Τρεις βδομάδες αφού γεννήθηκα,
προσβλήθηκα από σταφυλόκοκκο.
Αν είχα γεννηθεί έξι μήνες μετά,
θα είχε ανακαλύψει ο Φλέμινγκ
την πενικιλίνη, που θα με έσωνε,
και δε θα είχα ταλαιπωρηθεί
στη ζωή μου. Για έξι μήνες...
Πλήρωσα ακριβά το εισιτήριο
στη ζωή με την αναπηρία που έχω.
Από εκεί και πέρα όμως,
πήγαν όλα καλά.
Είχα τους ιδανικούς γονείς,
τον ιδανικό σύντροφο,
τον Βρετανό Ρόντνεη Ρουκ,
το ιδανικό σπίτι στην Αίγινα.
Δεν αισθάνθηκα ότι κάτι
μου οφειλόταν και δε μου δόθηκε.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης
με σημάδεψε από νωρίς. Αυτό που
με τρέλαινε στο θαυμασμό ήταν ότι
κάθε λέξη είχε σοφία και ουσιαστική
ποίηση. Δεν πρόδιδε η μία την άλλη.
Σαν δίδυμες αδερφές.
Η σοφία και η ποίηση.
Δεν ξέρω πώς
θα είχα διαχειριστεί την αναπηρία μου
αν δεν έγραφα ποιήματα.
Υποσυνείδητα χρησιμοποίησα
την ποίηση για φάρμακο.
Για να αντέξω την αναπηρία μου.
Άλλοι έχουν τη θρησκεία, άλλοι έχουν
τα παιδιά τους, εγώ έχω την ποίηση.
Έχω μία
αόριστη θεματική στο μυαλό μου,
πιάνω το μολύβι και ξαφνικά
η μία λέξη βγάζει άλλη μία λέξη
και η επόμενη βγάζει άλλη,
και στο τέλος βγαίνει το ποίημα.
Έτσι γράφω.
Δεν ξέρω τί θα πει ματαιοδοξία.
Δε θυμάμαι ποτέ να έχω γράψει κάτι
για να τυπωθεί.
Κι έπειτα ήμουν τυχερή με επιτυχίες
από την πρώτη μου εμφάνιση,
στα δεκαεπτά μου χρόνια.
Οπότε δεν υπήρχε λιβάδι
να φυτρώσει η ματαιοδοξία.
Γράφω πάντα πρωί.
Γράφω πάντα λυπημένη.
Αισθάνομαι ένα κενό και αυτόματα
έρχεται το ποίημα σαν φάρμακο.
Ποτέ δε με παίδεψαν οι λέξεις.
Είχα απόλυτη πίστη σε αυτές
και τώρα ακόμη περισσότερη.
Στην ποίηση
καμία συνταγή δεν υπάρχει.
Κάποια στάδια μόνο.
Στάδιο πρώτο.
Πρέπει να έχεις
κάτι ποιητικό μέσα σου
το οποίο μπορεί να γεννηθεί
από κάτι που συνέβη στη ζωή σου.
Δεύτερον και πολύ σημαντικό,
να έχεις ένα περιβάλλον που βοηθάει.
Εγώ είχα την τύχη
να μεγαλώσω με έναν πατέρα
που ήταν πολύ μορφωμένος,
μία μητέρα που λάτρευε την ποίηση,
και φυσικά
τον νονό μου, τον Νίκο Καζαντζάκη.
Κάτω από τη σκιά του έζησα.
Δίνω τα πάντα. Τα ποιήματά μου,
τις διακρίσεις μου, όλα, προκειμένου
να ξαναπάρω τα νιάτα μου πίσω.
Τα γηρατειά
δεν καταπίνονται εύκολα.
Με πληγώνουν.
Όσο καλές κι αν είναι οι συνθήκες,
πλησιάζεις στο τέλος.
Η ιδέα του μέλλοντος σε εμπνέει.
Σε σπρώχνει μπροστά.
Η ηλικία
μειώνει την ιδέα του μέλλοντος.
Είμαι ογδόντα ετών.
Έχει τελειώσει το τρίπτυχο.
Η ιδέα του θανάτου με δηλητηριάζει.
Όπως είπε κάποιος μεγάλος,
δύο πράγματα
δε μπορείς να κοιτάξεις κατάματα.
Τον ήλιο και τον θάνατο.
....................................................................
fractalart. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Γιώργο Δουατζή.
provocateur. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στη Φανή Πλατσατούρα.
athenevoice. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Δημήτρη Μαστρογιαννίτη.
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Μάκη Προβατά.