μα εμείς γραπωμένοι ψηλά στο κατάρτι μάγκες,
θα παλέψουμε με τον Ποσειδώνα,
μέχρι
να πιάσουμε λιμάνι.
Συνηθίσαμε τα κύματα,
αιώνες τα χείλη μας γλείφουν την αλισάχνη,
τα χέρια μας αιμορραγούν
-γεμάτα φλύκταινες τα δάχτυλα
τραβώντας τα κουπιά.
Τα δάκρια στέρεψαν από καιρό…
Τίποτα πια δε φοβόμαστε.
Είναι τόση η γαλήνη μες την τρικυμία της ζωής!
Αφυδατωμένα τα όνειρα αντέχουν
και οι φουρτούνες, φουρτούνες,
ρουτίνα έγιναν.
Αντέχουμε διψασμένοι δύο αιώνες.
Δεν έχουμε κάτι να χάσουμε,
ούτε πραμάτειες ούτε θησαυρούς.
Ολύγυμνοι ήρθαμε στον κόσμο, ολόγυμνοι παλεύουμε.
Για τη ζωή παλεύουμε.
Για τον ήλιο.
Το φως.
Για την ομορφιά.
Για την αγάπη.
Αντίσταση κάνουμε στο σκοτάδι του ερέβους.
Αντίσταση στο μίσος.
Αντίσταση στο χρόνο του θανάτου. που καραδοκεί...
τραβώντας τα κουπιά.
Τα δάκρια στέρεψαν από καιρό…
Τίποτα πια δε φοβόμαστε.
Είναι τόση η γαλήνη μες την τρικυμία της ζωής!
Αφυδατωμένα τα όνειρα αντέχουν
και οι φουρτούνες, φουρτούνες,
ρουτίνα έγιναν.
Αντέχουμε διψασμένοι δύο αιώνες.
Δεν έχουμε κάτι να χάσουμε,
ούτε πραμάτειες ούτε θησαυρούς.
Ολύγυμνοι ήρθαμε στον κόσμο, ολόγυμνοι παλεύουμε.
Για τη ζωή παλεύουμε.
Για τον ήλιο.
Το φως.
Για την ομορφιά.
Για την αγάπη.
Αντίσταση κάνουμε στο σκοτάδι του ερέβους.
Αντίσταση στο μίσος.
Αντίσταση στο χρόνο του θανάτου. που καραδοκεί...