πνευματικὸ φαινόμενο τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἐντούτοις τὸ ἐπιβληθὲν μοντέλο θεώρησης τοῦ ὀρθολογισμοῦ ὡς γεννήματος τοῦ Διαφωτισμοῦ ἐπικρατεῖ ἔξω ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν εἰδικῶν. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει ἐκτὸς Ἑλλάδος, ἐνῶ στὴν δική μας περίπτωση τὰ πράγματα εἶναι πολὺ χειρότερα, καθὼς ἀκόμη καὶ ἀνάμεσα στοὺς εἰδικοὺς ἐπικρατεῖ ἀπόλυτα ἡ ἄποψη περὶ κυριαρχίας τοῦ ὀρθοῦ λόγου στὸν Διαφωτισμό.
Ἂς ἐξετάσουμε, ὅμως, μερικὰ γνωστὰ στὴν ἐπιστήμη –τουλάχιστον τὴν διεθνῆ- παραδείγματα διαφωτιστικοῦ ἀποκρυφισμοῦ, ὅπως αὐτὸ τοῦ προδρόμου τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ σημαντικοῦ μαθηματικοῦ, τοῦ John Dee (1527-1608). Ὁ Dee ὑπῆρξε κανονικὸς μάγος, νεκρομάντης, σημαντικὸς καμπαλιστὴς καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους ροδόσταυρους (τέκτονες). Παρόμοιες ἀποκρυφιστικὲς ἐνασχολήσεις καὶ πρακτικὲς εἶχαν καὶ ἐφάρμοζαν ὅλοι οἱ πρώιμοι Διαφωτιστές, μὲ προεξάρχοντα τὸν ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Baruch Spinoza (1632-1677), τοῦ ὁποίου ἡ διδασκαλία περὶ ἑνοθεϊσμοῦ ἀποτελεῖ μία σημαντικὴ ἐξέλιξη στὶς καμπαλιστικὲς δοξασίες.
Ὁ θεωρούμενος ὡς «πατέρας» τοῦ Διαφωτισμοῦ, ὁ John Locke (1632-1704) ἐπίσης μελετοῦσε τὴν Καμπάλα. Ὁ σπουδαιότερος Γερμανὸς Διαφωτιστὴς τῶν ἀρχῶν τοῦ 18ου αἰώνα, ὁ Gottfried Wilhelm von Leibniz (1646-1716) ἦταν φανατικὸς μελετητὴς καὶ ὀπαδὸς τῆς Ἀστρολογίας καὶ καμπαλιστής· τὸ ἴδιο ἦταν καὶ ὁ πασίγνωστος Νεύτων (Isaac Newton 1642-1726), ὁ διασημότερος ἀλχημιστὴς ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὁ ὁποῖος ἀφιέρωσε τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια τῆς ζωῆς του ἀποκλειστικὰ στὸ βασικὸ ζητούμενο τῆς ἀλχημείας, πῶς δηλαδὴ νὰ παρασκευάσει χρυσό, ἐνῶ καὶ τὴν θεωρία τῆς βαρύτητας ἀκόμη τὴν ἐμπνεύστηκε ἀπὸ τὶς καμπαλιστικὲς μελέτες του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΔΩ