Έζησε από τύχη, με μισή ώρα προειδοποίηση, δε βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ανέβηκε με σκαρπίνι στον Μύτικα, τόσο θέληση είχε.Σπούδασε σε τρεις χώρες χωρίς βοήθεια και χρήματα, μόνο με το ταλέντο κ το πάθος του να προχωρήσει.Έζησε γεμάτη ζωή, κυρίως μέσα από τη δουλειά του.
Έφυγε χορτάτος από όσα έδωσε, αλλά ακόμα ένιωθε 18.
Υπήρξε φαντάζομαι και μοναξιά, όπως συμβαίνει με τους ασυνήθιστους ανθρώπους που τους καταδιώκει η μανία να καταλάβουν κ να εξηγήσουν την ανθρώπινη ψυχή, αλλά είχε την αγάπη πολλών για να ισορροπήσει.
Δε λείπει… γιατί για όσους από μας ήταν σημαντικός, είναι πάντα μέσα μας.
