τον ανδρισμό του. Τον έκανε να νοιώθει δυο
φορές αρσενικό. Στήριζε τις επιλογές του, έδειχνε πόσο τον θαύμαζε χωρίς να τον αφήνει να το μαντέψει και κυρίως έδειχνε να το εννοεί και όχι να τον κολακεύει. Είχαν ξοδέψει στα σεντόνια μια ερωτική βραδιά που του είχε μείνει αξέχαστη. Το σεξ είχε τυπωθεί ως ιερή ηδονική ανάμνηση μέσα του. Μα πάνω απ ΄ όλα του έδειχνε έναν απεριόριστο σεβασμό, που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Ήξερε τι έπαιρνε, ήξερε τι έδινε. Εξέπεμπε μια σιγουριά και ωριμότητά που αντανακλούσε στους γύρο της κερδίζοντας τον σεβασμό. Μα το πιο σπουδαίο για τον Αχιλλέα ήταν που στεκόταν πάντα δίπλα του σαν πραγματική φίλη. Όχι «σαν». Πραγματική φίλη.
Ήταν σπουδαία γυναίκα, ευγενική και γενναιόδωρη.
Έπεφτε στη φωτιά για τον Αχιλλέα.
Νοιαζόταν πραγματικά γι αυτόν.
Μόνο οι δυνατοί άνθρωποι, οι δυνατές γυναίκες είναι γενναιόδωρες…
Δεν είχε να του προσφέρει κάτι περισσότερο. Δεν περίμενε και από τον Αχιλλέα κάτι περισσότερο.
Ως εκεί.
Αυτό ήταν το πιο σπουδαίο που είχαν μεταξύ τους.
Για τον Αχιλλέα όμως αυτό ήταν τόσο σημαντικό που έχαιρε μεγάλης.......
Για τον Αχιλλέα όμως αυτό ήταν τόσο σημαντικό που έχαιρε μεγάλης.......
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα
του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου
Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ
εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
