Ο πρώτος άνθρωπος που είδε μια καμήλα έτρεξε να φύγει τρομαγμένος.
Ο δεύτερος τόλμησε... να την πλησιάσει από κάποια απόσταση.
Ο τρίτος τόλμησε να της φορέσει ένα καπίστρι γύρω από το κεφάλι.
Η οικειότητα εξημερώνει τα πάντα και ό,τι μπορεί να φαινόταν φοβερό ή αλλόκοτο, όταν τα μάτια μας δεν είχαν χρόνο να προσαρμοστούν, γίνεται κοινότοπο. Και εφόσον μιλώ γι’αυτό το θέμα, άκουσα για τους φρουρούς που ήταν τοποθετημένοι στην ακτή και οι οποίοι όταν διέκριναν κάπου μακριά κάτι να πλέει, δεν άντεξαν και φώναξαν: “Ένα ιστίο! Ένα ιστίο! Ένα τρομερό πολεμικό πλοίο!”
Πέντε λεπτά αργότερα έγινε ένα πλοίο της γραμμής και μετά μια βάρκα και μετά ένα κιβώτιο και τελικά δοκάρια που ανεβοκατέβαιναν.
Ξέρω πολλούς στους σποίους ταιριάζει αυτή η ιστορία – ανθρώπους τους οποίους η απόσταση τους κάνει να φαίνονται σπουδαίοι, αλλά οι οποίοι από κοντά δεν αξίζουν και πολλά.
ΔΙΑΛΕΧΤΟΙ ΜΥΘΟΙ,
ΖΑΝ ΝΤΕ ΛΑ ΦΟΝΤΑΙΝ, 1621-1695