ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ του William Marx

«Τα λογοτεχνικά έργα μιλούν για τον κόσμο, τους ανθρώπους, τους θεούς, την πολιτική, για την καρδιά και για τα αισθήματα, για τις αναμνήσεις και για το μέλλον, για ό,τι έγινε και ό,τι δεν θα γίνει ποτέ, για ό,τι θα μπορούσε μολαταύτα να συμβεί. Επικαλούνται τους θεούς, τους εμφανίζουν μπροστά μας, τους μεταφέρουν στον χρόνο, τον χώρο και στο πνεύμα, φροντίζουν τους ασθενείς, θεραπεύουν τους δαιμονισμένους, δηλητηριάζουν τους υγιείς, αφήνουν τους πλούσιους με άδεια χέρια και τους καθιστούν πλούσιους εκ νέου, ανατρέπουν τους ισχυρούς από τον θρόνο τους και τους διατηρούν σ’ αυτόν, ανεβάζουν τους ταπεινούς ή και τους κατεβάζουν. Δημιουργούν νέους κόσμους, νέες πόλεις, δίνουν νέο όνομα στο πραγματικό, το μεταμορφώνουν, το καταργούν, το εξιδανικεύουν, το αφήνουν ανέγγιχτο. Με κάνουν να υπάρχω, με φέρνουν στο μύχιο κόσμο του αναγνώστη μου χιλιάδες χιλιόμετρα και χρόνια από δω, χτίζουν και γκρεμίζουν αόρατες κοινωνίες, όπως και αληθινές φιλίες. Απαθανατίζουν το γυμνό δέντρο έξω απ’ το παράθυρό μου, το κελάηδημα του πουλιού που ακούω μες στην καρδιά του χειμώνα, το ψυχρό γαλανό του ουρανού. [...] Κοντολογίς, τα λογοτεχνικά έργα συνεχίζουν να κάνουν ό,τι τους απαγόρευσαν και τους αρνήθηκαν για αιώνες, στη διάρκεια ατελείωτων δικών• και κάνουν πολύ περισσότερα, για τα οποία δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα και που δεν θα μάθουμε παρά πολύ αργότερα – ή και ποτέ.Το κάνουν όπως το έκαναν πάντα, δηλαδή δίχως νομιμοποίηση, δίχως μέθοδο, δίχως τρόπο.
Η λογοτεχνία είναι ο κατεξοχήν παράνομος λόγος».
_____

Από το βιβλίο ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ του William Marx

Μετάφραση Αντώνης Αθανασόπουλος
Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ