Η Επανάσταση του Ολύμπου το 1878]
Αξιότιμε Υφυπουργέ,Δήμαρχε,
εκλεκτοί προσκεκλημένοι,
Αγαπητοί συνδημότες,
Κυρίες και κύριοι,
Βρισκόμαστε σήμερα όλοι εδώ, για να τιμήσουμε ένα σπουδαίο ιστορικό γεγονός,
που σημάδεψε τις εξελίξεις στην ιστορία της Ελλάδας και των Βαλκανίων.
135 χρόνια πέρασαν από την αιματοβαμμένη επανάσταση του Ολύμπου όταν η Προσωρινή Επαναστατική Κυβέρνηση της Μακεδονίας κήρυξε στις 19 Φεβρουαρίου του 1878,
εδώ στο Λιτόχωρο, την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα κατά του Σουλτάνου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Δυστυχώς τα γεγονότα αυτά δεν διδάσκονται,
γιατί οι ιστορικοί για κάποιους λόγους, τα παρέλειψαν από τη διδακτική ύλη των σχολείων,
εξυπηρετώντας σκοπιμότητες που πλέον σήμερα είναι ορατές.
Το Λιτόχωρο είτε ως Καποδιστριακός δήμος
είτε σήμερα ως Καλλικρατικός, με την επισημότητα
και τη λαμπρότητα των εκδηλώσεων και την καθιερωμένη παρέλαση, αναδεικνύει το μεγάλο ιστορικό γεγονός
και είναι δικό μας χρέος, αυτονόητη υποχρέωση
να παραδώσουμε τη σκυτάλη της ιστορικής μνήμης,
στις επόμενες γενιές, τιμώντας τους αγωνιστές και
τις θυσίες τους για την πατρίδα,
μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση των γεγονότων
και την ιστορική συνέχεια.
Είναι μάλιστα συγκινητικό, σε αυτές τις μικρές τοπικές κοινωνίες, του Ολύμπου και των Πιερίων, ομώνυμοι απόγονοι των αγωνιστών να ζουν ανάμεσά μας!
Όπως και η παρουσία σήμερα του εκπροσώπου της κυβέρνησης
του Υφυπουργού κ. Ελευσινιώτη, εγγονού του αείμνηστου Δ. Ελευσινιώτη που τορπίλισε και βούλιαξε το Τουρκικό θωρηκτό «Φετχι Μπουλέντ», το 1912.
Όσο για όλους εμάς, είναι θεία τύχη και μοναδικό προνόμιο, καθημερινά, ξεκινώντας τη μέρα, να αντικρίζουμε με δέος, το πανέμορφο Όλυμπο, του μύθου και της ιστορίας,
των θεών των αρχαίων προγόνων μας
και των αγίων της ορθοδοξίας μας.
Τι συνέβη το 1878;
Ποια γεγονότα οδήγησαν στην Επανάσταση του Ολύμπου;
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, τι σηματοδότησε και πως επηρέασε τις εξελίξεις ως την απελευθέρωση της Μακεδονίας το 1912 και την ένωση με τη μητέρα πατρίδα;
Δύο δεκαετίες πριν την επανάσταση του 1878, τα επαναστατικά κινήματα στον Όλυμπο, τα Πιέρια και τη Χαλκιδική
κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα της ελευθερίας.
Οι συνεχείς στρατιωτικές αποτυχίες των Τούρκων από τους Ρώσους, η αύξηση των φόρων για τις στρατιωτικές τους ανάγκες,
καθώς και ο μουσουλμανικός φανατισμός,
είχαν οδηγήσει τους σκλαβωμένους Έλληνες της Μακεδονίας
σε απόγνωση.
Ο Ρωσοτουρκικός ή Κριμαϊκός πόλεμος του 1853-1856, λειτουργώντας ίσως και ενθαρρυντικά οδηγεί τους αρματολούς
του Ολύμπου στην απόφαση να ξεσηκωθούν και να απελευθερώσουν
το 1854 τη Βροντού.
Οι ξένες λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις της εποχής Αγγλία και Γαλλία, για τους δικούς τους λόγους και τα συμφέροντά τους στην περιοχή, με παρέμβασή τους ανέκοψαν εκείνη την εξέγερση στηρίζοντας την Τουρκία.
Οι απελευθερωτικές προσπάθειες όμως δε σταματούν κι έχουν στόχο να συγκινήσουν τους Ευρωπαίους και να αναδείξουν τα δίκαια των αγώνων για ελευθερία και συνένωση με την υπόλοιπη ελεύθερη Ελλάδα.
Στη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πόλεμου αναθερμαίνονται
τα απελευθερωτικά κινήματα στη Βαλκανική χερσόνησο,
με μια συντονισμένη δράση εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Σερβία, Βουλγαρία, Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, συντονίζουν τον αγώνα τους εναντίον των Τούρκων.
Ήταν τότε χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα να μπει στα πεδία των μαχών για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού,
μένει όμως ουδέτερη και αμέτοχη, θεατής των γεγονότων, υπακούοντας πιστά τις υποδείξεις και τις έντονες πιέσεις των Άγγλων.
Ο λαός όμως είχε αντίθετη άποψη.
Η φλόγα της ελευθερίας αναζωπυρώνεται, μεγαλώνει συνεχώς και τα μεγάλα συλλαλητήρια που διοργανώνονται στην Αθήνα, ταυτόχρονα με τις ραγδαίες εξελίξεις και 3 κυβερνητικές αλλαγές, οδηγούν τελικά την ελληνική κυβέρνηση, την κυβέρνηση Κουμουνδούρου και τον Βασιλιά Γεώργιο τον Ά
σε αλλαγή στάσης και πολιτικής.
Η Ανεξάρτητη Μακεδονική Επιτροπή Αγώνα, παράλληλα στρατολογεί εθελοντές στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και ιδιαίτερα την Εύβοια, οι οποίοι πρόθυμοι
συμμετέχουν στα στρατιωτικά σώματα που ετοιμάζονται
για τον αγώνα στη σκλαβωμένη Μακεδονία.
Η χώρα βγαίνει από την ουδετερότητα και ο ελληνικός στρατός οδεύει προς την Θεσσαλία, με στόχο από τα όρια της ημιελευθερης Θεσσαλίας, να ενωθεί με τους επαναστάτες του Ολύμπου και
να ενισχύσει τον αγώνα.
Το όνειρο της επανάστασης υλοποιείται με αρχηγό των στρατιωτικών δυνάμεων, τον Λοχαγό Κοσμά Δουμπιώτη
σε συνεργασία με τους οπλαρχηγούς του Ολύμπου, Τόλιο Λάζο, Γιαννάκη Λάζο, Βλαχάβα, Τζίμα, Ζαχείλα, Ψίρα και Αποστολίδη.
Ενώ στον Όλυμπο, το Λιτόχωρο και τα χωριά της ευρύτερης περιοχής ετοιμάζονται για τον αγώνα, ο ελληνικός στρατός είναι καθ οδόν στο ύψος της Λαμίας. Εκεί τον βρίσκει η λήξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου και η υπογραφή της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου που προλαμβάνουν τα γεγονότα ίσως και την έκβαση της επανάστασης.
15 Φεβρουαρίου 1878:
Αποβιβάζεται στην Πλάκα Λιτοχώρου με τα δυο πλοία «Βυζάντιο» και «Ύδρα», ο Λοχαγός Δουμπιώτης, με 500 άντρες, ξεσηκώνοντας το Λιτόχωρο, όπου συγκεντρώνονται περί τους 2500 αγωνιστές στον Μοναστήρι και το Μετόχι του Αγίου Διονυσίου, για να εξοπλιστούν, με όπλα και πολεμοφόδια, τα οποία όμως καλύπτουν μόνο το 1/6 των εθελοντών. Οι υπόλοιποι επιστρέφουν στα χωριά και τα σπίτια τους,
στερώντας αριθμητικά τον αγώνα από έμψυχο δυναμικό.
(Το Λιτόχωρο σύμφωνα με τις πηγές αριθμούσε τότε 500 οικίες και όπλα είχαν παραλάβει οι 300 περίπου οικίες!)
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 1878:
Την ημέρα της υπογραφής της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου με τη Λήξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1877-1878) υπέρ της Ρωσίας, οι Οπλαρχηγοί του Ολύμπου και οι αντιπρόσωποι 40 χωριών του Ολύμπου και των Πιερίων, συνυπογράφουν την απόφαση και ορίζουν την Επαναστατική Κυβέρνηση με πρόεδρο τον Λιτοχωρινό Ευάγγελο Κοροβάγκο και μέλη της,
τους Αθανάσιο Αστερίου, Γιώργο Ζαχαριάδη, τον ιερομόναχο της μονής Πέτρας Ολύμπου Νικηφόρο Μπουροτζίκα,
τον Γιάννη Βεργίδη, τον Γιάννη Νικολάου και
τον Αθανάσιο Γεωργίου.
Μέλος της κυβέρνησης ανακηρύσσεται και ο επίσκοπος Κίτρους Νικόλαος Λούσης, ο οποίος τα μεσάνυχτα της 20ης Φεβρουαρίου, κηρύσσει την επανάσταση στον Κολινδρό
με 300 αγωνιστές και με επικεφαλείς τους Βαγγέλη Χοστέβα και Παναγιώτη Καλογήρου οι οποίοι κατατροπώνουν την Τουρκική φρουρά.
(Την επανάσταση του Κολινδρού, τίμησε με εκδηλώσεις και ο έτερος δήμος της Πιερίας, ο δήμος Πύδνας -Κολινδρού το προηγούμενο Σαββατοκύριακο).
Ραψάνη, Καρυά, Κάστρο του Πλαταμώνα, Στουπί, Λιτόχωρο περνούν αμέσως στα χέρια των ελλήνων επαναστατών, ενώ
ο λοχαγός Δουμπιώτης, για να εμψυχώσει τους επαναστάτες,
περνά με το μισό στρατιωτικό του σώμα, από τα υπόλοιπα χωριά της παρολύμπιας περιοχής και της Νότιας Πιερίας,
αφήνοντας όμως όπως θα αποδειχθεί από τις εξελίξεις,
ανυπεράσπιστη την έδρα της επανάσταση, το Λιτόχωρο.
Η προκήρυξη
Μετά τον ορισμό της, η Επαναστατική Κυβέρνηση του Ολύμπου, συντάσσει αμέσως προκήρυξη προς τις χριστιανικές Ευρωπαϊκές δυνάμεις, η οποία αποστέλλεται στους Προξένους της Ρωσίας,
της Αγγλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας και
της Αμερικής που εδρεύουν στη Θεσσαλονίκη,
«για την προστασία του αγώνα και τα δίκαια του αγώνα…».
Στο Μανιφέστο η Επαναστατική Κυβέρνηση του Ολύμπου, κηρύσσει την ένωση της Μακεδονίας με τη μητέρα Ελλάδα,
ανακοινώνει την ανατροπή της τυραννικής εξουσίας του Σουλτάνου και δηλώνει την απόφασή της να αγωνιστεί μέχρι θανάτου «αφού δε μας επιτρέπεται να ζήσουμε ως λογικοί και ελεύθεροι άνθρωποι» όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Η κήρυξη της επανάστασης και η απελευθέρωση της παρολύμπιας περιοχής μέχρι τον Κολινδρό και ως τον Αλιάκμονα, σηκώνει ρίγη ενθουσιασμού κι ελπίδας για ελευθερία και ένωση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Ο Τούρκος διοικητής της Κατερίνης και της ευρύτερης περιοχής, Δερβίς –Μπαμπά, δηλώνει υποταγή.
Η ιστορία, από την αρχαιότητα ως τα σήμερα, μας δείχνει ότι στα ιστορικά γεγονότα, υπάρχει η κερκόπορτα που ανοίγει από τα χέρια κάποιου προδότη, κάποιου Εφιάλτη.
Ο Γιάννης Μπίτσιος, αδερφός του διερμηνέα στο Αγγλικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη, τσιφλικάς στον κάμπο της Κατερίνης, για να διασφαλίσει τα κτήματά του, ενημέρωσε έγκαιρα τους Τούρκους για τις ενέργειες των Ελλήνων,
μεσολάβησε για την ασφάλεια των Τούρκων της Κατερίνης
κωλυσιεργώντας τις διαπραγματεύσεις με τον Δουμπιώτη.
Κέρδισε έτσι χρόνο και οι Τούρκοι του Ασάφ Πασά, ενισχύοντας τις δυνάμεις τους στη Θεσσαλονίκη, από το Κόσσοβο, τα Σκόπια και την Ελασσόνα, οδεύουν προς την Κατερίνη.
Ο Ασάφ Πασά με 4000 πάνοπλους Τούρκους και Τουρκαλβανούς ανακαταλαμβάνει την Κατερίνη στις 25 Φεβρουαρίου και αμέσως μετά στις 28 Φεβρουαρίου στρέφεται προς τον Κολινδρό,
τον ανακαταλαμβάνει και τον λεηλατεί, καταστέλλοντας την «ανταρσία».
Επόμενος στόχος των Οθωμανών το Λιτόχωρο.
Στις 4 Μαρτίου οι Τούρκοι βρίσκονται στο ανυπεράσπιστο Λιτόχωρο, το καίνε ολοσχερώς, λεηλατούν, σφάζουν και ατιμάζουν γυναικόπαιδα, πνίγουν την επανάσταση στο αίμα.
Η πτώση του Λιτοχώρου, έδρα του Αγώνα, της επανάστασης και της προσωρινής κυβέρνησης του Ολύμπου, όπως ήταν φυσικό επέφερε κατακόρυφη πτώση του ηθικού των αγωνιστών και των Ελλήνων της παρολύμπιας περιοχής, και παράλληλα στέρησε από τους επαναστάτες πολύτιμα πολεμοφόδια
που είχαν στο μεταξύ φτάσει για τον εξοπλισμό των επαναστατών, τα οποία όμως κατάσχονται από τους κατακτητές.
Η πυρπόληση του Λιτοχώρου σήμανε το τέλος της Επανάστασης,
η οποία στην συνέχεια εξελίχθηκε σε ανταρτοπόλεμο.
Το ένα μετά το άλλο τα επαναστατημένα χωριά, πέφτουν ξανά στα χέρια του Τουρκικού στρατού και πυρπολούνται.
12 χωριά κατεστραμμένα, εκατοντάδες νεκροί και χιλιάδες ξεριζωμένοι.
Το όνειρο της απελευθέρωσης γίνεται εφιάλτης από την εκδικητική μανία και την αγριότητα των Τούρκων.
Ο Ασάφ Πασάς, αφού κατέστειλε την επανάσταση στράφηκε προς τον Κολινδρό και προς την περιοχή της Βεργίνας, στη Μονή των Αγίων Πάντων, εκεί όπου είχε καταφύγει ο επίσκοπος Νικόλαος Λούσης με 3000 περίπου γυναικόπαιδα και τους λιγοστούς άντρες που είχαν παραμείνει μαζί τους για προστασία.
Η Τουρκική εκδίκηση ήταν απάνθρωπη με φρικαλεότητες που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου.
Ένα ακόμη Ζάλογγο, μια ακόμη Αραπίτσα, επαναλαμβάνονται κοντά στο μοναστήρι όπου γυναίκες ρίχτηκαν στον γκρεμό
για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων.
Ένα μήνα μετά, στις 19 Απριλίου 1878, οι Επαναστάτες του Ολύμπου, διαπραγματεύονται στο Σμόκοβο της Λαμίας,
τη διακοπή των εχθροπραξιών και τους όρους της ειρήνης με συνομιλητές τους Άγγλους που λειτουργούν για λογαριασμό των Τούρκων!
Ανατρέχοντας στις πηγές, υπάρχουν στοιχεία και λεπτομέρειες για την Επανάσταση του Ολύμπου, για τα λάθη, τις παραλήψεις, τις πολιτικές, στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις, τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων,
το ρόλο των ξένων δυνάμεων στα Βαλκάνια,
αναλύσεις των αιτίων, κρίσεις και επικρίσεις, για τα αίτια
που οδήγησαν στην καταστολή της επανάστασης σε 35 περίπου ημέρες.
Δεν υπάρχει επανάσταση που να ξεκίνησε με ρεαλιστικούς υπολογισμούς, σχεδιασμούς και λογικές παραμέτρους
για την επιτυχή έκβασή της.
Είναι ενδεικτική η ιστορική φράση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε
«πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα»…
Όταν ωριμάζουν οι συνθήκες, η αντίδραση του λαού,
η επανάσταση είναι μονόδρομος.
Με μοναδικό οδηγό την πίστη στο στόχο.
Και στόχος των επαναστατών του Ολύμπου ήταν η ελευθερία,
ο πόθος για ισονομία, για δημοκρατία, για ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε τούτα τα ιερά χώματα του Ολύμπου, τα ποτισμένα με αίμα ηρώων, φυτρώνουν πάντα και ανθίζουν τα λουλούδια της ελευθερίας.
Και όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης στον "Επιτάφιο" του Περικλή: ««ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι».
Οι επαναστάτες του Ολύμπου, με γενναιότητα μπήκαν στο πεδίο της μάχης ακολουθώντας το δρόμο για τη θυσία,
για την πολυπόθητη ελευθερία.
Οι θυσίες τους παρά τη γρήγορη καταστολή της Επανάστασης του 1878, δεν πήγαν χαμένες:
*Η εξέγερση στον Όλυμπο μπορεί να μην οδήγησε στην απελευθέρωση της Πιερίας και της Μακεδονίας, μεταφράστηκε όμως ως έντονη αντίδραση του Ελληνικού στοιχείου στην περιοχή, απέναντι στους απαράδεκτους όρους της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου που δημιουργούσε τη «Μεγάλη Βουλγαρία»
* Ισχυροποιήθηκε η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας στο Συνέδριο του Βερολίνου και άλλαξε τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που παραχωρούσε τη Μακεδονία στη Μεγάλη Βουλγαρία
* Το Συνέδριο του Βερολίνου με τη συνθήκη που ακολούθησε, έδωσε στην Αυστροουγγαρία τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη
και στη Μεγάλη Βρετανία την Κύπρο, ως ανταλλάγματα για τη μεσολάβηση των δύο αυτών αυτοκρατοριών προς όφελος της Οθωμανικής Τουρκίας, συγκρατώντας τις ρωσικές απαιτήσεις
και προσάρτησε στην ελεύθερη Ελλάδα τη Θεσσαλία και την Άρτα.
* Κράτησε σε εγρήγορση τους Μακεδόνες και τις επόμενες δεκαετίες απέναντι στον Βουλγαρικό επεκτατισμό ιδιαίτερα
την περίοδο 1904-1908
* Διατράνωσε ακόμη μια φορά την Ελληνικότητα της Μακεδονίας
*Κράτησε αναμμένη τη φλόγα της ελευθερίας μέχρι
τη μεγάλη προέλαση του 1912-13 που πέτυχε την πολυπόθητη απελευθέρωση στη Μακεδονία μας.
Αυτός ο τόπος, το ιερό και μυθικό βουνό της ανθρωπότητας,
ο Όλυμπος, αποτέλεσε πεδίο μαχών και ιστορικών γεγονότων,
από την αρχαιότητα και το βυζάντιο,
στα χρόνια της τουρκοκρατίας,
της επανάστασης του 1821 και τον Μακεδονικό αγώνα,
τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο,
την εθνική αντίσταση,
αλλά και στις δύσκολες μέρες του εμφυλίου και ιδιαίτερα
στη δεύτερη φάση του.
Ο Όλυμπος του Ομήρου « περιφανής και μέγας, πολύπτυχος και πολύκορφος, επιβλητικός(αιπύς) λαμπερός(αιγλήεις), χιονοσκεπής(νιφόεις)»
Ο Όλυμπος του Ησίοδου, του τραγικού ποιητή Ευριπίδη,
του Λόρδου Βύρωνα, του Άγγελου Σικελιανού, του Στρατή Δούκα, του Κωστή Παλαμά και του Ηλία Βενέζη.
Ο Όλυμπος το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας,
νοητή σκέπη της πατρίδας μας,
σύμβολο αιώνιο του φωτός- όπως δηλώνει η ετυμολογία της λέξης -, σύμβολο των αγώνων για ελευθερία και δημοκρατία,
μας υπενθυμίζει ότι αυτός ο τόπος,
δε υποτάσσεται σε κατακτητές,
δεν υποκύπτει σε τυράννους,
δε σκύβει το κεφάλι σε επιτρόπους,
σε Τροικανούς,
στο ΔΝΤ και τα μνημόνια.
Είναι χρέος μας, να αντισταθούμε, με ενότητα και συλλογικότητα,
να αγωνιστούμε για μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα,
που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και την οικονομική καταπίεση.
Σήμερα, ο λαός μας, ζει και βιώνει μια πρωτόγνωρη τραγική κατάσταση στη σύγχρονη εποχή, οδηγείται καθημερινά στη φτώχια και την εξαθλίωση, στην ανεργία, την πείνα,
προσβάλλεται η περηφάνια και η αξιοπρέπεια του.
Αυτό όμως που καλούμαστε όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά
να κάνουμε είναι να αντιμετωπίσουμε τον κακό μας εαυτό,
να αναδείξουμε τις δημιουργικές μας δυνάμεις
για να χαράξουμε νέα πορεία,
για την Ελλάδα που μας αξίζει.
Τώρα είναι η ώρα που η οργή και η αγανάκτηση μπορούν
να μετουσιωθούν
σε δημιουργική δύναμη αντίστασης και αναγέννησης
για μια πατρίδα στην οποία θα υπάρχει
δημοκρατική ποιότητα στο Πολίτευμα,
διαχειριστική διαφάνεια στην Πολιτεία
και πολιτική συνέπεια.
Για μια πατρίδα στην οποία ο έντιμος θα επιβραβεύεται
σε όλα τα επίπεδα, και ο παράνομος θα τιμωρείται,
σε όποια πολιτική, οικονομική, κοινωνική βαθμίδα
και αν κινείται ή ανήκει.
Με αίσθημα αλληλεγγύης ας κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα και την αγωνιστική διάθεση, ώστε η ζωή, η κοινωνία, οι θεσμοί
και οι αξίες της να συνεχίσουν να εξελίσσονται
με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Είναι ώρα ευθύνης όλων μας να χτίσουμε τα θεμέλια του αύριο.
Κύριε Υπουργέ,
Αγαπητέ Δήμαρχε
Αξιότιμοι συνδημότες,
φίλες και φίλοι,
Γιορτάσαμε πριν λίγους μήνες
τα 100 χρόνια Ελεύθερης Μακεδονίας.
Γιορτάζουμε σήμερα 135 χρόνια από την ηρωική
επανάσταση του Ολύμπου,
Θα γιορτάσουμε φέτος τον Αύγουστο τα 100 χρόνια από την κατάκτηση της κορυφής του Ολύμπου, του Μύτικα,
από τον πρώτο Έλληνα, ορειβάτη, τον Χρήστο Κάκαλο
(2 Αυγ 1913).
Οι εκδηλώσεις που ήδη ανακοινώθηκαν από το Δήμο Δίου-Ολύμπου, ας αφυπνίσουν τους φορείς, τους κοινωνικούς εταίρους,
την κοινωνία των πολιτών για να αναδείξουμε τον Όλυμπο.
Αυτή είναι η μέγιστη επένδυση.
Αναδεικνύοντας τα ιστορικά μνημεία, τους αρχαιολογικούς χώρους, τα βυζαντινά μνημεία, τους παραδοσιακούς οικισμούς,
τις χρυσές ακτές μας, τα πολύτιμα τοπικά μας προϊόντα,
και τον πολιτισμό μας
μπορούμε να πετύχουμε την περιβόητη αξιοποίησή του.
Η αναφορά στον Όλυμπο,
είναι το παγκόσμιο διαβατήριο για τη νέα πορεία μας.
Όλοι εμείς οι κάτοικοι της Πιερίας,
αισθανόμαστε δέος και περηφάνια για την ιστορία,
τους αγώνες, τις θυσίες και τα κατορθώματα των προγόνων μας.
Με ιδιαίτερο σεβασμό προς όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για μας, καλούμαστε σήμερα να φανούμε αντάξιοι των αγώνων
και των θυσιών τους
ως Έλληνες και Μακεδόνες.
Είναι το μοναδικό μας καθήκον,
ο ελάχιστος φόρος τιμής προς τους ήρωές μας .
Και είναι χρέος όλων μας, να αγωνιστούμε .
Να ξεκινήσουμε, να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο.
Να κάνουμε ότι είναι δυνατό.
Για να επιτύχουμε αυτό που θεωρείται αδύνατο.
Δε νοείται πια, να στεκόμαστε
«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,
προσμένοντας ίσως κάποιο θαύμα».
Η ηρωική επανάσταση του Ολύμπου του 1878
ας είναι σύμβολο αγώνων
και φωτεινός φάρος στη νέα μας πορεία,
για την Ελλάδα του αύριο.
Γιατί όπως πολύ σωστά έγραψε ο Μπρέχτ:
«Αν αγωνιστείς μπορεί να ηττηθείς.
Αν δεν αγωνιστείς, είσαι ήδη ηττημένος».
Και οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν.
Θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία.
Σήμερα, αν ακόμη δεν έχουμε καταλάβει που βρισκόμαστε,
τούτο μόνο μας μένει: να στρέψουμε το βλέμμα ψηλά
προς τις κορυφές του Ολύμπου.
Ίσως τότε καταλάβουμε ότι
εκεί ψηλά είναι ο στόχος
ίσως τότε καταλάβουμε τους στίχους του ποιητή μας
Γιώργου Σεφέρη, για «Να σηκωθούμε,
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα…»
Σας ευχαριστώ πολύ»
