Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019
Αν ο Μάνος Χατζηδάκις ζούσε
στην τρέχουσα συγκυρία, θα μας εξηγούσε με τον δικό του, μοναδικό και εύληπτο τρόπο, τι είναι… το τέρας που βλέπουμε
στον καθρέφτη του μεταναστευτικού.
Η πολιτική αντιπαράθεση των προηγούμενων ημερών, με επίκεντρο φαιδρές και ακραίες τοποθετήσεις εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, με τη Ντόρα Μπακογιάννη να προσπαθεί να διορθώσει τη ζημιά, με την εμβληματική διαπίστωση περί του… νόμου που δεν υπάρχει, για να γίνει κάποιος άνθρωπος, ήρθε να επιβεβαιώσει τα βαθύτερα στοιχεία ταυτότητας της μεγάλης κρίσης της τελευταίας δεκαετίας.
Ήταν και παραμένει πρωτίστως κρίση ηθικών προτεραιοτήτων. Ξεχάσαμε ότι είμαστε άνθρωποι. Ότι, εκτός από τον εαυτό μας, υπάρχουν και άλλοι τριγύρω για τους οποίους αξίζει να νοιαζόμαστε. Οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί. Όχι να τους βλέπουμε ως αντιπάλους, ή, πολύ χειρότερα, εχθρούς.
Το τέρας στον εθνικό καθρέφτη του μεταναστευτικού, απέκτησε υπερτροφικές διαστάσεις, καθώς η κεντρική ηγεσία της χώρας, στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία, την Εκκλησία, τις τέχνες και τα γράμματα, υποτίμησε τον κίνδυνο ανοχής στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Έτσι, μια κοινωνία δεκτική στην ανασφάλεια και τον φόβο, λόγω της αβεβαιότητας που καρφίτσωσε στο μέλλον η κρίση, ήταν πολύ εύκολο να παραδοθεί στον φόβο για το άγνωστο. Για τους «ξένους».
Εδώ, η ευθύνη όσων βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, είναι τεράστια και ιστορικά ασυγχώρητη. Σκοπός της πολιτικής είναι, μεταξύ άλλων, η θυσία του προσωπικού για το γενικό καλό. Η διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας. Με ένα παράδειγμα. Μια συμπεριφορά. Μια δήλωση ηθικού προσδιορισμού.
Αφήνοντας πίσω τη μεγάλη κρίση, η ελληνική κοινωνία μπορεί να συμφιλιωθεί πλέον με το ισοδύναμο της προσδοκίας για ένα συλλογικό και ατομικό καλύτερο μέλλον. Με την ελπίδα, που νικάει ή έστω συρρικνώνει τον φόβο.
Δεν είναι αργά για μια μάχη που μοιάζει χαμένη. Ακόμη κι αν ηττηθούμε από τα χαλασμένα μυαλά που κυκλοφορούν γύρω μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, τον τροχό της Ιστορίας τον θέτουν σε κίνηση οι εξαιρέσεις. Ακόμη κι αν αποτελούν ηθικές μειοψηφίες.