αέρινο φόρεμα, σα χλαμύδα, που είχε ρίξει το κεφάλι προς τα πίσω, πατούσε στις μύτες των ποδιών της
απαλά σε κάθε νότα που γέμιζε το χώρο,
κουνώντας με χάρη τα χέρια της σαν ικέτιδα, σαν επικεφαλής του χορού αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, χαϊδεύοντας τις δέσμες φωτός που έπεφταν από το ρομποτικό της απέναντι γωνίας. Μοίραζε το ευτυχισμένο χαμόγελο σε όσους την κοιτούσαν ενώ η στάχτη από τα αναμμένο τσιγάρο της ανάμεσα στα δάχτυλα, είχε φτάσει στη γόπα αλλά κατά ένα περίεργο λόγο δε έλεγε να πέσει… Η ατμόσφαιρα εξέπεμπε ερωτισμό.Ήταν η μουσική, τα ποτά, οι άντρες που κοιτούσαν σιωπηλοί περιμένοντας ο καθένας ότι περίμενε, ο χορός των γυναικών…Αυτός, η Χρυσάννα. Όλοι μόνοι και όλοι μαζί σε μια παρέα που αντάλλασσε ματιές κάτω από τα κουρασμένα βλέφαρα. Μια σκηνή βγαλμένη από Γαλλική ταινία λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους.Η μουσική θα σταματούσε, τα φώτα θα άναβαν, θα άνοιγαν οι τσάντες και τα πορτοφόλια.Ο καθένας θα έπαιρνε το δρόμο του κουβαλώντας μέσα του την εξιλέωση για να βγει στο χάραμα εξαγνισμένος από όλα όσα είχε αποδράσει…Η νύχτα τελείωνε. Η μέρα ετοίμαζε τις δικές της προκλήσεις...
