Η αναθεώρηση του συντάγματος μόλις τελείωσε, μία από τις κορυφαίες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Ολοκληρώθηκε προκαλώντας όχι και τόσο σαρωτικές αλλαγές όπως θα επιθυμούσε ο ελληνικός λαός. Αναφέρομαι φερ ειπείν στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, που δυστυχώς λόγω των ιδεοληψιών και των εμμονών του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα λάβουν σάρκα και οστά .
Το σημαντικότερο άρθρο που αναθεωρήθηκε ήταν αυτό της αποσύνδεσης της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τις εθνικές εκλογές (άρθρο 32). Μια αλλαγή σημαντική αλλά και κινούμενη προς στην σωστή κατεύθυνση. Όλοι γνωρίζουμε καλά ότι υπήρχε ένα αλισβερίσι μεταξύ της εκάστοτε κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, ένας ουσιαστικά ωμός εκβιασμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δεν μπορούσε θεωρητικά να καταψηφίσει ένα πρόσωπο προερχόμενο από αυτήν. Ένας εκβιασμός που είχε αντιστραφεί ευθέως δυο φορές από το 2000 και μετά.
Αναφέρομαι φυσικά στην επικείμενη εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2010 που ήταν ένας από τους λόγους παραίτησης της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή αλλά και της πολιτικής δειλίας του να πάρει πιο αυστηρά οικονομικά μέτρα την εποχή που έπρεπε. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του κ. Παπανδρέου ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει πως δε θα ψήφιζε τον Κάρολο Παπούλια, αποκλειστικά και μόνο για να προκαλέσει πτώση της κυβέρνησης, και μετά τις εκλογές θα τον ψήφιζε. Μία πολιτική κίνηση που αποδεικνύει περίτρανα την ανευθυνότητα, την αρρωστημένη αγάπη για τα οφίτσια και τις καρέκλες, μία τακτική που μας οδήγησε δυστυχώς στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Λίγα χρόνια αργότερα την σκυτάλη της ανευθυνότητας, της καταστροφής, του εγώ και όχι του εμείς πήρε ο αντιμνηνονιακός , αντιμερικάνος π. Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, ο οποίος έριξε την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά τον Δεκέμβριο του 2014 για να εφαρμόσει το πρόγραμμα απάτης της Θεσσαλονίκης. Ένα πρόγραμμα που αποτέλεσε μία από τις βασικές αιτίες εκλογής του χειρότερου ίσως πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης. Ενός λαϊκιστή πρωθυπουργού ο οποίος έθεσε πάνω από όλα το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον, ενός πρωθυπουργού που ακολούθησε την γραμμή της καρέκλας, του χρήματος και όχι της πατρίδας. Είναι άλλωστε γνωστό σε όλους μας το πρώτο καταστροφικό εξάμηνο ‘’Ουάου’’ του Γιάνη με ένα -ν , το δημοψήφισμα παρωδία, τα capital controls αλλά και το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο.
Όπως λοιπόν μας έχει αποδείξει η ιστορία, η σύνδεση της αδυναμίας εκλογής προέδρου της δημοκρατίας με τις εθνικές εκλογές μόνο καλό δεν έχει προκαλέσει σε τούτη εδώ την χώρα, τουναντίον μας έχει οδηγήσει δύο φορές στα τάρταρα! Τα τάρταρα, την πολιτική κόλαση αποφεύγουμε με την αναθεώρηση του άρθρου αυτού, κάτι το οποίο ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων βουλευτών δεν μπορούν να καταλάβουν δυστυχώς . Δεν μπορούν να το καταλάβουν διότι θεωρούν το αλισβερίσι, τον ‘’εκβιασμό’’ ως πολιτική συναίνεση. Έχουν το θράσος να ομιλούν ορισμένοι για συναίνεση όταν δεν δέχτηκαν να ψηφίσουν τα τότε ελαφριά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης Καραμανλή και βρίσκονταν στα κάγκελα. Ομιλούν περί συναίνεσης αυτοί οι οποίοι διαδήλωναν στο Σύνταγμα την περίοδο 2011-2014, αυτοί οι οποίοι δίχασαν τον ελληνικό λαό και γέμισαν με τοξικότητα το πολιτικό κλίμα της χώρας μας.
Φτάνει πια η κοροϊδία! Φτάνει ΠΙΑ!