το καταλαβαίνω.
Οι καθρέφτες, αυτοί που αποκαλύπτουν την αλήθεια, είναι μισητοί. Αλλά αυτό δεν
εμποδίζει την χρησιμότητά τους.
Όσο για τον εαυτό μου, το έργο το έχω γράψει για όλους,και για εμάς και για εσάς. Με μια βαθιά αγάπη
για τη χώρα μου, αλλά χωρίς να με έχει απορροφήσει η Γαλλία περισσότερο από
οποιοδήποτε άλλο έθνος.
Αναλογικά όσο προχωρώ στη ζωή, γίνομαι πιο απλός και γίνομαι όλο και πιο
πατριώτης της ανθρωπότητας.
VICTOR HUGO
“Οι Άθλιοι” , πλοκή
Βρισκόμαστε στο έτος 1815 στην Τουλόν και ο Γιάννης Αγιάννης, που είχε φυλακιστεί επειδή είχε κλέψει ένα καρβέλι ψωμί για να φάει, αποφυλακίζεται σε ηλικία 46 χρόνων. Ωστόσο είναι αναγκασμένος να κουβαλάει ένα κίτρινο αποφυλακιστήριο, το οποίο τον σημαδεύει σαν κατάδικο.
Αντιμετωπίζοντας την απόρριψη των πανδοχέων, που δεν θέλουν να φιλοξενήσουν έναν κατάδικο, αναγκάζεται να κοιμηθεί στον δρόμο. Μόνο ο επίσκοπος Μυριήλ τον περιμαζεύει και του παρέχει στέγη. Μετά ο Γιάννης Αγιάννης φεύγει από το σπίτι του επισκόπου, κλέβοντας τα ασημένια καντηλέρια του. Συλλαμβάνεται, αλλά ο επίσκοπος τον γλιτώνει, λέγοντας ότι ο ίδιος του είχε δωρίσει τα ασημικά και του δίνει μάλιστα και δύο κηροπήγια. Στη συνέχεια του λέει ότι πρέπει να είναι πλέον τίμιος και να κάνει καλές πράξεις για τους άλλους.
Έξι χρόνια αργότερα ο Αγιάννης είναι τώρα ένας εργατικός, τίμιος και πλούσιος εργοστασιάρχης και έχει διοριστεί δήμαρχος της πόλης όπου κατοικεί. Έχει καταστρέψει το αποφυλακιστήριό του και έχει υιοθετήσει το ψευδώνυμο Κύριος Μαγδαληνής, ώστε να ξεφύγει από τον επιθεωρητή Ιαβέρη, που τον καταδιώκει ακόμα. Την ίδια περίοδο γνωρίζει μια δυστυχισμένη γυναίκα, την ετοιμοθάνατη Φαντίνα. Η Φαντίνα απολύθηκε από το εργοστάσιό του όταν μαθεύτηκε ότι έχει εξώγαμο παιδί και, μετά από αυτό, δεν έχει άλλη διέξοδο από την πορνεία. Πριν πεθάνει τον παρακαλά να φροντίσει για το παιδί της, τη μικρή Κοζέτ. Η μοίρα παίζει, όμως, περίεργα παιχνίδια και έτσι, όταν ένας άλλος άνδρας κατηγορείται ότι είναι ο Γιάννης Αγιάννης, η συνείδηση του Κυρίου Μαγδαληνή τον αναγκάζει να αποκαλύψει την ταυτότητά του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί και πάλι στα κάτεργα.
Αυτή τη φορά όμως δραπετεύει γρήγορα. Βρίσκει τη μικρούλα Κοζέτ, την οποία η μητέρα της Φαντίνα είχε εμπιστευθεί σε έναν διεφθαρμένο πανδοχέα, τον Θερναδιέρο, και την σκληρόκαρδη και εγωίστρια γυναίκα του. Πληρώνοντας ένα ποσό ο Αγιάννης παίρνει την Κοζέτ από το πανδοχείο των Θερναδιέρων και φεύγει μαζί της για το Παρίσι, όπου βρίσκουν στέγη σε ένα μοναστήρι, μετά από ανελέητο κυνηγητό από τον Ιαβέρη.
Δέκα χρόνια αργότερα, η Κοζέτ και ο Αγιάννης αφήνουν το μοναστήρι. Ένας φοιτητής, ο Μάριος Πομερσί, ο οποίος έχει αποξενωθεί από την οικογένειά του, ερωτεύεται την Κοζέτ, η οποία είναι πλέον μια πανέμορφη κοπέλα.
Οι Θεναρδιέροι, τώρα στο Παρίσι επικεφαλής αδίστακτης συμμορίας, ανακαλύπτουν την πραγματική ταυτότητα του Γιάννη Αγιάννη και σχεδιάζουν να τον ληστέψουν. Ο Μάριος μαθαίνει τα σχέδιά τους και καλεί την αστυνομία, η οποία συλλαμβάνει τη συμμορία.
Ο Θερναδιέρος, έχοντας αποδράσει από τη φυλακή, ηγείται μιας συμμορίας ληστών με στόχο το σπίτι του Αγιάννη, κατά τη διάρκεια κρυφής συνάντησης εκεί του Μάριου και της Κοζέτ. Ωστόσο η Επονίνα, κόρη του Θερναδιέρου, η οποία είναι επίσης ερωτευμένη με το Μάριο, αναγκάζει τους ληστές να εγκαταλείψουν το σπίτι.
Εξεγερμένοι φοιτητές, υπό την αρχηγία του Ενζολορά, προετοιμάζουν επανάσταση την παραμονή της εξέγερσης του Παρισιού στις 5-6 Ιουνίου του 1832, μετά από το θάνατο του στρατηγού Λαμάρκ, του μόνου Γάλλου ηγέτη που ενδιαφερόταν για τις λαϊκές τάξεις. Στην επανάσταση συμμετέχουν και οι φτωχοί, συμπεριλαμβανομένου και του μικρού χαμινιού Γαβριά.
Την επόμενη μέρα, οι φοιτητές εξεγείρονται και δημιουργούν οδοφράγματα στα στενά του Παρισιού. Ο Αγιάννης μαθαίνοντας ότι ο αγαπημένος της Κοζέτ συμμετέχει στην εξέγερση, ενώνεται με τους φοιτητές, χωρίς να είναι σίγουρος αν θέλει να τον προστατεύσει ή να τον σκοτώσει. Η Επονίνα, που συμμετέχει στη εξέγερση για να προστατεύσει τον Μάριο, καταλήγει να δεχτεί μία σφαίρα που προοριζόταν γι’ αυτόν και πεθαίνει ευτυχισμένη στα χέρια του. Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Αγιάννης σώζει τον Ιαβέρη από τα χέρια των φοιτητών που σκόπευαν να τον εκτελέσουν και τον ελευθερώνει. Ο Αγιάννης απομακρύνει τον τραυματισμένο Μάριο, αλλά όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων του Ενζολορά και του Γαβριά σκοτώνονται. Ο Αγιάννης διαφεύγει μέσω των υπονόμων, κουβαλώντας τον τραυματισμένο Μάριο στους ώμους του.
Στην έξοδο πέφτει πάνω στον Ιαβέρη, τον οποίο πείθει να του δώσει διορία για να επιστρέψει τον Μάριο στην οικογένειά του. Ο Ιαβέρης δέχεται, ενώ αντιλαμβάνεται ότι είναι παγιδευμένος ανάμεσα στην πίστη του στο νόμο και στο έλεος που του έδειξε ο Αγιάννης. Αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το δίλημμά του, αυτοκτονεί πέφτοντας στα νερά του Σηκουάνα και ο Αγιάννης μένει για πάντα ελεύθερος.
ΠΗΓΕΣ 1. myquotecollection.com
2.wikipedia.org
EIKONA : Rodney Smith
pinterest.com/pin/808959151825256986/