"....Το κορίτσι πέρασε πάνω από το αγόρι απαλά –απαλά το βλέμμα του, το αγόρι χαμογέλασε… Σεργιάνιζαν στις όχθες του έρωτα…Ξεμάκρυναν, χάθηκαν στο βάθος,
προς ένα καταπράσινο λόφο ψηλά με πολλά αγριολούλουδα, κι ο ουρανός ήταν γαλάζιος, καθαρός χωρίς κανένα σύννεφο ο ήλιος λαμπερός και ζεστός κι ένα απαλό αεράκι σα χάδι που μύριζε, μύριζε σαν…
δεν ξέρω …μοσχομύριζε πάντως, σα να ήταν η τελευταία μέρα της Άνοιξης…
Κι όπως προσπαθούσα να καταλάβω που ακριβώς βρισκόμουν, στη γη, στον ουρανό, στη πόλη μου, τη γειτονιά, στην αυλή μου, ήταν τόσο πολύπλοκες οι εικόνες και οι εναλλαγές των εικόνων και δεν ήξερα ποιος είμαι, τι ακριβώς έκανα, τι περίμενα, ξάφνου ένα μικρό παιδί, ήταν δεν ήταν 4 ετών, όμορφο, πολύ όμορφο με ωραία γαλάζια μάτια, στάθηκε απέναντί μου, αυστηρό, με ύφος επιτακτικό, κουνώντας το χέρι του μου είπε κατάματα:
«Κοίτα, κοίτα γύρω σου, αυτός είναι ο νέος κόσμος, ολόλευκος, καθαρός, αμόλυντος, μην τυχόν και τον βρωμίσετε ξανά
εσείς οι μεγάλοι, εσύ είσαι υπεύθυνος, θα λογοδοτήσεις αν τον λερώσεις πουθενά εσύ και οι όμοιοι σου. Να βγάλεις τα παπούτσια σου και να περπατήσεις πάνω εδώ, στο καταπράσινο γρασίδι, με τα χιλιάδες μικρά αγριολούλουδα που μοσχομυρίζουν… και μην τυχόν διανοηθείς να πατήσεις τα λουλούδια…»
Κοιτούσα.
Με κοιτούσε.
Περίμενα. Δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν είχα στόμα, δεν είχα φωνή, δεν ξέρω αν είχα πρόσωπο… Τα μάτια μου περίμεναν με αγωνία.
Συνέχισε να με κοιτάει.
Περίμενε.
Περίμενε, να απαντήσω, να του πω… να του πω «Ναι».
Γονάτισα, να είμαι στο ύψος του, ίσος προς ίσο, για να του απαντήσω αληθινά και χαρούμενα και περήφανα «Ναι, αυτόν το νέο κόσμο θα τον προσέχω, θα τον φυλάξω, καθαρό και όμορφο όπως μου τον παρέδωσες και ακόμη πιο καλό»
…Μόλις το είπα, χάθηκε από τα μάτια μου, εξαφανίστηκε, κοίταξα γύρω μου, πουθενά.
Είχε χαθεί από τα μάτια μου… αλλά ακουγόταν ένα τραγούδι μελωδικό… φωνές παιδικές, αγγελικές νότες ίσως και… δε θυμάμαι τίποτα άλλο…
Κοιμάσαι;
ΑΥΤΗ: [ανοίγει τα μάτια, προσποιείται πως άκουγε] Ωραίο όνειρο…
ΑΥΤΟΣ: Δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά, κάτι σημαίνουν έτσι δεν είναι;
ΑΥΤΗ: Είναι σημαδιακό.
ΑΥΤΟΣ: Καλό όμως είναι, έτσι δεν είναι;
ΑΥΤΗ: Εσύ δεν πιστεύεις στα όνειρα."
