλα αυτά συνέβαιναν για τον παραδειγματισμό εκείνων και γράφτηκαν για να διδαχτούμε εμείς σήμερα, που βρισκόμαστε κιόλας στα τέλη των αιώνων» (Α΄ Κορ. 10:11).
Και πράγματι, αν δεν ήταν η χάρη του Θεού, τότε θα κινδυνεύαμε να πάρουμε τον λανθασμένο δρόμο. Αυτό βέβαια μας ταπεινώνει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ασφαλώς οι χριστιανοί είναι μέλη του Χριστού, αγαπημένα παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της αιώνιας ζωής, αλλά δεν είναι αλάνθαστοι!
Στις ημέρες μας πολλά ακούγονται για σκάνδαλα και στον χώρο της Εκκλησίας. Μπορεί να είναι κάποιος ιεροκήρυκας, ευαγγελιστής, απολογητής, αρχιεπίσκοπος, πατριάρχης, πάπας, κι όμως, αν δεν είναι σε συνεχή εγρήγορση και συντονισμένος με την Κεφαλή, που είναι ο Χριστός, μπορεί να υποκύψει σε κάποιον πειρασμό και ν’ αμαρτήσει. Ο γνωστός τραγουδιστής Γιώργος Κοινούσης, που εγκατέλειψε το τραγούδι κι έγινε χριστιανός, τραγουδούσε «άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε». Οι τίτλοι και τα πτυχία δεν κάνουν κανέναν αλάθητο.
Τα όσα διαφύλαξε η Βίβλος και η εκκλησιαστική ιστορία, δεν είναι παρά προειδοποιήσεις για όσους από μας νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι πνευματικά. Προειδοποιεί ακόμη εκείνους από εμάς που έχουν την τάση να ηρωοποιούν,να θεοποιούν και να λατρεύουν τους πνευματικούς ηγέτες μας, παρά τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Μεγάλο Ποιμένα και Αρχιερέα μας.
Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε αγκαλιάσει τους δικούς μας ηγέτες και τους θεωρούμε «αλάθητους πάπες». Επειδή έχουν κάποιο βαρύγδουπο τίτλο, πολλές περγαμηνές και μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ασκούν γοητεία πάνω μας. Στην κυριολεξία κρεμόμαστε από τα χείλη τους και ό,τι μας λένε τα δεχόμαστε αμάσητα, χωρίς να εξετάσουμε αν αυτά συμφωνούν με τη Βίβλο.
Η Βίβλος μάς προειδοποιεί να μην θεωρούμε αλάθητους τους ηγέτες. Απλώς πρέπει να τους αγαπούμε, να τους στηρίζουμε και ποτέ να μην τους κολακεύουμε. Οι γνώμες τους δεν είναι θεόπνευστες. Είναι άνθρωποι ομοιοπαθείς μ’ εμάς. Γι’ αυτό, η Βίβλος βροντοφωνάζει: «Καταραμένος ο άνθρωπος που σε άνθρωπο ελπίζει, που από μένα απομακρύνεται και στηρίζεται σε ανθρώπινη δύναμη» (Ιερ. 17:5). Επίσης: «όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού»(Ρωμ. 3:23), «τι είναι ο Παύλος και τι ο Απολλώς, παρά μόνο υπηρέτες» (Α’ Κορινθίους 3:5).
Ο ποιμένας ή ο ιερέας μπορεί να είναι πράγματι άνθρωπος του Θεού και άξιος κάθε τιμής για το κήρυγμα και το παράδειγμά του. Αλλά ας μην τον ανακηρύξουμε «αλάθητο πάπα»! Μην ταυτίσουμε τα λόγια του με τον Λόγο του Θεού.
Όσον αφορά δε το πώς πρέπει να είναι ο ηγέτης, θα δούμε τι είπε και τι έκανε ο Ιησούς, που και στο θέμα αυτό είναι ανατρεπτικός, κάτι που είναι εντελώς ασυμβίβαστο με τη νοοτροπία που επικρατεί στην κοινωνία μας, ακόμη και στην Εκκλησία. Ο Ιησούς διακήρυξε:«… όποιος από σας θέλει να γίνει μεγάλος, θα είναι υπηρέτης σας.Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, θα είναι δούλος σας» (Ματθαίος 20:25-28). Ο απόστολος Παύλος τονίζει: «Να μη φροντίζει μόνο για τα ατομικά του συμφέροντα ο καθένας από σας, αλλά και για τα συμφέροντα των άλλων» (Φιλιπ. 2:4) και φέρνει ως παράδειγμα τον Χριστό, που, αν και ήταν Θεός, πήρε δούλου μορφή (Φιλιπ. 2:6-11). Ανεξάρτητα από τη θέση που έχει κάποιος στην εκκλησία (ποιμένας, πρεσβύτερος, διάκονος, δάσκαλος, υπεύθυνος νεολαίας κλπ.) πρέπει να είναι υπηρέτης.
Κλείνοντας, θα αναφέρουμε σύντομα μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο λειτουργός της εκκλησίας αλλά και κάθε άλλο πρόσωπο που έχει κάποια διακονία στην εκκλησία. Πρέπει να είναι: Άνθρωπος του Θεού, με βαθιά πνευματικότητα και πρακτική άγια ζωή. Άνθρωπος της Βίβλου και της προσευχής. Τα κηρύγματά του να είναι σύμφωνα με τη διδαχή του Λόγου του Θεού και με κέντρο τον Χριστό. Να είναι ταπεινός, ακέραιος, δίκαιος, ειλικρινής, τίμιος, αμερόληπτος, με σωστή κρίση και διάκριση. Να αγαπά, να συμπονά και να αγκαλιάζει όλους, χωρίς διακρίσεις. Να ενδιαφέρεται για τους φτωχούς και περιθωριακούς, να είναι ευέλικτος και να έχει τη σοφία να προσαρμόζεται με τις καταστάσεις. Να διαχειρίζεται σοφά τον χρόνο και τα χαρίσματά του. Να βάζει τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές του. Πρότυπό του να είναι ο Χριστός που ήρθε να υπηρετήσει κι όχι να υπηρετηθεί (Μάρκος 10:45).
Και ας έχουμε πάντα μπροστά μας το χωρίο: «Να επιδιώκετε την ειρήνη με όλους, κι επίσης τον αγιασμό - χωρίς τον οποίο κανένας δε θα δει τον Κύριο» (Εβραίους 12:14).