Ο κήπος με τα ρόμπολα ...του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου

Έκατσα να ξαποστάσω
κάτω από δυό πεύκα, ρόμπολα
ψηλά στον Όλυμπο 

εκεί που γεννιούνται

 οι νεφέλες ,
για να σου γράψω αγναντεύοντας τον κόσμο από ψηλά
σα μικρός θεός
αρχαίος
μαζί με τους Ολύμπιους ,
στους κήπους με τα ρόμπολα
έξω από τα παλάτια των θεών
με τα παγώνια να καμαρώνουν,
τις μούσες να σιγανοτραγουδούν
και τις νεράιδες να χορεύουν!
Τη μορφή σου θαρρώ πως θωρώ
στο απέραντο το πέλαγος
το γαλάζιο,
εκεί που κατεβαίνει ο ουρανός και σμίγει
…Γράφω πως νοιώθω για σένα
με λέξεις σαν αγριολούλουδα μαζεμένα με το χέρι
για σένα
πάνω στη μυρωδιά της γης, από την πρωινή δροσιά
-πριν τη στεγνώσει ο ήλιος , σε λίγο μεσημέρι- .
Σου γράφω, για να μοιραστώ μαζί σου
την ευτυχία
της μουσικής σιωπής
τα χρώματα της φύσης
τη θέρμη που ολόγυρα και αργά –αργά σε ψάχνει
τώρα που η γαλήνη
έβγαλε από μέσα μου βαθιά, όλη μου την αγάπη!
Πιο δυνατή, πιο αληθινή
μέσα από την ψυχή μου ,
σαν ανάσα των θεών εδώ τριγύρω.
Σου γράφω , να δεις
ο μύθος της αγάπης
πως είναι αληθινός …
Γιατί για αγάπη είμαστε πλασμένοι
και όλη η φύση γύρω μου στα αλήθεια συμφωνεί…
Εραστές
στους κήπους με τα ρόμπολα
να συναντηθούμε
γιατί καίει για σένα ο πόθος μου,
σαν τον ήλιο που ήδη πλησιάζει…
Η πεμπτουσία της αγάπης, αυτή η ανάταση η ξαφνική
σου ανήκει
κι ας είσαι μακριά.
Eίσαι η σκέψη μου και είσαι εδώ μαζί μου,
μικρό μου αγριολούλουδο…