Σ Υ Λ Λ Ο Γ Ο Σ Λ Ι Τ Ο Χ Ω Ρ Ι Τ Ω Ν Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η Σ: Όσα έγιναν στην επανάσταση του Ολύμπου εναντίον των Τούρκων...ΦΩΤΟ αρχείου

Ο Σύλλογος (ανα)δημοσιεύει κείμενα και άρθρα που έχουν σχέση με την Τοπική Ιστορία της περιοχής του Λιτοχώρου και όχι μόνο! Έτσι, ανασύρει από τη λήθη της Ιστορίας γεγονότα,

στιγμιότυπα και προσωπικότητες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κουλτούρα του τόπου μας.
[....Ο Σύλλογος Λιτοχωριτών Θεσσαλονίκης προετοίμασε εορταστική εκδήλωση για την Επανάσταση του Ολύμπου στο Μουσείο Βυζαντινής Ιστορίας Θεσσαλονίκης με ομιλητή τον κ. Λάζαρο Καναβούρα και μουσικό πρόγραμμα. Δυστυχώς όμως η καραντίνα λόγω πανδημίας δεν επέτρεψε την πραγματοποίησή της. Ωστόσο η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε μετά το τέλος της πανδημίας.....]

Σήμερα η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Επανάσταση του Ολύμπου, όπου το Λιτόχωρο έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο με τη συμμετοχή στον αγώνα των Λιτοχωριτών. 

Το Λιτόχωρο ήταν η έδρα της Επαναστατικής Κυβέρνησης με πρόεδρο τον Λιτοχωρίτη ευπατρίδη Ευάγγελο Κοροβάγγο.

................................................

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ
Η επανάσταση του Ολύμπου το 1878, το συνέδριο του Βερολίνου και η ακύρωση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου....
....... Στις 19 Φεβρουαρίου εορτάζεται η επέτειος της Επαναστάσεως του Ολύμπου, η οποία με κέντρο το Λιτόχωρο, υπήρξε η αντίδραση των Ελλήνων της Μακεδονίας στη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και τη δημιουργία της «Μεγάλης Βουλγαρίας», που έθετε σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας. Κατά την Ρωσο -Τουρκική σύγκρουση, που ξεκίνησε το θέρος του 1877, ο ρωσικός στρατός έφθασε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους στα πρόθυρα της Κωνσταντινουπόλεως και υπαγόρευσε τις θελήσεις του στον Σουλτάνο, με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Με αυτήν δημιουργείτο τη Μεγάλη Βουλγαρία, εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όμως στην πράξη πάνω σε πληθυσμούς και σε εδάφη ελληνικά, μέχρι τον Αλιάκμονα ποταμό και τον Όλυμπο, περίπου σε ολόκληρη τη Μακεδονία, αλλά και Θράκη, εκτός της περιοχής Αλεξανδρουπόλεως. Δημιουργός της Συνθήκης αυτής υπήρξε ο από το 1862 Πρεσβευτής της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, Στρατηγός Κόμης Ιγνάτιεφ – ουσιαστικός επικεφαλής της Πανσλαβιστικής Κίνησης στην Βαλκανική. Υπογράφοντας τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ο Ιγνάτιεφ είπε στους Βουλγάρους: «Τώρα οι Έλληνες ας πάνε κολυμπώντας στην Κωνσταντινούπολη.»
Στα 1875 πολλές βαλκανικές περιοχές άρχισαν να αναπτύσσουν συντονισμένη δράση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι, το Ανατολικό Ζήτημα οδηγήθηκε σε κρίσιμη φάση. Το 1878 υπογράφεται η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, με την οποία δημιουργείται η Μεγάλη Βουλγαρία, θέτοντας σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1878 εκδηλώθηκε η εξέγερση στο Λιτόχωρο. Ο συγκεκριμένος τόπος επιλέχθηκε λόγω της σημαντικής γεωγραφικής θέσης (σύνορα με θάλασσα) που διευκόλυνε τον ανεφοδιασμό και την επικοινωνία με την ημιανεξάρτητη Θεσσαλία. Το σχέδιο για την Επανάσταση φέρεται να εγκρίθηκε από την Κεντρική Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα, της οποίας Πρόεδρος ήταν ο νομομαθής Παύλος Καλλιγάς, υπό τη μυστική συμπαράσταση του τότε Προξένου της Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνου Βατικιώτη και του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιωακείμ, μετέπειτα πατριάρχη Κωνσταντινούπολης. 

Οι Τούρκοι όταν έμαθαν από τους Άγγλους για τα σχέδια των Μακεδόνων και ανακάλεσαν τους Θεσσαλονικείς άρχοντες στην Αθήνα.
Ωστόσο, η εκστρατεία ξεκίνησε και επικεφαλής τέθηκε ο Λοχαγός Κοσμάς Δουμπιώτης. Μαζί του ήταν και οι απόγονοι της ηρωικής οικογένειας των Λαζαίων, Τόλιος και Γιαννάκης Λάζος, ο Γεώργιος Ζαχείλας, ο Τζίμας, ο Αποστολίδης και ο Βλαχάβας, συνολικά πάνω από 500 άνδρες, οι οποίοι αποβιβάστηκαν στο Λιτόχωρο στις 15 Φεβρουαρίου στην Πλάκα Λιτοχώρου, με δύο καράβια, το «Βυζάντιο» και την «Ύδρα». 

Στο Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου μεταφέρθηκαν πολεμοφόδια και 2.500 άνδρες από τις γύρω περιοχές κινήθηκαν στον αγώνα. Μάλιστα, τα όπλα δεν έφταναν για όλους και περίπου 2.000 πολεμιστές περίμεναν νέα όπλα και πολεμοφόδια.
Σημαντικό γεγονός για την πορεία της Επανάστασης ήταν ο σχηματισμός από αντιπροσώπους της Επαρχίας του Ολύμπου της προσωρινής Επαναστατικής Κυβέρνησης, στις19 Φεβρουαρίου 1878, ημέρα Κυριακή και την ίδια ημέρα που υπογράφηκε η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.
Μέλη της κυβέρνησης εκείνης ήταν οι: Από το Λιτόχωρο οι Ευάγγελος Κοροβάγκος, ο οποίος έγινε και Πρόεδρος, ο Αθανάσιος Αστερίου, Ιατρός, ο Γιώργος Ζαχαριάδης, ο Γιάννης Νικολάου και ο Γιάννης Βεργίδης, από την Σκοτίνα οι Δημήτριος Σακελλαρίδης, Ιατρός, και Νικόλαος Μήτσιος, από την Ιερά Μονή Πέτρας μέλη υπήρξαν ο ιερομόναχος Νικηφόρος και ο ιερέας Αθανάσιος Γεωργίου..

 Αργότερα, μέλος της Κυβέρνησης έγινε και ο Νικόλαος Λούσης, ο επίσκοπος Κίτρους. 

Η απόφαση συνυπογράφηκε και από 40 αντιπροσώπους από χωριά της Πιερίας, του Καταφυγίου Ολύμπου, του Βελβενδού Κοζάνης και από το Λιβάδι Ολύμπου.
Την επομένη ημέρα (20 Φεβρουαρίου) κηρύχθηκε η Επανάσταση στον Κολινδρό, από τον επίσκοπο Νικόλαο Λούση. 

Με αρχηγό τον οπλαρχηγό Βαγγέλη Χοστέβα και 300 άνδρες, έγινε με επιτυχία η επίθεση κατά της τουρκικής φρουράς.
Η επαναστατική κυβέρνηση του Λιτοχώρου προέβη στην έκδοση προκήρυξης, η οποία απευθυνόταν στις Μεγάλες Δυνάμεις και ειδικότερα στους προξένους της Ρωσίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Γερμανίας, Ιταλίας και Αμερικής, οι οποίοι είχαν την έδρα τους στη Θεσσαλονίκη. Σε πρώτη φάση φάνηκε να πετυχαίνει η Επανάσταση, καθώς ο Τούρκος διοικητής της Κατερίνης Ντερβίς Μπαμπά δήλωσε υποταγή, θέτοντας τον όρο να διασφαλιστεί η σωματική ακεραιότητα των Τούρκων της Κατερίνης.
Το σχέδιο όμως απέτυχε με προδοσία από τον Ηπειρώτη τσιφλικά Γιάννη Μπίτσιο, ο οποίος ήταν και διερμηνέας στο βρετανικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη και τον ενδιέφερε να μην πάθουν τίποτα τα τσιφλίκια του. Έτσι, ο Μπίτσιος συνεννοήθηκε με τους Τούρκους και σύντομα ανακαταλήφθηκε η Κατερίνη από τον Ασάφ Πασά.
Στη συνέχεια οι Τούρκοι προχώρησαν προς το Κίτρος και την Κατερινόσκαλα. Στις 25 Φεβρουαρίου οι τουρκικές δυνάμεις βάδισαν προς τον Κολινδρό και ο Μητροπολίτης Κίτρους Νικόλαος πυρπόλησε ο ίδιος τη Μητρόπολη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων τα ιερά κειμήλια. 

Γυναίκες και παιδιά (περίπου 3.000 άτομα) έφυγαν από τον Κολινδρό και κατέφυγαν στη Μονή Αγίων Πάντων, όπου κινδύνεψε η ζωή τους από έλλειψη τροφής και από τις κακουχίες, θυμίζοντας το δράμα των πολιορκημένων στο Μεσολόγγι. 

Για να μην πέσουν στους εχθρούς τους, ακολούθησαν το παράδειγμα των γυναικών στο Ζάλογγο και στην Αραπίτσα, θυσιάζοντας τις ζωές τους. 

Ο Δουμπιώτης δεν πρόλαβε να βοηθήσει στην άμυνα του Λιτοχώρου, το οποίο ανακαταλήφθηκε από τους Τούρκους, στις 4 Μαρτίου. 

Οι Τούρκοι πυρπόλησαν 9 εκκλησίες και 320 σπίτια και σκότωσαν το λαό του χωριού. Η βοήθεια που περίμεναν οι επαναστάτες από το Νότο δεν ήρθε ποτέ και 2.800 όπλα που είχαν σταλεί με το πλοίο «Βυζάντιο» στην Πλάκα Λιτοχώρου έπεσαν στα χέρια των Τούρκων. Όσα από τα γυναικόπαιδα του Λιτοχώρου (είχαν καταφύγει στη Μονή Αγίου Διονυσίου) μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη και τέθηκαν υπό την προστασία των εκεί προξένων.
[ Από αυτούς τους Λιτοχωρίτες προέρχεται η μεγάλη Λιτοχωρίτικη Παροικία, που στη συνέχεια ίδρυσε τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΛΙΤΟΧΩΡΙΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ το 1934].
Ο επίλογος της Επανάστασης γράφηκε στη Λαμία, με την υπογραφή της ανακωχής στο Σμόκοβο, στις 19 Απριλίου 1878. 

Εκεί οι επαναστάτες διαπραγματεύτηκαν τους όρους της ειρήνης με τους Άγγλους, οι οποίοι ενήργησαν υπέρ των συμφερόντων τους και στήριξαν τους Οθωμανούς λόγω της παραχώρησης της Κύπρου. 

Επίσης, δόθηκε αμνηστία στους οπλαρχηγούς, οι οποίοι όμως επέστρεψαν στα ορεινά μέρη του Ολύμπου, για να προετοιμάσουν νέες εξεγέρσεις.
Παρά την αποτυχία της, που συνοδεύτηκε από καταστροφές χωριών και βιαιοπραγίες, η Επανάσταση στο Λιτόχωρο κατάφερε να ενισχύσει τη διπλωματική θέση της Ελλάδας στο συνέδριο του Βερολίνου. 

Έτσι, αναθεωρήθηκαν οι όροι της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου και η Βουλγαρία περιορίστηκε στα παλαιά της σύνορα.

 Ο εθνικός πόθος της Επανάστασης του Ολύμπου πραγματοποιήθηκε με την απελευθέρωση της Μακεδονίας, το 1912-1913.

Απομεινάρια της επανάστασης του 1878, Λιτόχωρο.
Αλέξανδρος Τρομπούκης,
Υποστράτηγος ε.α., Βέροια.
Καθηγητής στην πολιτική άμυνα στη σχολή Επιμόρφωσης της ΕΛΑΣ στη Βέροια.

Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος, Θεόδωρος Κάκκαλος
Η Γεν. Γραμματέας, Ελένη Καναβούρα