Οι πριγκίπισσες των μανάδων έχουν άλλον προορισμό....αλλά ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ από τη συγγραφέα ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΟΥΝΑ

Από μωρό ήξερε πως μια μέρα θα γινόταν πριγκίπισσα. Το έλεγε η μάνα της, η μάνα της μάνας της, το 'λεγε και μια ανύπαντρη θεία που νόμιζε πως μόνο αυτή
απέκτησε ανίψι.
Δεν μπορεί -έλεγαν- το δικό τους παιδί να κατέληγε μια απλή ιδιωτική υπάλληλος, μια πωλήτρια, μια δασκάλα, μια καθηγήτρια με τρεις κι εξήντα. Η κόρη τους ήταν όμορφη. Άξιζε κάτι καλύτερο.
Μεγάλωνε το κοριτσάκι, στην εφηβεία μάκραιναν τα οστά κι έριχνε μπόι, μάκραιναν και τα μαλλάκια του. Κάποια στιγμή ανέλαβε ένας ορθοδοντικός και έσιαξε τα δόντια, ήρθε κι ένας άλλος οδοντίατρος και τα λεύκανε, κι έφτιαξαν ένα χαμόγελο ανοιχτό, πλατύ, κι ένα προσωπάκι μες τη γλύκα.
Στα είκοσι έσιαξε και κάτι λίγα ψωμάκια γύρω απ' τους γοφούς, τα άτιμα, αυτά τα πήρε απ' την γιαγιά, τη μάνα του πατέρα της, πάντα οι πεθερές κληροδοτούν τα άσχημα αντίθετα απ' τις χαρισματικές μανάδες που δίνουν προίκα την ομορφιά, την χάρη, την εξυπνάδα και την μαγκιά των κοριτσιών τους.
Όμορφη!

 Σαν αυτές που διαφημίζουν απορρυπαντικά στην τηλεόραση. Σαν τα μυστικοπαθή θηλυκά των διαφημίσεων αρωμάτων.

 Σαν τις λικνιστές γαζέλες των ντεφιλέ.
Κάτι συνομήλικα την ίδια εποχή διάβαζαν μέρα νύχτα. Αγρίευαν τα προσωπάκια τους, γέμιζαν ακμή απ' το άγχος, έβαζαν βάρος απ' την απατηλή ευτυχία μιας σοκολάτας που έτρωγαν τις μεταμεσονύκτιες ώρες όταν εξαντλημένα έγερναν πάνω στο βιβλίο, έδιναν πανελλήνιες, πάλευαν για ένα πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό, για μια θέση εργασίας κι έναν χαμηλό μισθό, για λίγη μοίρα στον ήλιο μιας πατρίδας που καταβροχθίζει τα παιδιά της και τα διώχνει μακριά σαν αποπαίδια.
Αυτά για τις άλλες. Τις κοινές θνητές που προορίζονται για μια άχαρη ζωή, αλεσμένη στις συμπληγάδες μιας κουραστικής καθημερινότητας χάριν βιοπορισμού, που -για να παραφράσουμε λίγο τον Καββαδία- ανάξιες να ονειρευτούν και να υψωθούν μέσα απ' τα όνειρά τους, προορίζονται για μια ζωή σαν των πολλών ανθρώπων τις ζωές.
Οι πριγκίπισσες των μανάδων έχουν άλλον προορισμό. 

Αυτές είναι όμορφες, γεννήθηκαν αστεράκια.

 Θα γίνουν αυτό που από μικρές άναβε πυροτεχνήματα στα όνειρά τους γεμίζοντάς τα με φως, με χρώματα, δεκαπεντάποντα τακούνια, βραδινά φορέματα, αποκαλυπτικά μαγιώ και ευρώ, πολλά ευρώ ή καλύτερα πολλά δολάρια από διεθνή καριέρα με έδρα το LA, στην ίδια γειτονιά με το Hollywood. Και πού ξέρεις, υπάρχουν κάτι ιμπρεσσάριοι που κυνηγούν ταλέντα, καμιά φορά ένα χαμόγελο της τύχης, μια κοντή φούστα, ένα κόκκινο κραγιόν και ... τσουπ, περνάς την πόρτα της Paramount Pictures για τον ρόλο.
Ναι!
Τα αστεράκια των μανάδων θα κάνουν άλλα πράγματα. Μεγάλα. 

Δεν θα λιώσουν στο μαγγανοπήγαδο της βιοπάλης.

 Λαμπερές, επιθυμητές, θα περπατήσουν στις μεγάλες πασαρέλες, ο κόσμος θα χειροκροτεί, κάπου ανάμεσα στο πλήθος ένας άντρας, νέος, γόνος εφοπλιστικής οικογένειας, ένας μεσήλικας βιομήχανος με τρεις γάμους, τρία διαζύγια και τέσσερα παιδιά, θα τις δει, το βλέμμα του θα κολλήσει πάνω στο αδύνατο κορμί. 

Κάπου εκεί ο έρωτας θα κόβει βόλτες με το τόξο του το παλιόπαιδο, θα δώσει μια σαϊτιά στο φαλακρό κεφάλι του ηλικιωμένου, μια άλλη στην νεανική καρδιά του γόνου, δεν μπορεί, κάπου θα κάτσει, η εκτόξευση θα προγραμματιστεί, το αστεράκι θα απογειωθεί, θα πάει στον ουρανό κι από εκεί στο πλησιέστερο χρυσοχοείο για το μπριγιάν, στο σκάφος για την κρουαζιέρα, στην εκκλησία για τον γάμο, στην βίλα για την καλή ζωή.
Ναι!
Τα αστεράκια των μανάδων θα πετύχουν. 

Τους χειμώνες θα κάνουν σκι στην Ελβετία, τα καλοκαίρια θα πετάγονται στη Μύκονο, το φθινόπωρο στην Νέα Υόρκη. 

Μόνο να γίνει το πρώτο βήμα. Να πατήσουν στο πρώτο σκαλί. Να πετύχουν στον διαγωνισμό για τις όμορφες. 

Να βγουν Σταρ, Μις, Μις αναπληρωματική -που μακάρι να σπάσει το πόδι της η κανονική, Μις Τουρισμός, Μις Γιανγκ, Μις ωραία πόδια, Μις κουνελάκι, Μις ωραία μαλλιά, Μις ωραία μάτια, Μις Πεντικιούρ, Μις βλεφαρίδες, Μις Πελοπόννησος, Μις Φθιώτιδα, Μις σε κάποιον διαγωνισμό τέλος πάντως κι ας είναι και Μις στο καφενείο της γειτονιάς. 

Κι από εκεί στον διαγωνισμό για Μοντέλα. 

Να τρως λίγο, να ανέχεσαι πολλά, να καταπίνεις ειρωνείες, βρισιές και προσβολές ανάλογα με την διάθεση των κριτών κάθε φορά, να τα καταπίνεις όλα, να μισείς τις άλλες όμορφες, να αποδειχθείς σκληρόπετση, να τις φας γιατί αλλιώς θα σε φάνε αυτές, να περάσεις όλα τα στάδια, να φτάσεις στον ημιτελικό, στον τελικό, να στεφθείς ΜΙΣ ΜΟΝΤΕΛΟ! 

Να ανοίξουν οι πόρτες, να ανοίξουν οι ουρανοί, να ανοίξει ο παράδεισος που ονειρεύτηκαν.
Κάπου εκεί οι συγγενείς. 

Η μάνα μέσα στα μεταξωτά και στα δάκρυα χαράς, συγκινημένη, δικαιωμένη που σ' έσπρωξε να πάρεις μέρος στον διαγωνισμό, ο πατέρας ευτυχής που δεν θα χρειαστεί να ξοδευτεί για να σε σπουδάσει, ο άνεργος αδελφός που όλο και κάπου θα ψιλοβολευτεί κι αυτός. 

Παραπέρα οι αποτυχούσες μέσα στα χαμόγελα πνίγουν τα δάκρυα που πλημμυρίζουν σαν ποταμός την καρδιά τους. 

Η χειρότερη βγήκε! Μεγάλη αδικία! 

Κανονικά η νίκη ήταν δική τους. Το έλεγαν και οι μανάδες τους, σαν εσένα δεν υπάρχει άλλη, έλεγαν.
Φώτα, γκλίττερ, λάμψη, χρυσόσκονη ...
Ένα όνειρο που το βλέπουν ξύπνιες χιλιάδες πριγκίπισσες των μανάδων και παίρνει το στέμμα μόνο μία, ένα στέμμα που τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται φτιαγμένο από ανακυκλωμένο πλαστικό, στολισμένο με φτηνά πολύχρωμα γυαλάκια.
Ένα όνειρο που υφαίνεται ακούραστα με ξάπλες και πόζες μπροστά στον καθρέφτη όσο τα άλλα κορίτσια μοχθούν πάνω στο βιβλίο.
Ένα όνειρο το οποίο σχεδόν πάντα καταλήγει μια τεράστια φούσκα που σπάει μόλις έρθει αντιμέτωπο με την πραγματική ζωή.


*Αύριο ανοίγουν τα σχολεία. Από καρδιάς, καλή χρονιά σε παιδιά, εκπαιδευτικούς, με υγεία και δύναμη!