28.7.25

Αιχμηρός ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ σόκαρε με τις αλήθειές του στο αρχαίο θέατρο Δίου - 20 φωτο

Σκληρό έργο για σκεπτόμενους. Ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ στο αρχαίο θέατρο Δίου. Μια ακόμη επιλεγμένη παράσταση...Με πολύ γέλιο και προβληματισμό.
Ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ της Λ. Τριανταφυλλίδου και του Πάνου Βλάχου, είναι ένας σημερινός άνδρας, άνεργος καλλιτέχνης, άφραγκος (τι σπάνιο !!!) που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Δον Ζουάν, τόπος δράσης το παλιόμπαρο του πατέρα του, ενός τυπικού Έλληνα μάγκα "παλαιάς κοπής", και αφετηρία της ιστορίας την απόδραση από τον παρ’ ολίγον γάμο του με την δικηγόρο Ελβίρα, καθώς πιάστηκε να ερωτοτροπεί με την αδερφή της. Ετσι ξεκινάει το έργο, που ανασυνθέτει τη σύγχρονη εικόνα για την ανδρική ταυτότητα, για τον έρωτα και τις σχέσεις, με αναφορές στον φεμινισμό και την πατριαρχία, θίγοντας παράλληλα ζητήματα metoo, βιασμών και την φτώχια, αιτία της συμπεριφοράς μας προς τους άλλους και των άλλων σε εμάς. Πίσω από όλα, το χρήμα. 
Η οικονομική κατάσταση που ρυθμίζει τις ζωές όλων ανάλογα με τις αξίες του. 
Σύγχρονη η σκηνική ατμόσφαιρα, γρήγορες και καλές ερμηνείες, τρελές εναλλαγές και ατάκες, μουσικοί με μουσική του σήμερα  επί σκηνής και τραγούδια ταιριαστά στο "στόρυ". Ο
ι ερμηνείες εξαιρετικές στα όρια της υπερβολής.
Αν θυμίζει Stand Up commedy δεν είναι κακό, είναι έργο ζωντανό, δυνατό, σκληρό, γελάμε με τα χάλια μας και μέσα μας λέμε "σε καλό να μας βγει" κι έρχεται μια κατραπακιά, κατακούτελα, στο τέλος για όλα όσα κάνουμε, για όλα όσα δεν κάνουμε, μπας και μας βγει σε καλό και ξυπνήσουμε.
Μια εντελώς διαφορετική παράσταση, σύγχρονη ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΚΗ με έναν Πάνο Βλάχο, ηθοποιό, τραγουδιστή, περφόρμερ, χορευτή, που "δημιουργεί περιεχόμενο" στην παρουσία του υποστηρίζοντας το ρόλο με το ταλέντο του, τη σκληρή δουλειά του και ως ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ με τα στοχευμένα μηνύματα του έργου.
Όσο για τις αιχμές προς την λειτουργία της εκκλησίας σήμερα,  έχει απαντήσει ήδη παλιότερα σε συνέντευξη: "Μάχομαι εκείνους που χρησιμοποιούν την Πίστη για να καταπιέσουν και να υπονομεύσουν και να διαλύσουν πράγματα. ...Αγαπάω τους ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν στη ζωή και στο καλό απ’ όπου το αντλούν και ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν βρει απαντήσεις μέσα από τον Θεό".

Μοναδική ένσταση για την παράσταση η βωμολοχία, (για τα παιδία που έφεραν οι γονείς μαζί τους απροετοίμαστοι για όσα ακούγονται).Ίσως μια ένδειξη κατάλληλο άνω των 12 ή των 16, να "υποψίαζε" τους γονείς για τους καυτούς διαλόγους.
Για τους μεγαλύτερους, δεν μπορώ να ακούω "καθωσπρεπικές κορώνες" θαρρείς και είναι μοναχοί σε απομονωμένη στο βουνό σκήτη, σε μια κοινωνία που 8 στις 10 λέξεις που ακούσαμε στην παράσταση τις ακούμε επίσης καθημερινά στον περίγυρο !
Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις.
Να φοβόμαστε την υποκρισία που κρύβουμε όλοι μέσα μας.