Τσιμάρας Τζανάτος. Κάνω περίεργες ερωτήσεις

Κάνω περίεργες ερωτήσεις στους ανθρώπους.
Σήμερα ρώτησα κάποιον:

-Σας λείπει ένα κουμπί. Δεν κρυώνει η ζωή σας;
Προχθές ρώτησα έναν περαστικό που δεν με ήξερε:
-Γιατί δεν με αγαπάτε;
Γενικά- πάντα ρωτάω τους άλλους.
Όχι πώς τους λένε και τι επαγγέλλονται.
Πιο φυσικά πράγματα ρωτώ:
-Γιατί στάζετε τόση λύπη;
-Γιατί κρύβετε το σκοτάδι σας;
-Γιατί δεν κοιτάζετε κανέναν γύρω σας;
-Πονάτε;
-Σας πέθανε κάτι; Κάποιος;
-Πως είστε;
Ειδικά αυτό το: Πώς είναι οι άλλοι.
Το ρωτάω.
Θέλω να ξέρω, αν είναι καλά.
Λένε κάτι, αλλά δεν είναι απάντηση.
Κάτι που δεν λέει τίποτα λένε- συνήθως.
Γιατί νομίζουν πως δεν το εννοώ- ό,τι ρώτησα.
Αλλά εγώ-όλα τα εννοώ.
Δεν ξέρουν ότι νοιάζομαι για αυτούς.
Ότι είναι στη φύση μου να νοιάζομαι.
Πολλοί όταν καταλάβουν ότι νοιάζομαι- ξαφνιάζονται.
Κάποιοι τρομάζουν.
Λένε: Τι θέλεις από μένα;
Ή- το εννοούν κι ας μη το λένε.
Αλλά εγώ δεν θέλω κάτι.
Τίποτα δεν θέλω.
Απλώς- νοιάζομαι.
Είναι στη φύση μου.
Μη με παρεξηγείτε.