Όσο και να αξίζεις, δυστυχώς, καμιά πόρτα δε θα ανοίξει αν δε σου την ανοίξουν...

«Μη σηκώνεσαι… κάθισε… Είδα το βιογραφικό σου… Σπουδαίο. Μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά… Μια όμορφη γυναίκα σαν εσένα, με τέτοιες σπουδαίες σπουδές, δικαιούται...
ανάλογη καριέρα, φτάνει να μην έχει υποχρεώσεις που μπαίνουν φραγμοί σε μια τέτοια εξέλιξη. Εγώ μπορώ να σε βοηθήσω..!»
Κατάλαβε τους υπαινιγμούς. 

Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Δεν ήταν μόνο υπουργός. Ήταν φίλος του πατέρα της.

Ήταν ετοιμόλογη πάντα και δε χαριζόταν ούτε σε υπονοούμενα. 

 Αλλά μπροστά στον Υπουργό, ένοιωθε αδύναμη, αμήχανη, ευάλωτη.

Είχε καταπιεί τις λέξεις που γλιστρούσαν πάνω στη γλώσσα της.

 Λέξεις που άλλοτε εκτοξεύονταν σα βέλη και κάρφωναν κατάμουτρα όποιον είχε το θράσος να την προσβάλλει άμεσα ή έμμεσα. Κατόρθωσε όμως να πει με δικά της λόγια μια φράση που είχε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο:

 « Είναι εύκολο να φτάσω τους στόχους και τις τιμές που μου λέτε. Φτάνει να τις έχω κατακτήσει με αξιοπρέπεια και με τις δικές μου δυνάμεις, να τις αξίζω»…
«Όσο και να αξίζεις, δυστυχώς, καμιά πόρτα δε θα ανοίξει αν δε σου την ανοίξουν. Όσο και να προσπαθείς. Στη ζωή όλα είναι ένα πάρε δώσε. Θα σου δώσουν μεν αλλά θα πρέπει κι εσύ να ανταποδώσεις. Ένας ήταν ο καλός Σαμαρείτης. Πρέπει να λές «ναι» πιο συχνά από το «όχι». Πρέπει να θυσιάζεις κάποια πράγματα. Να μην είσαι κορόιδο όταν έχεις το μέσο να κερδίσεις ότι θέλεις….Καταλαβαίνεις φαντάζομαι… » είπε με στόμφο και ενοχλημένος ο Υπουργός. 

Ο Υπουργός είχε κατασταλαγμένα επιχειρήματα.
Ένοιωθε μια διακριτική πίεση. 

Ένοιωθε να σφίγγει ο κλοιός γύρω της…

Στη θέση της άλλη θα ένοιωθε ίσως τυχερή…

ΚΑΤΕΡΙΝΗ

ΙΑΝΟΣ