Αγέρωχη λαμποκοπάς κι ορθόπλωρη αρμενίζεις
μούσα της Ψάπφας λιόχαρη κι αιώνια πεθυμιά
μια ζωγραφιά της θάλασσας στα μάτια μου ιριδίζεις
λιχνίζοντας στη σκέψη μου μύρα και γιασεμιά.
Με γέννησες κι απάγκιασα σ’ απάνεμο λιμάνι
κι άνθισε μύριους έρωτες ο πόθος μου ο κρυφός
τα λιόδεντρα σου λάμπουνε σ’ ονείρου πυροφάνι
μια και το χέρι των θεών σε κέντησε στο φως.
Μεσ’ στο Αιγαίο κολυμπάς στ’ ακρόγιαλα ανασαίνεις
νησί με χίλια χρώματα γητεύτρας πινελιάς
νανούρισες στους κόλπους σου σοφούς της οικουμένης
εσύ θεά της άνοιξης και κόρη της ελιάς.
Είσαι λαχτάρα και καημός νησί μου ευλογημένο
που με το φως σου σκέπασες θάλασσα κι ουρανό
μήτρα της γης απέθαντη, ζαφείρι τιμημένο,
που κάθε ωραίο κάρπισες, μεγάλο και τρανό.