Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 28 Μαρτίου 2020
Την περίοδο της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, το σαράκι του εθνικού διχασμού φούντωσε
κατά ακραίο τρόπο στην πατρίδα μας. Το έθνος των Ελλήνων φυσικά έχει… γονιδιακή έλξη προς τις εμφύλιες συγκρούσεις, με φόντο την εθνική καταστροφή της οικονομικής φτωχοποίησης ωστόσο… αλλάξαμε πίστα.
Βρήκαμε την ευκαιρία να βγάλουμε τα χειρότερα στοιχεία του χαρακτήρα μας, και να εκτονώνουμε την οργή και τις ανασφάλειές μας, ο ένας απέναντι στον άλλο.
Θεωρητικά, οι εκλογές της 7ης Ιουλίου και το καθαρό πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώθηκε, θα έπρεπε να είχαν κλειδώσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τέτοιου είδους συμπεριφορές. Δεν το έκαναν, δυστυχώς.
Τους 9 μήνες που προηγήθηκαν, μπορούσε κανείς να καταγράψει σποραδικά, κυρίως στα social media, περίσσευμα απωθημένων και «εκκρεμοτήτων». Με την κανονικότητα να έχει επιστρέψει στη χώρα, ωστόσο, τα αφήναμε στην άκρη.
Στο επίκεντρο της νέας εθνικής κρίσης με την πανδημία του κορονοϊού, θα περίμενε κανείς ότι… θα δείχναμε χαρακτήρα. Θα μονιάζαμε, και θα υλοποιούσαμε στην πράξη το «μαζί». Όλοι μαζί. Για να είμαστε άλλωστε όλοι μαζί την επόμενη μέρα, πρέπει να είμαστε… από τώρα.
Όσο περνάει ο καιρός, τα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Και εύλογα μπορεί να προβλέψει κανείς ότι, όσο περνάει ο καιρός, η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη.
Λίγο φρένο λοιπόν. Τώρα. Όσο είναι ακόμη καιρός. Ας θάψουμε (επιτέλους) το τσεκούρι του εθνικού διχασμού.
Δεν… κουράστηκαν αρκετοί να το κρατούν απειλητικά;