Στις γιορτές όλα μπερδεύονται περίεργα...

Δεν είχε κανονίσει τίποτα. Ούτε θα έβγαινε όπως συνηθίζεται στην κεντρική πλατεία να υποδεχθεί τη νέα χρονιά. Ο καιρός για 31 Δεκεμβρίου ήταν πολύ καλός. Μαλακός. Το κρύο μπορούσες να το αντέξεις χωρίς παλτό.
Στο face book όλοι μηδενός εξαιρουμένου ανέβαζαν ευχές, ωραίες κάρτες και φωτογραφίες. Ανέβασε και αυτός.  

Το 2023 έφευγε το 2024 ερχόταν.
Στις γιορτές όλα μπερδεύονται περίεργα...

Η χαρά του κόσμου, τα γέλια, το ωραίο ντύσιμο για την υποδοχή του νέου χρόνου, τα χαμόγελα που λάμπουν και σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι ωραία. Γεμάτη αγάπη, ομορφιά, ευτυχία. 

Στιγμές που χάνονται συνήθως μαζί με τα στολίδια και τα λαμπάκια των χριστουγεννιάτικων δένδρων, με το πρώτο φως της ημέρας. 

Στιγμές πρόσκαιρης ευτυχίας.

Σαν τις φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά που ανοίγουν στον ουρανό και φωτίζουν πολύχρωμα το σκοτάδι, τη στιγμή που μπαίνει στο παρόν μας ο νέος χρόνος, που αφαιρείται από το προσδόκιμό μας….

Κι εμείς χαιρόμαστε γι αυτό.!
Αν και οι χαρές αυτές διαρκούν λίγο, είναι ικανές να χρωματίζουν τη ζωή, να γεμίζουν ενέργεια και αισιοδοξία τον κάθε άνθρωπο για να συνεχίσει τη ζωή του.
Ο χρόνος κυλάει, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Φεύγει και δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε όσα θέλουμε. Είτε από τις υποχρεώσεις και τους αγώνες για τη ζωή είτε γιατί όλα φυλακίζονται στα καλούπια των κοινωνικών επιταγών, και χιλίων δύο παραγόντων που μας εγκλωβίζουν σε τέτοιους ρυθμούς μακριά από τα όνειρά μας. 

Ανάμεσα σε αυτά που σχεδιάσαμε και στα απρόβλεπτα που έρχονται.

Ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει. 

Τι ονειρικό θα ήταν να υπερίσχυαν τα θέλω μας στα πρέπει!

 Είναι όμως όλα αυτά που προκύπτουν στη ζωή και προσπερνάς τα θέλω, βάζεις τον εαυτό σου στο περιθώριο, αφιερώνοντας την αγάπη και τη φροντίδα στους άλλους, στους γονείς που έχουν πλεον την ανάγκη σου, στα παιδιά, που χρειάζονται το χέρι σου στο χέρι τους, να νοιώθουν εμπιστοσύνη και ασφάλεια και όλα τα άλλα πάνε στο πουθενά…

Παλεύεις να τα προλάβεις όλα, να είσαι καλός με όλους, κι ανακαλύπτεις ότι είσαι καλός με όλους και όλα εκτός από τον εαυτό σου. 

Κι έτσι κάτι τέτοιες στιγμές, οι ώρες της πρωτοχρονιάς με το γιορταστικό πνεύμα, είναι ιδανική ευκαιρία να αποδράσεις από όλα, στο μεταίχμιο, ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον με μια στάση στο παρόν. 

 Ανταλλάσσουμε ευχές με την ελπίδα σε κάτι καλύτερο.

Ευχές για υγεία, ευχές για γαλήνη, ευχές για ευημερία, ευχές για καλή τύχη, ευχές για επιτυχίες….

Πολλές ευχές…

Γιατί όχι; 

Τζάμπα είναι οι ευχές. 

Τις εκφράζεις με την ελπίδα κάποια μέρα να «πιάσουν»…

 Μάταια τις περισσότερες φορές, λέγονται και χάνονται μαζί με εκείνες τις άλλες ευχές, που χάνονται μαζί με τα αστέρια που πέφτουν και 

εξαφανίζονται μακριά στο απέραντο χάος, θαρρείς για να τις ξεχάσεις. 

 Ανήμερα της πρωτοχρονιάς είχε βγει με φίλους να διασκεδάσει. 

Μετά το τρίτο ποτό, βούλιαξε μες τον καναπέ, παρατηρώντας τον κόσμο γύρω του, να γελάει, να χορεύει, να αγκαλιάζεται, να είναι ή να δείχνει ευτυχισμένος. 

Πρόσεξε ένα ζευγάρι, που δεν είχε σταματήσει να φιλιέται όλη τη νύχτα, ζούσαν τον έρωτά τους, χωρίς να νοιάζονται, ζούσε ο ένας για τον άλλο και ο κόσμος γύρο τους δεν υπήρχε. Ζήλεψε. Εκνευρίστηκε. Τα έβαλε με την τύχη του. Μέσα σε εκείνο την ατμόσφαιρα την πλημμυρισμένη, ευφορία, χαρά και έρωτα, ήρθαν στο μυαλό του, ανάλογες δικές του στιγμές με την πρώην σύζυγό του, τότε που ζούσαν τον έρωτά τους, έκαναν όνειρα και ορκίζονταν «για πάντα». 

 Αρκετές στιγμές προσπάθησε να βρει που είχε κάνει λάθος. Τι είχε κάνει λάθος.

Με ψυχραιμία είχε διαπιστώσει ότι όσα του είχαν κάνει «περίεργη» εντύπωση, στις πρώτες μέρες, ακόμη και εβδομάδες της σχέσης του, δεν τα έδωσε τη δέουσα σημασία. 

Ανακαλούσε στη μνήμη του το πρώτο ραντεβού, την πρώτη μέρα, την πρώτη νύχτα. 

Πίσω από κάθε λέξη, πίσω κάθε ενέργεια ή αντίδραση, από κάθε ιδιοτροπία και παραξενιά, έβλεπε ξεκάθαρα την εξήγηση. Αυτή που δεν έβλεπε από τη μέθη του έρωτα. Αυτή που χανόταν στη μετάφραση.Έτσι γίνεται. Γιατί το μυαλό επικεντρώνεται στα μάτια και τα χείλη. Βλέπει και δεν παρατηρεί. Μιλάει και δεν ακούει.

Ενοχλείται αλλά προσπερνάει. 

Συμβιβάζεται, υποχωρεί. Γιατί ο στόχος είναι η κατάκτηση και όχι η αξιολόγηση… 

Τα μηνύματα που έπαιρνε ήταν ολοφάνερα. 

Αυτός στον ενθουσιασμό του παγιδευμένος από τη γοητεία της, δεν τα αποκωδικοποίησε σωστά. Δεν τα «μετέφρασε σωστά».
«Αυτό είναι η αιτία των προβλημάτων σε όλες τις σχέσεις». 

 Και σα να μην έφτανε αυτό, θυμήθηκε...

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ....