για τη γερμανική Κατοχή
ακούγεται σαν τρέλα,
αλλά η ανθρώπινη πλευρά πουξεπήδησε από την αγριότητά της,
με κράτησε αισιόδοξο και με πίστη
στον άνθρωπο και το μέλλον του
για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Οι εκτελέσεις, πείνα,
τα βασανιστήρια,
η κάθε είδους τρομοκρατία
που έσπερναν οι Γερμανοί,
είχαν ενώσει τον ελληνικό λαό με
έναν τρόπο που έμοιαζε με θαύμα.
Έβλεπες
τους ανθρώπους στο δρόμο σου,
σα να έβλεπες
τους παιδικούς σου φίλους
στην ίδια αυλή.
Προσπερνούσες έναν άγνωστο κι
έπιανες βουβή κουβέντα μαζί του.
Άραγε θα έφαγε; Ζουν οι δικοί του;
Έχει αρρώστους στο σπίτι;
Δουλεύει; Κλέβει για να ζήσει;
Και τελικά κατέληγες
ότι είναι κι αυτός σαν κι εσένα.
Δηλαδή καλός μέχρι τελειότητας.
Χαμογελούσες και τραβούσες
το δρόμο σου ευτυχισμένος
ως την επόμενη γωνία,
που εμφανιζόταν μπροστά σου
μια γερμανική περίπολος
και η καρδιά σου άρχιζε πάλι
να χτυπά δυνατά
και το μυαλό σου
να σου δίνει συμβουλές
για το προς ποια κατεύθυνση να
το βάλεις στα πόδια αν χρειαστεί.
Κι αν ήταν
μόνο Γερμανοί στην περίπολο
δεν υπήρχε τόσος φόβος
αλλά αν είχαν μαζί τους
και Έλληνες συνεργάτες,
τότε έπρεπε να είσαι
προετοιμασμένος για καθετί.
Τίτος Βανδής
Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ
ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ