Τη φετινή Μεγάλη Παρασκευή, ακόμη και ο καιρός αποφάσισε να περάσει απέναντι. Και αντί της παραδοσιακής, σκοτεινιασμένης και πένθιμης εικόνας του, να μας χαρίσει έναν ατίθασο ήλιο. Μήπως και καταφέρει να ζεστάνει λίγο περισσότερο τις παγωμένες καρδιές, που γίνονται περισσότερες, στο βάρος και τη σκιά μιας μελαγχολικής πραγματικότητας. Μετρώντας απώλειες. Ανθρώπων, συναισθημάτων, στιγμών.
Ενδιαφέρουσα η συγκυρία, να συμπίπτει φέτος η πιο ασήκωτη συναισθηματικά μέρα του χρόνου, για όσους δεν αρνούνται στον εαυτό τους τη γαλήνη της πίστης, με τα γενέθλια ίσως του πιο ανθρωποκεντρικού ποιητή που μας χάρισε η ιστορική διαδρομή των Γραμμάτων στον τόπο μας.
Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου λοιπόν. Στις 17 Απριλίου του 1863. Εκεί ακούστηκε για πρώτη φορά το κλάμα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Εκείνου που θα χάριζε στην κιβωτό γνώσης της ανθρωπότητας, έργα όπως… Θερμοπύλες, Περιμένοντας τους Βαρβάρους, Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης, Η Πόλις, Όσο Μπορείς. Και φυσικά, την Ιθάκη.
Τέτοιες στιγμές, που οι συζητήσεις με τον εαυτό μας φαντάζουν ατελείωτες και κυρίως αναπάντητες, η ηχώ του συμπεράσματος του αλεξανδρινού ποιητή διακόπτει στοχαστικά την απρόσκλητη σιωπή. Η διαδρομή. Το ταξίδι. Αυτό μετράει. Τίποτα άλλο, δεν έχει σημασία.
Αρκεί να βρίσκεις κάθε φορά το κουράγιο να συνεχίζεις. Ειδικά όταν στο βάθος του ορίζοντα δεν διακρίνεται καμία Ιθάκη.
Ούτε φως…
