Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Η ζωή της σε δέκα γραμμές

Γράφω τραγούδια και τα πουλώ γιατί έχω ανάγκη.
Μόλις τα παραδώσω,
υπογράφω και
μια δήλωση παραιτήσεως από διάφορα δικαιώματα,
ας πούμε απαρνούμαι τα πνευματικά μου τέκνα για 200, 250 δραχμές.

''Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα
Στου γιαλού τα βοτσαλάκια, κάθονται δυο καβουράκια
Μαντουμπάλα, αγάπη γλυκιά μου, 

Λίγο - λίγο θα με συνηθίσεις,
Πετραδάκι - πετραδάκι, για τα σένα το 'χτισα
Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε,
Ηλιοβασιλέματα, γεμάτα αναμνήσεις.
Μου σπάσανε το μπαγλαμά, 

Στ' Αποστόλη το κουτούκι,
Ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι,
Πάρε το δάκρυ μου, 

Τι έχει και κλαίει το παιδί,
Στα ώπα - ώπα σ' είχα και σε ζηλεύανε
Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει
Θλιμμένο σούρουπο, ποτέ να μη νυχτώνει, γι' αυτούς που ζούνε μόνοι.
Περασμένες μου αγάπες, όνειρα που σβήσατε.
Μ' ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό,
Είμαι αητός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη και χαρά.
Είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου,
Δυο πόρτες έχει η ζωή.''

Δυο πόρτες έχει η ζωή...
Μέσα σ' αυτό το τραγούδι, ένιωσα για πρώτη φορά την οδύνη,
σαν χάνεις μια αγαπημένη ύπαρξη και ύστερα μένεις μόνη.
Σε αυτούς τους στίχους έχω κλεισμένη τη ζωή της ζωής μου,
την κόρη μου τη Μαίρη.

Γράφω
όταν με πνίγει μια παλιά θύμηση, όταν με βαραίνει ο πόνος.

Για μένα το γράψιμο
είναι ένας τρόπος για να ξεφύγω από τούτο το θλιβερό περιβάλλον.

Στην ηλικία μου, βλέπεις, ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του.Και οι δικές μου είναι πολύ πικρές.

Αγνοήθηκα. Παραγκωνίστηκα. Αδικήθηκα.
Μοίρασα απλόχερα την τέχνη μου, μα δεν αξιοποιήθηκα.

Μας γέλασες παλιοζωή, μας γέμισες ελπίδες
μα στις βαθιές ρυτίδες το δάκρυ μας κατρακυλά.

Νύχτα πέρασε το τραίνο και το χάσαμε,
κάπου θέλαμε να πάμε μα δε φτάσαμε.


Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου